ตราบสิ้นปฐพีนี้ฉันก็จะรักคุณ

นายได้เปรียบนี่

                “เห็นไหมคุณก็ต้องการปลา” เธอโน้มใบหน้าลงแนบชิดสองคนกอดรัดเล้าโลมกันแบบถึงพริกถึงขิง ความสุขที่มันล้นจนยากเกินจะเก็บเอาไว้ และทั้งสองก็ลืมผู้ชายอีกคนที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลังแบบไม่ไยดี

                “นายดินคะ ม่อนขอตัวไปพักก่อนนะคะ” สาวน้อยที่ขยับตัวเดินเข้ามาในห้องทำงานของนายอย่างช้า ๆ และวางแก้วกาแฟหอมกรุ่นไว้ตรงหน้าเขา

                “ง่วงแล้วรึ” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กดปิดโทรศัพท์และคว่ำกรอบรูปใบนั้นลงกับโต๊ะทำงานเหมือนเดิม ม่อนพยักหน้าให้เขา ก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างเอ็นดู

                “กินยาที่นายสนซื้อมาให้หรือยัง” เขาถามเธอด้วยความห่วงใยอีกครั้งในใจตอนนี้นายดินก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำอะไรจัญไรไปกับเด็กม่อนคนนี้

                “ค่ะ” เธอตอบพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เขา

                “ขอบคุณนายมากค่ะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาอีกนายดินถึงกลับกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอถอนหายใจออกมาแรง ๆ สองสามครั้ง

                “ม่อนเอาผ้าปูสีครีมผืนนั้นขึ้นไปเปลี่ยนบนห้องให้นายด้วย” เขาออกสั่งม่อนได้แต่ทำหน้าเหวอ

                “นายคะม่อนว่านายใช้ผืนใหม่ดีกว่าค่ะ” เธอมองเขานัยน์ตาใสฉายแววกังวลออกมาชัดเจน

                “ของของฉันจะทิ้งขว้างฉันก็จะต้องเป็นคนพิจารณาเองเข้าใจนะม่อน” นายดินบอกม่อนน้ำเสียงจริงจังเน้นคำ

                “ค่ะ” เธอรับคำเสียงอ่อยก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปอย่างช้า ๆ

                ‘ตายแน่ม่อนแกจะบอกนายดินว่าไงเปื้อนอะไรดี ฮึ…’ เธอบ่นพึมพำกับตัวเธอเองเดินกลับเข้าไปในห้องซักรีดใจเต้นไม่นับจังหวะ อุตส่าห์แอบไว้แล้ว กำลังจะเอาไปเก็บที่ห้องนอนของเธอเอง

                พอได้ของม่อนรีบเดินขึ้นไปบนห้องของนายยืนนิ่งอยู่หน้าเตียงอยู่เป็นนานกว่าจะตัดสินใจวางผ้าผืนนั้นไว้ที่ปลายเตียง กำลังจะหันหลังเดินกลับไปนายดินก็เดินสวนเข้ามาคว้าข้อแขนเธอเอาไว้ทันที

                “ทำไมไม่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนตามที่ฉันสั่งล่ะม่อน” นายดินเหมือนรู้แล้วทำแกล้งม่อนหน้าแดงใจเต้นโครมคราม กลิ่นน้ำหอมในกายนายกรุ่นเข้ามาเต็มจมูก เธอถอยหลังกรูดนายก็เดินประชิดไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนของเธอ

                “เรามีเรื่องต้องคุยกันไหม” นายดินจ้องสบตาถามม่อนน้ำเสียงจริงจังปากคอเธอเริ่มสั่นเริ่มหวั่นไหวไปกับปฏิกิริยาของเจ้านายใหญ่

                “เอ่อม่อน...ไม่มีค่ะ” เธอบอกปฏิเสธเขาทันใดใช้อีกมือจับมือนายที่บีบที่ข้อมือของเธอเบา ๆ เพื่อให้นายปล่อย

                “แต่นายว่าม่อนน่ามีนะ” น้ำเสียงที่บอกเธอพร้อมสายตาที่จ้องมองมาแบบจริงจังเอาเรื่องและคาดคั้น

                เขารวบเธอช้อนร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขนบรรจงวางเธอไว้บนเตียงนุ่ม ก่อนจะทาบทับลงมาทั้งตัว

                “นายดื่มนายเมาอีกแล้วหรือคะ” เธอถามเขาด้วยความตกใจ เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ผสมกลิ่นโคโลญจากตัวของนาย ม่อนหลับตาสนิทหายใจเร็วตอนนี้หัวใจข้างในอกสาวเต้นตึกตัก

                “ม่อนมองนาย” คนตัวโตออกคำสั่งลมหายใจเขารดรินลงบนแก้มนวลใสของเธอที่ตอนนี้ร้อนออกผ่าว ๆ แดงจนไปถึงใบหู สองมือที่ถูกนายดินปล่อยเป็นอิสระถูกเจ้าของยกขึ้นมายันหน้าอกของเขาที่โถมทับลงมา

                “นายม่อนหายใจไม่ออก” เธอพูดเสียงสั่นเครือลืมตามองนายใหญ่ เมื่อเหยื่อกำลังถูกเสือโคร่งตัวใหญ่ตะครุบ

                เขายิ้มให้เธอน้อย ๆ มองเธอแบบเอ็นดูขยับตัวลงนอนใกล้ ๆ แต่สองมือยังรั้งรัดรอบเอวของสาวน้อยเอาไว้ไม่คลาย

                “พ่อของม่อนไม่สบายใช่ไหม” น้ำเสียงถามออกมาด้วยความอาทรใช้ฝ่ามือหนาดันหลังม่อนให้หันหน้าเข้ามาหา

                “ค่ะ” เธอรับคำเสียงแผ่วท่าทีที่สั่นเทิ้มน้อย ๆ อยู่ภายใต้ร่างแกร่งของนายดินไม่กล้าเงยขึ้นสบสายตา เธอมองเห็นแต่ปลายคางของนายอยู่ตรงหน้า

                นายดินใช้นิ้วมือเชยปลายคางเธอให้ขึ้นมาสบตา ม่อนมองหน้านายใหญ่กะพริบตาติด ๆ กันลมหายใจขาดเป็นช่วง ๆ รู้แต่ว่าหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย

                “เห็นนายอุ่นเล่าว่าม่อนอยากได้เงินไปรักษาพ่อ” ชายหนุ่มชวนคุย

                “ค่ะ” เธอรับคำเสียงเบา

                “ฉันจะช่วย ฉันจะให้เงินม่อนเอาไปรักษาพ่อนะ”

                “คะ...นาย...” ม่อนจ้องมองหน้านายนัยน์ตาฉายแววดีใจ

                “แต่ฉันมีเรื่องจะถามม่อนเรื่องหนึ่งคืนที่ฉันกลับมาจากเมืองนอก ฉันจำได้ว่าฉันได้ทำอะไรไปกับม่อนใช่ไหม เรามีอะไรกันใช่ไหม” เธอตกใจหน้าซีดเผือดไม่คิดว่านายจะรู้ ม่อนอ้าปากหวอค้างไว้ ก่อนจะหุบลงก้มหน้างุด ๆ แต่ก็ถูกนายรั้งเชยปลายคางให้ขึ้นมาสบตาเหมือนอย่างเดิม

                “ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันรู้ตัวสิว่าฉันทำอะไรม่อนไปบ้าง แต่ฉันเมามาก ฉันยอมรับความรู้สึกของฉันมันอาจจะช้าไปสักหน่อย เอ่อ...ฉันอาจจะทำอะไร ๆ ที่รุนแรงไปกับม่อนไปสักนิดหรือเอ่อ...” อยู่ ๆ เขาก็เริ่มติดอ่างมองเด็กม่อนที่ตอนนี้มีท่าทีหวาดกลัวนายใหญ่ไม่หาย สองมือที่วางทาบอยู่บนหน้าอกของนายดินสั่นไหวตามอารมณ์ของเจ้าของร่าง

                ‘ไม่นิดหรอกค่ะ’ สาวน้อยค้อนเขาอยู่ในใจ ร่างกายเธอยังระบมไม่หายแต่คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ

                “นาย คือม่อน...ม่อนไม่ได้ตั้งใจ” เธอบอกเขาเสียงเครือเหมือนตัวเองเป็นคนทำผิดเสียเอง

                “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรม่อนนี่” เขารีบทักท้วงมองจ้องสาวน้อยที่ตอนนี้น้ำตาคลอหน่วยมองหน้านายดินแบบพร่ามัว

                “ม่อนเป็นเมียฉันแล้วนะรู้ไหม” เขาพูดเบา ๆ ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของสาวน้อย บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ว่าจะทำอย่างไรดีกับแม่สาวน้อยคนนี้ดี และเขาก็ยังรู้สึกผิดขึ้นมาด้วยที่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีกับม่อน ตอนที่ตัวเขาเองไม่มีสติ

                “ฉันจะรับผิดชอบ” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ม่อนน้ำตาไหลรินเธอยกหลังมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาแทบทันที

                "นับจากวันนี้เธอต้องขึ้นมานอนกับฉัน ถ้าฉันเรียกเธอเข้าใจไหม?" เสียงนายใหญ่ของบ้านเอ่ยบอกสาวน้อยที่นอนทำหน้าตาเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

                "ค่ะ" ม่อนขยับปากตอบรับคำของเขาเบา ๆ

                "พรุ่งนี้ฉันจะให้นายอุ่นเอาเงินค่าผ่าตัดไปให้พ่อของเธอ ตอนนี้เธอจะสบายใจได้หรือยัง" เขาบอกด้วยน้ำเสียงอาทรแต่สาวน้อยกลับคิดว่านั่นคือค่าตอบแทนที่เธอต้องเอาตัวเองเข้าแลกใช่ไหม

                "ม่อนมีคำถามค่ะนาย" เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาอย่างเต็มตาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

                "ว่ามา" เขาจ้องตอบเธอตาเขม็งเช่นกันแต่ก็ยิ้มออกมาจากมุมปากนิด ๆ

                "สัญญานี้กี่ปีคะ" เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจสกัดกลั้นความรู้สึกน้อยอกน้อยใจในวาสนาของตัวเองมากมาย

                นายใหญ่ของบ้านถึงกลับหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เธอช่างกล้าต่อปากคำกับเขาเชียวหรือ เมื่อกี้ยังตัวสั่นงันงกเป็นลูกแมวถูกน้ำฝน

                "สองปีหรือไม่งั้นก็ตลอดไป" เขาตอบด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจกอดกระชับวงแขนที่โอบรอบเอวเธอเอาไว้แน่น

                ม่อนพยักหน้าให้นายใหญ่แทบทันที คงเป็นโอกาสเดียวที่จะได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อกับแม่ และเธอก็ตกเป็นเมียของนายดินไปแล้ว