ตราบสิ้นปฐพีนี้ฉันก็จะรักคุณ

"ม่อนอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม" เสียงป้านา ภรรยาของลุงอุ่นคนดูแลบ้านและทำหน้าที่เกือบทุกอย่างภายในบ้านของไร่ปฐพีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย                 "ไปเถอะจ้าป้า ม่อนอยู่ได้ ยังไงม่อนก็มองดูหน้านายดิน และจ้องรูปนายดินทุกวันอยู่แล้ว รู้ค่ะว่าหน้าตานายดินเป็นยังไง แล้วไร่เราก็ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก ถ้าไม่มีกุญแจรั้ว" เธอพูดไปส่งยิ้มเหมือนให้กำลังใจตัวเองไปในตัวด้วย                 ป้านาและลุงอุ่นต้องไปที่โรงพยาบาลในเมืองสระบุรี เพราะแม่ของป้านาป่วยด้วยวัยชรา อาการทรุดหนักเป็นตายเท่ากันอยู่ในห้องไอซียู                 "ป้าโทรบอกนายแล้ว นายจะกลับมาวันนี้ ม่อนคอยเปิดปิดประตูให้นายดินด้วยนะ"  ป้านายังกำชับไม่หยุด มือก็สาละวนยกข้าวของขึ้นท้ายรถกระบะ                 "พูดมากอยู่นั่นแหละ รีบยกของขึ้นรถเข้า มีอะไรก็โทรหาลุงนะม่อน" ลุงอุ่นหันมากำชับกับหลานสาวลูกของน้องชายของเขา                 ครอบครัวม่อนค่อนข้างลำบากพ่อก็ไม่สบาย จนต้องให้ม่อนออกจากโรงเรียนให้หางานทำตั้งแต่จบ ม. สาม ความรู้น้อยงานดี ๆ ก็ไม่ค่อยมี เคยทำแต่ล้างจานและเสิร์ฟอาหารมาบ้าง                 พอผู้เป็นลุงรู้เข้าเลยขอนายดินเจ้าของไร่ปฐพีให้ม่อนมาช่วยงานภรรยา แต่ขอเงินเดือนให้เด็กมันบ้าง เพื่อบรรเทาความลำบากของครอบครัว ครั้นจะให้ไปทำงานในเมืองโคราช เงินทองก็หาไม่เคยพอใช้และแทบมีไม่พอเก็บ ยิ่งสังคมปัจจุบันก็ยิ่งเป็นห่วงหลานสาวเข้าไปอีก                 สองอาทิตย์ที่นายดินไปพักผ่อนต่างประเทศแถบยุโรปและกำลังจะเดินทางกลับมาไร่ในวันนี้ ม่อนนั่งรอที่หน้าประตูบ้านตามองลอดกระจกช่องเล็ก ๆ รอคอยนายดินเจ้าของไร่ปฐพีอย่างใจจดใจจ่อ เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันที่นายเดินทางไปท่องเที่ยวเลยทำให้คลาดไม่ได้พบเจอหน้ากัน                   สาวน้อยยกมือปิดปากหาวหวอด ๆ อย่างคนง่วงนอน ระหว่างนั้นเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มมาแต่ไกล ก่อนจะจอดสนิท เธอรีบลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของคนขับรถตะโกนเรียกป้านาและลุงอุ่นเสียงดังลั่น หลังจากรถยนต์จอดสนิทเธอรีบเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปที่รถจอดอยู่ทันที                 "อ้าวน้าอุ่นกับน้านาไปไหน" เสียงสนคนขับรถของนายดินเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นมีแต่ม่อนวิ่งลงมา                 "ลุงกับป้าไปโรงพยาบาลที่สระบุรี แม่ป้าป่วยหนักค่ะ"                 "ม่อนช่วยน้าพานายดินขึ้นห้องก่อน กระเป๋าอะไรเดี๋ยวน้าจัดการเอง" สนบอกม่อน เธอมองตามหลังสนแบบฉงน และก็รีบกระวีกระวาดให้ความช่วยเหลือ เขาพยุงนายใหญ่ของบ้านที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่บนเบาะด้านหลังเพื่อพาขึ้นบนเรือน                 "นายเป็นอะไรคะน้าสน" เธอถามเบา ๆ                 "เมา" เขาตอบกลับมาทันทีเช่นกัน ทั้งสองช่วยกันพาร่างสูงที่หนักเอาการ เพราะเจ้าของร่างแทบไม่ได้สติ น้าสนหันมาออกคำสั่งให้เธอหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขา ขณะที่มือไม้ก็ช่วยถอดเสื้อผ้านายดินออกจนเหลือแต่กางเกงใน                 "เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ไปรับแกตั้งแต่หัวรุ่งทำธุระอีกสองสามที่ แล้วก็ไปหาคุณดอยที่คอนโด แต่พอลงมาจากคอนโดของคุณดอยก็ไม่พูดไม่จา ให้น้าพากลับ น้าก็นึกว่าจะตรงมาที่ไร่กลับไม่ใช่ สั่งให้ไปจอดที่ร้านอะไรก็ไม่รู้ นั่งดื่มเอาดื่มเอาจนต้องหิ้วปีกกลับมาเนี่ย" น้าสนเช็ดตัวให้พลางก็เล่าเรื่องไปพลาง ก่อนจะทิ้งก้นนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง                 "น้าสนไปนอนเถอะ เดี๋ยวม่อนดูนายดินเองจ้ะ" เธอบอกคนขับรถ เพราะดูนาฬิกาที่ข้างฝานี่ก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว เมื่อเช้าน้าสนก็ออกจากไร่ไปตั้งแต่ตีสี่                 "เฮ้อ... น้าไปยกกระเป๋าขึ้นมาเก็บก่อน แล้วจะกลับบ้านนอนละ" พูดไปก็ปิดปากหาวไป รีบเดินจ้ำอ้าวไปยกกระเป๋าจากท้ายรถขึ้นมาให้ ม่อนตามมาช่วยยกกระเป๋าใบเล็กให้ด้วย เธอคอยปิดประตูบ้าน หลังจากน้าสนเดินกลับลงไปยังเรือนพักของตนเองที่อยู่ในบริเวณไร่นี้ด้วยแต่ไกลไปอีกห้าร้อยเมตร                 ม่อนตั้งใจจะแวะเข้าไปดูนายดินอีกทีก่อนจะกลับห้องตัวเองเพื่อพักผ่อน                 “เพล้ง... เพล้ง...” เสียงแก้วใบแรกตกหล่นบนพื้นในห้องน้ำ ตามติดมาด้วยเสียงแก้วใบที่สองกระทบพื้นอีกใบ ม่อนรีบวิ่งขึ้นบันไดมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเขาตะโกนขึ้นมาเสียงดัง                 "นาย" เธอเรียกเขาเสียงหลง                 "นางแพศยากับน้องทรยศ" เขาพร่ำพูดออกมาด้วยความเมามาย ยกมือขึ้นปาดกระจกที่เป็นฝ้า เพราะเกิดจากไอระเหยของน้ำร้อน ๆ จากก๊อกน้ำของอ่างล้างหน้า                 "ใคร" เสียงอ้อแอ้พูดพร้อมกับหันหน้ามามองทางเด็กสาว ตาของนายดินที่ทำท่าจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่                 "เอ๊าะ...มาแล้วหรือ ยายผู้หญิงแรดร่านตามมาเพื่ออะไรมิทราบ" เขายกนิ้วชี้ขึ้นปรามาสไปที่ใบหน้าของหญิงสาวก้าวย่างสามขุมตรงเข้ามาหา                 "นายระวังเศษแก้วค่ะ" เธอรีบเดินเข้าไปหาเขา พยุงร่างสูงที่เดินเซเกือบล้มไม่เป็นท่า พาเดินกลับมาที่เตียงอย่างทุลักทุเล "นายจะเอาอะไรคะ" เธอถามเขาตอนที่เขาทิ้งตัวลงนั่งท่าทางโอนเอนเต็มที                 "ฉันจะเอาอะไรเหรอ...ก็เอาเธอทำเมียน่ะสิ โดนน้องชายฉันไปกี่ทีล่ะ ยังไม่อิ่มใช่ไหม ฉันจะจัดให้เธออีกสักสองสามดอกเอาให้เธอมันส์จนจุกไปเลย" พูดจบนายดินก็กระชากร่างบางของม่อนเข้าสู่อ้อมแขนของเขาทันที ซุกใบหน้าที่มีหนวดเคราทิ่มแทงลงบนเนื้อหนังนุ่มนิ่ม                 "นายดินคะ ม่อนเองค่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงของนาย อือ..." เธอพยายามอธิบายก่อนจะถูกเขาเหวี่ยงร่างของเธอไปบนที่นอน และทับร่างหนา ๆ ลงมาทั้งตัว ม่อนพยายามผลักและดิ้นเสือกตัวเองออกจากการกอดรัดของเขาที่ทิ้งน้ำหนักทั้งตัว                 "ลองดูสิมันต้องลองว่าฉันหรือนายดอยที่จะเอาเธอได้มันกว่ากัน" เขายกหน้าขึ้นพูดกัดฟันกรอด ๆ                 "นายดิน... หนูไม่...ใช่...อื้อ..." เสียงพูดเงียบลงแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องครางประท้วง ปฐพีทาบริมฝีปากลงมาปิดปากของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ปากที่อ้าเผยอพูด ถูกปลายลิ้นจ้วงแทงเข้ามาทันที ก่อนจะเขาดูดดึงปลายลิ้นของเธออย่างหนักหน่วง                 ม่อนใจเต้นแรงเต็มไปด้วยความกลัวและความรู้สึกแปลก ๆ ที่ถูกแตะเนื้อต้องตัวขนาดนี้ ตอนนี้แทบคิดไม่ออกเลยว่าจะหลุดพ้นจากพันธนาการร้าย ๆ จากนายใหญ่ของไร่ปฐพีนี้ได้อย่างไร                 มือน้อยที่ผลักไสร่างหนาใหญ่เริ่มหมดแรง ปลายลิ้นที่เกี่ยวตวัดจนเธออ่อนระทดระทวย สองมือหนาใหญ่ยังไม่หยุดนิ่งคลำไปทั่วร่างบาง ก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อนอนที่เธอใส่ ขยำลงบนหน้าอกที่กำลังสวยไว้เต็มกำมือ