"นี่ค่ะ" น้ำส้มที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของนักรบ โดยที่เธอไม่ได้แจ้งล่วงหน้า เธอวางเงินจำนวนหนึ่งมัดมูลค่าหนึ่งแสนบาท ลงบนพื้นโต๊ะจนเกิดเสียง
"อะไรครับ คิดถึงผมจนทนไม่ไหวเลยต้องมาหาถึงบริษัทเลยเหรอ" ในขณะที่เขากำลังเซ็นเอกสารตรงหน้าอย่างตั้งใจ แต่ต้องมาสะดุ้งเมื่อเสียงเงินวางกระแทกลง จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นถามไถ่
"ฉันมาใช้หนี้ของมะนาวค่ะ อย่าเข้าใจผิดจนเข้าข้างตัวเอง" น้ำส้มตอบคำถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "หนึ่งแสนบาทถ้วนไม่ขาดไม่เกิน แต่ถ้าเกินก็โปรดคืนฉันด้วย ขอบคุณค่ะ" พูดจบอย่างใจหมาย น้ำส้มก็เดินดิ่งออกมาจากห้องทำงาน ส่วนนักรบก็ได้แต่มองตามหลังอ้าปากหว๋อ เขาตั้งรับไม่ทันกับการที่น้ำส้มมาหาวันนี้
"ดะ เดี๋ยวสิคุณ! น้ำส้ม...หนี้หมดแล้วจะต่อรองยังไงวะทีนี้" เขาตะโกนตามหลังแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว กว่าที่จะดึงสติได้เธอก็เดินหายไปจนลับตา เขาได้แต่นั่งเกาหัวพลางใช้ความคิด จะหาทางยื้อและใกล้ชิดยังไงต่อ
