"ผมคิดถึงคุณมากเลยนะน้ำส้ม กินข้าวไม่ลงเลย" นักรบที่เดินจับมือน้องมะนาวตามเข้ามาในบ้าน เขารีบตรงดิ่งไปนั่งข้างน้ำส้ม แล้วพูดออเซาะออดอ้อน
"ขนาดนั้นเลย?" น้ำส้มย้อนถามอย่างไม่คิดเชื่อ ก็หน้าตาที่เขาเผยต่อหน้า มันทำเธอเชื่อไม่ลง
"กินได้แต่ก๋วยเตี๋ยว" น้ำส้มถึงกับมองบน เมื่อนักรบตอบโต้ตาใสด้วยคำพูดที่ฟังแล้วสร้างความระอาใจแก้เธอ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดต่อ ได้แต่ทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้อย่างคนอ่อนแรง
"คุณกลับบ้านเถอะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น วันนี้ฉันปวดหัวกับคุณและมะนาวพอแล้ว" ทำเอาน้ำส้มออกปากไล่ เธอวุ่นวายและรู้สึกเหมือนสมองทำงานหนัก เพียงแค่ปะทะกับลูกสาวเธอก็ปวดหัวตุบ ๆ มากพอแล้ว
"กลับได้ไงล่ะ ผมมีเวลาแค่สามเดือนมัดใจคุณ นี่ตั้งอาทิตย์ที่ผมยังไม่ได้ทำคะแนนเลย วันนี้ต้องรีบเดี๋ยวหมดเวลาก่อน" แต่คำพูดของน้ำส้มก็ไม่ได้สะท้านต่อมของนักรบแต่อย่างใด เขาแย้งด้วยสีหน้าจริงจังและอ้างเหตุผลเข้าข้างตั
