เจ้านายคาสโนวา เลขาสุดเกรียน

06 - คุณเพื่อนที่เปลี่ยนไป

ทัตพลนั่งมองกองเอกสารบนโต๊ะตรงหน้าแล้วถอนหายใจเฮือก มันเป็นเอกสารที่เขาจะต้องเอาเข้าไปส่งให้เจ้านายตรวจและประทับตราอนุมัติหรือรับทราบ แต่เขาก็ไม่อยากเข้าห้องเจ้านายตอนนี้

"เป็นไรวะ? ทำไมไม่เอางานไปส่งล่ะ บ่ายสามโมงแล้วนา" ชลธารโผล่มาที่ห้องทัตพลและลากเก้าอี้ว่างมานั่งข้างโต๊ะ

"ไม่อยากเห็น" ทัตพลตอบสั้น ๆ

"ก็เรื่องปกติของทุกวันไม่ใช่เหรอ? แล้วมึงก็เข้าห้องทุกวัน จะมาไม่อยากเห็นอะไรตอนนี้" ชลธารมองหน้าเพื่อนที่นั่งเม้มปากกอดอกพิงพนักเก้าอี้ด้วยความแปลกใจ

"ก็กูไม่อยากเห็น เห็นแล้วอารมณ์เสีย"

คำตอบของทัตพลทำให้ชลธารเงียบไป เขามองหน้าเพื่อนอย่างพิจารณา ทัตพลขมวดคิ้วและมีสีหน้าไม่พอใจมองไปทางห้องเจ้านาย ที่ขณะนี้มีคู่ขาคนหนึ่งของเจ้านายอยู่ในห้องด้วย

"บอสเล่นจ้ำจี้ในห้องเหรอวะ?" ชลธารเอ่ยถามเบา ๆ เขาเองก็ไม่เคยเข้าห้องเจ้านายเสียด้วยสิ มีแค่ทัตพลกับผู้บริหารระดับสูงบางคนเท่านั้นแหละ ที่เข้าห้องทำงานของเจนวัตรได้

"เปล่า คุณเจนไม่หื่นขนาดนั้น แต่กูไม่อยากเห็นแม่ชะนีพวกนั้นนั่งตักคุณเจนแล้วออดอ้อนออเซาะเขา เดี๋ยวกูก็อดไม่ได้ปากหมาใส่ แล้วคุณเจนก็ด่ากูอีก"

คำบอกของทัตพลทำชลธารเงียบอีกครั้ง เพื่อนเขาเรียกคู่ขาของเจ้านายว่าชะนีงั้นเหรอ แล้วยังไม่พอใจที่พวกหล่อนมาคลอเคลียเจ้านายด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนเห็นเฉย ๆ และไม่สนใจด้วยซ้ำ นี่มันชักจะยังไงแล้วสิ

"ไอ้ทัต..." ชลธารเรียกเบา ๆ แล้วเงียบไป เขากำลังเรียบเรียงคำพูดและความคิดที่เกิดสงสัยขึ้นมากะทันหัน

"อะไรวะ เรียกกูแล้วก็ไม่พูด" ทัตพลหันมามองเพื่อน

"ครั้งล่าสุดที่มึงออกต่างจังหวัดกับบอส มีอะไรเกิดขึ้นวะ ถึงเลื่อนเวลากลับ" ชลธารถามด้วยน้ำเสียงปกติ

"ครั้งล่าสุดเหรอ? ก็กูโดนคุณเจนทิ้งไว้ในห้องตอนกูอาบน้ำ พอออกมาคุณเจนก็ไม่อยู่แล้ว เขาลงไปกินข้าวกินเบียร์ไม่บอกกูสักคำ กูก็นั่งรอในห้องจนหลับ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ทำยังกะกูไม่ได้มาด้วย คืนนั้นกูก็เลยออกไปเที่ยวผับคนเดียวเกือบสว่าง แล้วคุณเจนก็ตามไปลากกูกลับ กูเมาค้างเลยขับรถกลับไม่ได้ แค่เนี้ยอะ"

"เหรอออ" ชลธารลากเสียงยาวแล้วมองหน้าเพื่อนที่ยังดูหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

"คืนนี้ไปเที่ยวกันไหม? ไปหาจีบสาว ๆ มากอดสักคืน" ชลธารชวน

"ไม่ว่ะ พ่อกูไม่ค่อยสบาย กูไม่อยากปล่อยให้พ่ออยู่คนเดียว วันนี้ไม่ใช่วันศุกร์ พี่เอกไม่ได้มานอนบ้านกู แล้วมึงชวนกูแบบนี้ไม่กลัวน้องฝ้ายตบเอาเหรอวะ ยิ่งขี้หึงอยู่ด้วย"

"เออว่ะ ขอโทษที ลืมไปว่าพ่อมึงไม่ค่อยสบาย ช่างเถอะ วันอื่นก็ได้" ชลธารเกาหัว เขารู้จักพ่อของเพื่อนดีว่าเป็นโรคที่รักษาให้หายไม่ได้ มีแต่ประคองสุขภาพเอาไว้

"กูว่า ตอนนี้มึงเอางานไปส่งเถอะ จะสี่โมงแล้ว เดี๋ยวก็เลิกงานแล้วนะ บอสมีหญิงแบบนี้อยู่ไม่ค่ำหรอก" ชลธารเตือนเพื่อน

"อืม" ทัตพลถอนใจแล้วลุกขึ้นหอบแฟ้มไว้ในแขน

"มึงก็ไม่ต้องไปมองแม่ชะนีนั่นสิ ทำไม่เห็นซะ ไม่ต้องมอง ไม่ต้องสนใจ จะได้ไม่หงุดหงิด โอเคร้" ชลธารตบบ่าเพื่อนรักแล้วดันไปที่หน้าห้องประธานบริหาร

"เออน่า กูรู้แล้ว กลับไปห้องมึงได้แล้วไป๊" ทัตพลโบกมือไล่เพื่อนแล้วเคาะประตูห้อง เมื่อเจนวัตรอนุญาตเขาก็เดินเข้าไป

"เอางานมาส่งครับ" ทัตพลบอกด้วยเสียงเรียบและวางแฟ้มลงบนโต๊ะ เจนวัตรพยักหน้าแล้วเปิดแฟ้มเอกสาร

ถึงชลธารจะบอกว่าไม่ต้องมอง ไม่ต้องสนใจ แต่มานั่งกอดกันต่อหน้าแบบนี้นี่ ถึงจะไม่มองก็เห็นว่ะ ฮึ่ม หงุดหงิดเว้ย! ทัตพลงุ่นง่านในใจจนต้องขยับตัวหันข้างให้กับเจ้านายที่นั่งหลังโต๊ะและมีผู้หญิงนั่งออดอ้อนบนตัก จะทำงานให้เสร็จก่อนค่อยกอดกันไม่ได้หรือไงวะ หื่นเอ๊ย!

"ไอ้ทัต แกจะยืนแบบนั้นทำไมน่ะ?" เจนวัตรเอ่ยถามเลขาหนุ่มด้วยความแปลกใจ

"ไม่มีอะไรครับ คุณเจนทำงานไปเถอะ" ทัตพลบอกทั้งที่ยังไม่ยอมหันกลับมาหาเจ้านาย

"ทัตพล มีอะไรอยากพูดก็พูดออกมา" เจนวัตรเน้นเสียง แต่อีกฝ่ายกลับเงียบและหันหลังให้

"หลายวันมานี้แกหงุดหงิดน่าดูเลยนะ ทะเลาะกับไอ้ชลเหรอ? หรือโดนสาว ๆ ในออฟฟิศหักอกเอา? หรือไม่พอใจอะไร?" เจนวัตรถามขึ้น แต่ทัตพลก็ยังไม่พูด

"ทัตพล! ฉันอ่อนให้แกมาหลายวันแล้วนะ พรุ่งนี้หยุดงานไปพักสมองหน่อยไป! จะได้เลิกบ้า!" เจนวัตรเริ่มหงุดหงิด และทัตพลก็หันขวับกลับมาด้วยสายตาโกรธเคืองและไม่พอใจ

"โอเคครับเจ้านาย! ผมจะพูดออกมาให้หมดเลยก็ได้! ผมไม่ชอบที่เจ้านายเอาผู้หญิงมานั่งกอดกกบนตักแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายผม คุณจะทำอะไรก็ได้ แต่ตอนทำงานคุณจะปล่อยวางผู้หญิงและตั้งใจาำงานก่อนได้ไหมครับ? คุณจะทำตัวหื่นบ้าผู้หญิงแบบนี้ไปทุกวันเหรอ? ผมเคารพนับถือคุณนะ แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้วผมเคารพคุณไม่ลงแล้ว ผมจะหยุดงานก็ได้ เพราะผมก็ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้อีก ขอตัวครับ!!"

ทัตพลระบายความอัดอั้นออกมายืดยาว เขาก้มหัวให้เจนวัตรแล้วหันหลังเดินออกจากห้องประธานบริหารทันที และไม่สนใจว่าคนนั่งหลังโต๊ะจะทำหน้าแบบไหน คงจะโกรธมากเลยล่ะ อาจจะยื่นซองขาวให้เขาเลยก็ได้ ช่างเถอะ หางานใหม่ไม่ยากหรอก ทัตพลเดินออกจากห้องด้วยความหงุดหงิด

"ไอ้ทัต เป็นไรไปวะ? บอสด่ามึงเหรอ?" ชลธารถามเพื่อนด้วยความแปลกใจ ที่เห็นทัตพลมีสีหน้าโกรธและเดินออกมาจากห้องประธานบริหารด้วยท่าทีหงุดหงิด แล้วยังไม่ได้หอบแฟ้มงานออกมาด้วย เขารีบลุกจากเก้าอี้ของทัตพลเมื่อเพื่อนทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ

"ไม่ได้ด่า แต่กูโมโห เขาให้กูพักงาน"

"ฮะ! พักงาน!" ชลธารตกใจ นี่ไอ้เพื่อนเขาไปทำอะไรมาวะถึงโดนสั่งพักงาน ทะเลาะกับบอสเหรอ? ชลธารมีคำถามอยากถามมากมาย แต่เมื่อเห็นเพื่อนกำลังโกรธก็ไม่อยากถามเพิ่มความโกรธ

"กูกลับละ บายว่ะ" ทัตพลคว้าเสื้อสูทขึ้นมาพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องทำงาน ทิ้งให้ชลธารยืนอึ้งด้วยความไม่เข้าใจ

"ทัตพล!" เสียงเจนวัตรดังออกมาจากเครื่องอินเตอร์โฟนบนโต๊ะของทัตพล แต่ไอ้คนที่บอสเรียกมันไม่อยู่แล้ว ป่านนี้ลงไปถึงชั้นล่างแล้วมั้ง เอาไงดีวะ วิ่งไปตามมันกลับ หรือตอบบอสไปว่าทัตพลไปแล้ว

"ทัตพล! เข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงเจนวัตรดังขึ้นอีก ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่ากำลังโกรธน่าดู ชลธารเจอวิกฤติแล้ว เอาวะ ตายเป็นตาย เขาเอื้อมมือไปแตะตัวส่งของอินเตอร์โฟนแล้วตอบกลับ

"ทัตพลกลับบ้านไปแล้วครับบอส" ชลธารกลืนน้ำลาย เจนวัตรต้องอาละวาดแน่เลย

"ชลธารเหรอ? เข้ามาหาฉันหน่อย"

"เอ่อ... ได้ครับบอส" ชลธารปาดเหงื่อแล้วรีบเดินไปที่ห้องประธานบริหาร พูดตรง ๆ นะ ปกติเจนวัตรก็ดุอยู่แล้ว ยิ่งกำลังโกรธแบบนี้เสือชัด ๆ

เขาเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้าไปช้า ๆ ในห้องกว้างมาก มีชุดโซฟากับทีวีจอใหญ่อยู่ด้านหนึ่ง ด้านหลังคือผนังกระจกบานใหญ่ ถัดไปเป็นตู้เย็นกับโต๊ะวางชากาแฟ มีชั้นโชว์ ชั้นหนังสือและตู้เก็บเอกสาร ด้านในแบ่งส่วนไว้เป็นตู้เก็บของกับห้องน้ำ กลางห้องคือโต๊ะตัวใหญ่และ... เจนวัตรที่นั่งกอดอกพร้อมกับสายตาดุดันบนใบหน้าคมเข้มที่กำลังโกรธ ส่วนแม่สาวคู่ขานั่งหน้าหงิกอยู่ที่โซฟา

"ทัตพลไปไหน?" เจนวัตรเปิดฉากถามขึ้นมาก่อน

"เอ่อ... ทัตพลบอกว่า บอสสั่งพักงาน มันก็เลยกลับบ้านไปแล้วครับ"

"อืม ช่างหัวมัน นายเอาแฟ้มงานนี่กลับไปวางบนโต๊ะมันที แล้วเอาเอกสารที่ไม่ผ่านพิจารณาไปส่งให้แผนกที่ยื่นมาด้วย แค่นี้ล่ะ"

"ได้ครับบอส" ชลธารหยิบแฟ้มเล่มหนามาถือแล้วมองหน้าเจ้านาย

"เอ่อ... คือ ผมไม่รู้ว่าทัตพลมันทำอะไรให้บอสโกรธหรอกนะครับ แต่ยกโทษให้มันเถอะครับ อย่าไล่มันออกจากงานเลย พ่อมันไม่ค่อยสบาย ถ้ามันออกจากงานตอนนี้คงแย่" ชลธารทำหน้ากระอักกระอ่วนลำบากใจที่สุด

"นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย ไปได้แล้ว" เจนวัตรมองชลธารด้วยสายตาวาวแล้วโบกมือไล่

"ครับ ขอตัวครับบอส" ชลธารยิ้มแหย ๆ แล้วรีบหลบฉากออกมาจากห้องกลับไปยืนสงบใจอยู่ที่ห้องทำงานของเพื่อนเขา

"ให้ตาย... สายตาโคตรจะน่ากลัว ตาดุยังกะเสือ ไอ้ทัตทำงานกับบอสมาตั้งห้าปีได้ยังไงวะ" ชลธารถอนหายใจ เขาเปิดแฟ้มงานแล้วแยกเอกสารวางกองไว้บนโต๊ะ หยิบเอกสารที่ไม่ผ่านการพิจารณาไปส่งคืนให้แผนกต่าง ๆ แล้วก็ถึงเวลาเลิกงานพอดี

เจนวัตรยังไม่ออกมาจากห้องทำงาน แต่ใครสนล่ะ เลขาหน้าห้องกลับไปแล้วด้วย เขาเองก็ไม่ใช่เลขา เป็นแค่ผู้จัดการแผนกการขาย ไม่ขอยุ่งกับงานเลขาดีกว่า คิดแล้วชลธารก็กลับบ้านพร้อมพนักงานคนอื่น

แต่แทนที่ชลธารจะขับรถตรงกลับบ้านเหมือนทุกครั้ง เขากลับเลี้ยวไปทางหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่คนละทางกับบ้านเขา พักใหญ่ก็มาจอดหน้าบ้านชั้นเดียวหลังหนึ่ง ชลธารเปิดประตูรั้วเข้าไปแบบไม่ต้องกดออดเรียกเจ้าของบ้าน หนำซ้ำยังเปิดประตูบ้านเข้าไปเองโดยไม่ต้องรอใครมาเชิญ

"หวัดดีครับพ่อ" ชลธารยกมือไหว้ผู้สูงวัยที่นั่งอ่านหนังสือที่โซฟา

"อ้าวชล เข้ามาก่อนสิ" อิ่นแก้วทักทายด้วยรอยยิ้ม

"ผมไม่ได้แวะมาเยี่ยมพ่อซะนานเลย สบายดีไหมครับ?" ชลธารนั่งลงข้างอิ่นแก้วแล้วทักทายถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาบ้านนี้และคุยกับผู้สูงวัยพักใหญ่ก่อนจะวกเข้าจุดประสงค์ของการมาเยือน

"ไอ้ทัตอยู่ไหนครับ?" ชลธารถามเพราะไม่เห็นเพื่อนอยู่ในบริเวณบ้าน

"อยู่ในห้องนอนน่ะ เห็นบอกว่าปวดหัวเลยขอเข้านอนก่อน" อิ่นแก้วบอก

"โอเคครับ เดี๋ยวผมไปหาเอง" ชลธารบอกแล้วเดินไปที่ห้องนอนซึ่งมีอยู่สองห้อง เขาเคาะประตูห้องแรกแล้วเปิดประตูเข้าไป ในห้องไม่กว้างนัก มีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้า มีโต๊ะตัวหนึ่งที่เต็มไปด้วยหนังสือกองบนโต๊ะ และเก้าอี้ที่มีเสื้อผ้าพาดอยู่จนพูน

"ห้องมึงนี่รกยังไงก็รกยังงั้นเสมอต้นเสมอปลายดีนะ ถ้ามีงูซ่อนอยู่ทั้งฝูงก็คงหาไม่เจอ" ชลธารส่ายหัวแล้วมองคนที่นอนเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงที่ดูจะเรียบร้อยกว่าส่วนอื่น แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังมีหนังสือการ์ตูนกับโน้ตบุ๊กกองอยู่มุมหนึ่ง

"มึงมาทำไม?" ทัตพลเงยหน้ามองเพื่อนแวบหนึ่งแล้วกลับไปสนใจเกมต่อ

"ไม่มีธุระแล้วกูมาไม่ได้หรือไงวะ?" ชลธารผลักทัตพลขยับไปแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียง

"แล้วแต่มึงเถอะ"

"ไอ้ทัต มึงทะเลาะกับบอสมาเหรอ? ถึงโดนสั่งพักงานอะ" ชลธารเปิดประเด็น เขามองเพื่อนที่ยังเล่นเกมต่อไม่สนใจอะไร

"นิดหน่อย ไม่เชิงว่าทะเลาะหรอก กูอาละวาดใส่เขาฝ่ายเดียวมากกว่า" ทัตพลถอนหายใจแล้วเล่าเรื่องให้ฟัง

"กูหงุดหงิดว่ะ แล้วกูก็ระงับอารมณ์ไม่ได้ ก็เลยน็อตหลุด"

"ก็ยังดีว่ะ ที่ให้หยุดแค่วันเดียว" ชลธารถอนหายใจโล่งอก

"จะรู้เหรอ นั่นมันก่อนที่กูจะน็อตหลุดใส่เขานะมึง แล้วกูยังหนีกลับบ้านก่อนด้วย เปลี่ยนใจไล่กูออกแล้วมั้ง"

"ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก... มั้ง" ชลธารบอกไม่เต็มเสียง ดูจากสีหน้าโกรธของเจนวัตรแล้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เขาหันไปมองเพื่อนที่ยังเล่นเกมอยู่แล้วตัดสินใจถามออกมา

"ไอ้ทัต มึง... ชอบคุณเจนเหรอ?" คำถามสั้น ๆ แต่ทำเอาคนเล่นเกมชะงักและเงียบไป ชัวร์เป๊ะเลยเพื่อนกู ชอบคุณเจนวัตรและหึงที่เขากอดหญิง

"ให้ตาย... ผู้หญิงอ่อยมึงตั้งเยอะไม่ชอบ ดันไปชอบคนเย็นชาไร้อารมณ์แล้วยังเป็นเจ้าพ่อฮาเร็มอีก" ชลธารยกมือลูบหน้าแล้วล้มตัวลงนอนขวางเตียง

"มึงอย่าเพ้อเจ้อ กูเป็นผู้ชายนะ จะไปชอบคุณเจนได้ไงวะ" ทัตพลเถียงออกมา

"มึงอย่ามาโยกโย้ มึงไม่ยอมคบผู้หญิงมาตั้งแต่เรียนมอปลายละ มีแต่ทำตัวหมาหยอกไก่เอาสนุกไปวัน ๆ ที่แท้มึงก็แค่แอบ" ชลธารเถียงกลับ

"ไอ้รันก็ยังไม่มีแฟนนะ มึงอย่ามายัดข้อหาให้กู"

"ไอ้รันมันไม่มีแฟนก็จริง แต่มันเป็นเพลย์บอยนะมึง มีสาวกอดไม่ซ้ำหน้า มึงน่ะแหละ เคยเอาผู้หญิงหรือเปล่าเหอะ"

"แล้วไง มึงจะบอกว่ากูเป็นเกย์ แล้วมึงจะเลิกคบกูเหรอ? ตามสบายเลยว่ะ" ทัตพลปิดเกมโยนโทรศัพท์มือถือไปทางหนึ่งแล้วกลิ้งตัวหันหลังให้เพื่อน

"อย่ามาหาเรื่องกู ไอ้เกย์แอบจิต ต่อให้มึงไล่กู กูก็จะไม่เลิกคบมึงเป็นเพื่อน ขอแค่มึงอย่าจับกูกดก็พอ" ชลธารยกเท้าถีบพลั่กเข้ากลางหลังทัตพล

"ไอ้เลว มึงถีบกูเลยเหรอ? แล้วใครจะจับมึงกด หล่อตายละมึง" ทัตพลลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบหมอนฟาดลงไปกลางตัวชลธารดังอั้กจนตัวงอ

"อูยย... ไอ้เกย์นรก มึงจะฆ่ากูเหรอ? อย่าอยู่เลยมึง!" ชลธารกระโดดใส่ทัตพลแล้วฟัดกันนัวจนตกเตียงทั้งคู่

พอเล่นกันจนเหนื่อยก็เลิก จากนั้นทัตพลกับชลธารก็ออกไปทำกับข้าวให้อิ่นแก้วทานด้วยกัน ต่อด้วยเบียร์คนละหลายขวด จนดึกชลธารก็กลับบ้าน

-------------------------