เมียสมิง

ยังไม่ลืม

ใช้เวลาไม่นานคนที่เขากอดอยู่ก็ปล่อยลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอได้หลับไปแล้ว คนที่จะลุกไปสั่งงานจึงขยับตัวเพื่อให้เธอได้นอนแบบสบายๆ แต่ต้องชะงักเมื่อมือเล็กๆ นั่นกำเสื้อเขาไว้แน่น ทั้งยังพึมพำอยู่ตลอดว่า อย่าไป

“ยังไม่ลืมผู้ชายแบบนั้นอีกเหรอมายา” ใบหน้าคมบึ้งตึง เมื่อเข้าใจว่าเธอกำลังคิดถึงคนอื่น เขาไม่ใช่ตัวแทนของคนอื่นนะ ไม่ใช่ว่าคืนนั้นเขายอมให้เธอเพราะอยากปลอบใจเธอ แต่เขาสนใจเธอตั้งแต่แรกเจอ จึงแอบวางยาเธอไปนิดหน่อย เพื่อเข้าหาและทำให้เธอเป็นของตัวเอง เขาตั้งใจไม่ใช่ว่าพลาด

สมิงเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยง เป็นครั้งแรกที่เขาได้นอนหลับนานขนาดนี้ เพราะปกติกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า และทันทีที่เช้าก็ต้องตื่นไปทำงานอื่นๆ อีก ชีวิตเขาห่างหายจากการนอนหลับสนิทมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่เสียคนเป็นพ่อไป

“นี่คุณสมิง ถ้าคราวนี้ไม่ตื่นฉันทิ้งไว้นี่จริงๆ นะ” มายาเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้ามาในห้องนอน แต่ต้องหน้ามุ่ยลงเมื่อคนที่เธอคิดว่าหลับอยู่ กำลังยืนถอดเสื้อออกจากร่างกาย เธอรู้เรื่องของเขาเพิ่มอีกอย่างนึงคือ ต่อให้ปลุกแทบตายถ้าเขาไม่อยากตื่นก็ไม่ต้องปลุก ถ้าเขาอยากจะลุกเขาคงตื่นขึ้นมาเองอย่างตอนนี้

“ฉันจะไม่ปลุกคุณอีกแล้ว เหนื่อยเปล่า ฉันสั่งข้าวต้มมาให้คุณจะกินไหม แต่ไม่ต้องหวังว่ามันจะร้อนนะ เพราะฉันสั่งมาตั้งแต่เช้าแล้ว” มายาเดินจากไปด้านนอกระเบียงอย่างรวดเร็ว เพื่อสะสางงานตัวเองต่อ ฆ่าเวลาที่รอสามีออกมาจากห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกอีกรอบ ก็กลับเข้ามา อุ่นข้าวต้มไว้ให้เขาเงียบๆ

“ไหนบอกว่าข้าวต้มไม่ร้อน ที่เห็นอยู่นี่ไอน้ำจากความเย็นเหรอ” สมิงเดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ไม่สนใจเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ได้ติดกระดุมเลย สนใจเพียงข้าวต้มที่ภรรยาขี้บ่นอุส่าอุ่นไว้รอ

“สงสารหรอกน่า” มายาวางกับข้าวที่เธอสั่งมาอีกอย่างนึ่งลงบนโต๊ะ มื้อเช้าเขาควรได้กินอะไรที่มากกว่าข้าวต้มของโรงแรม แต่เธอไม่รู้จะสั่งอะไร จึงเอาข้าวต้มเป็นหลักแล้วสั่งผัดเปรี้ยวหวานมาเพิ่ม ไม่รู้เข้ากันรึเปล่า แต่เมื่อเช้าเธอก็กินแบบนี้ มันก็อร่อยดีนะ

“ไม่กินเหรอ” สมิงถามคนที่นั่งเท้าคางมองเขาอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม นั่นเมียหรือแม่ ทำไมต้องมาจ้องเหมือนแม่คอยดูลูกกินข้าวแบบนี้

“แค่เห็นคุณกินได้ฉันก็อิ่มแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ไม่รู้จะถูกปากคุณรึเปล่า” มายามองอย่างลุ้นๆ กับข้าวต้มคำแรกที่เขาตักเข้าปาก เมื่อเขาพยักหน้าเธอถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอไม่รู้หรอกนะว่าเหตุผลของการแต่งงานนี้คืออะไรกันแน่ แต่เมื่อเธอตกลงที่จะแต่งเอง เธอก็ต้องทำหน้าทีาภรรยาที่ดี เหมือนที่แม่ของเธอทำให้พ่อมาตลอด พ่อกับแม่ได้ได้รักกันมาก่อน แต่พวกท่านก็แสดงออกว่ารักกันอยู่เสมอ และตอนนี้ท่านก็บอกว่าพวกท่านใช้เวลาที่ผ่านมาปลูกต้นรักต้นใหม่ด้วยกัน

เธอไม่เชื่อไอ้คำพูดที่ว่า แต่งๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ แต่ที่เธอแต่งเพราะเธอรู้สึกว่าจะรักเขาได้ต่างหาก

หลังจากมื้อเช้าที่ได้กินเกือบเที่ยงจบลง สมิงก็ขับรถมาส่งมายาที่บริษัทของพ่อเธอ เป็นบริษัทส่งออกรายใหญ่ของจังหวัด และเธอก็บ่นเขาตลอดเส้นทาง ว่าเป็นเพราะเขาตื่นสายวันนี้เธอเลยไม่ได้เข้าไปในค่ายมวย

“ตอนเย็นคุณจะอยู่ที่ไหน” มายาถามคนที่เดินมาส่งเธอถึงห้องทำงาน เขาน่าจะงานเยอะกว่าเธออีกนะ แต่ก็ยังอุส่าห์เสียเวลามาส่งเธอ

“ผับ” มันก็ปกติอยู่แล้ว กลางวันทำงานอย่างอื่น กลางคืนเฝ้าผับ นั่นคือกิจวัตรประจำวันของเขา

“ฉันไปหาได้หรือเปล่า” มายาถามอย่างอยากรู้ ตอนเย็นเธอไม่ค่อยได้ไปไหนอยู่แล้ว ไปเปิดหูเปิดตาที่ร้านสามีบ้าง เผื่อผู้หญิงรอบตัวเขาจะลดลง

“ช่วงนี้ไม่ต้องไป ทำงานเสร็จก็กลับไปอยู่บ้านของเธอก็ได้”

“อะไรเนี้ย ถ้าแต่งแล้วต้องใช้ชีวิตแบบเดิมก็ไม่จำเป็นต้องแต่งปะ ออกไปเลยรำคาญคุณแล้ว!” มายาเอ่ยปากไล่ ไม่สนใจคนที่ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เธอสักนิด ทำไมเสียงเธอก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าไม่พอใจก็รีบไสหัวออกไปเลย

“มันอันตรายไงมายา ผับนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น” สมิงมองอย่างอ่อนใจ จะอยากไปทำไมสถานที่อโคจรแบบนั้น ขนาดเขาเป็นเจ้าของมัน เขายังรู้สึกว่ามันอันตรายเลย ผับเขาไม่ได้ขาวสะอาดหรอกนะ มันมีทุกอย่างแบบที่เธอคาดไม่ถึงเลยล่ะ

“กลัวฉันไปขัดความสุขมากกว่ามั้ง” มายาพูดจบก็ก้มหน้าทำงานของตัวเอง เธอไม่เข้าไปเสือกชีวิตเขาก็ได้ ไม่อยากให้ไปก็จะไม่ไป จะไม่ไปเจอหน้าเขาสักเดือน คอยดู

หลังจากนั้นมายาก็ทำแบบที่ตั้งใจจริงๆ ไม่โผล่หน้าไปให้เขาเห็นเลย ไม่ไปที่ค่ายมวยด้วย ไม่ไปทำงานที่บริษัท เอาเป็นว่าที่ๆ เธอเคยอยู่เธอไม่อยู่ เพราะกลัวเขาสืบรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

หลังจากทำงานเสร็จวันนั้น มายาก็แอบไปเอารถบิ๊คไบค์ที่จอดอยู่คอนโด ก่อนจะเดินทางมาพักผ่อนที่หัวหิน งานเธอมีคนช่วยดูแลอยู่แล้ว ส่วนค่ายมวยเด็กๆ ก็ฝึกซ้อมกันเองได้แม้เธอจะไม่เข้าไปที่ค่ายก็ตาม

“คิดว่าแอบหนีมานี่แล้วฉันจะตามหาเธอไม่เจอรึไง”

น้ำเสียงดุดันที่ดังอยู่เหนือตัว ไม่ได้ทำให้มายาที่กำลังนอนอาบแดดตอนเช้าอยู่บนเปลไม้สนใจเขาสักนิด เธอเพียงแค่ลืมตามองเขา ขยับตัวนิดหน่อย แล้วพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงเท่านั้น ปล่อยให้ร่างกายในชุดบิกินี่แบบทูพีช ถูกโลมเลียจากคนเป็นสามี

“มายา” สมิงถอนหายใจออกมาดังๆ กว่าเขาจะให้คนสืบรู้ว่าเธอหนีมาที่ไหน ก็กินเวลาไปเกือบทั้งอาทิตย์ งานเขาก็ยุ่งพอแล้ว ยังต้องมาห่วงคนที่นอนแก้ผ้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวนี่อีก

ร่างสูงนั่งลงข้างๆ เปลของเธอ หยิบขวดโลชั่นกันแดดที่เธอวางไว้ข้างๆ มาบีบใส่มือ ลูบไล้ไปตามผิวเนื้อที่ถูกแดดเผาจนเป็นสีน้ำผึ้งของเธออย่างหวงแหน ไม่ชอบเลยที่ผิวขาวๆ ของเธอมีสีนี้

“อือ อย่ากวนได้ไหม ฉันจะนอน” น้ำเสียงดุๆ ของเธอไม่ได้ทำให้มือที่ลูบไล้อยู่ตามตัวหยุดลงเลย มือนั่นขยับอ้อยอิ่งไปตามแผ่นหลังที่มีเพียงเชือกของบิกินี่พาดผ่าน กดมือลงหนักๆ เมื่อคิดว่ามีคนเห็นเธอในชุดนี้ไปมากมายแค่ไหน

“อ๊ะ อือ คุณหมิง อย่าเล่น” เพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเลย จึงได้มานอนหลับอาบแดดอยู่ตรงนี้ แต่ห้วงนิทราแสนหวานของเธอกำลังถูกรบกวนเพราะมือใหญ่ๆ ที่กำลังเคล้นคลึงบั้นท้ายของเธออยู่

ริมฝีปากหนาเริ่มกดทับลงไปตามผิวเนื้อบริเวณลาดไหล่ มือที่ฟ้อนเฟ้นกับก้นงามงอน เริ่มเปลี่ยนจุดหมายเป็นบริเวณต้นขา นวดคลึงไปมาตามแรงอารมณ์เริ่มทวีความรุนแรง มือหนาเกี่ยวบิกินี่ตัวสวยออกนิดๆ ส่งนิ้วมือไปทักทายจุดอ่อนไหวของเธอแผ่วเบา

“อ๊ะ ปล่อย” มายาที่นอนคว่ำหน้าอยู่ตื่นเต็มตา ขยับร่างกายหนีนิ้วร้ายที่รุกล้ำร่างกายตัวเองอย่างยากลำบาก เพราะมือหนาที่กดทับแผ่นหลังเธออยู่ ยิ่งเธอขยับ นิ้วมือนั่นยิ่งขยับรุนแรง ก่อนที่มันจะผลุบหายเข้าไปในช่องทางรักของเธอ

มายาอยากจะด่าออกไปแรงๆ ที่เขาทำเรื่องน่าอายกับเธอในที่สาธารณะแบบนี้ แม้คนจะไม่พลุกพล่านแต่ที่นี่ยังเป็นหาดทรายที่มีคนใช้งาน เธอจึงต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้ กลัวเสียงครางของตัวเองมันจะดังออกไปให้คนอื่นได้ยิน

“ทำโทษที่หนีมา” สมิงก้มลงกระซิบข้างหู ใช้ร่างกายบดบังเธอไว้ส่วนหนึ่งในขณะที่ส่งนิ้วเข้าไปในร่องรักคับแน่นของเธอ ขยับเร็วๆ เพื่อลงโทษคนที่ทำให้เขาเป็นห่วง ส่งนิ้วเข้าไปเพิ่มเพื่อลงโทษคนที่ทำให้เขาคิดถึง

“อ๊ะ อือ คุณหมิง” มายามองเสี้ยวหน้าที่อยู่ใกล้ๆ นอกจากเธอจะไม่ขัดขืน ร่างกายยังตอบสนองเขาอย่างน่าอาย ร่องรักของเธอบีบรัดตัวเพราะสัมผัสของเขา ทั้งยังรู้สึกดีกับสัมผัสนั่นจนปล่อยน้ำหวานออกมาไม่ขาดสาย

“ถ้าดื้ออีกจะทำโทษหนักกว่านี้”

พูดจบสมิงก็ใช้มือที่กดทับตัวเธอเชยคางเธอขึ้นมาจูบแรงๆ ลิ้นหนาขยับรัวเร็ว เมื่อรับรู้ถึงแรงบีบรัดจากช่วงร่างขยับนิ้วแรงขึ้นเพื่อพาภรรยาของตัวเองไปดึงฝั่งฝัน ดูดดึงลิ้นเล็กๆ แรงๆ เมื่อเธอเอื้อมแตะความสุขได้สำเร็จ

“อ๊ะ อือ”

ร่างบางกระตุกเกร็งอย่างน่าอาย ปล่อยให้คนตัวสูงจูบจนกว่าจะพอใจ เพราะเธอไม่มีแรงดิ้นรนขัดขืนอะไรอีกแล้ว

“กุญแจบ้านละ” สมิงดึงนิ้วมือของตัวเองออกมา ใช้ลิ้นเลียน้ำสีใสออกอย่างไม่รังเกียจ ส่งรอยยิ้มไปให้คนที่มองเขาอยู่ จนใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ

เธอเสร็จแล้ว แต่เขายัง และครั้งนี้เขาไม่ปล่อย

“อยู่ในกระเป๋าใบเล็ก” มายายกตัวที่นอนทับกระเป๋าเล็กๆ ขึ้น ในกระเป๋านี้มีเพียงกุญแจบ้านพักเท่านั้น

สมิงจัดการถือมันไว้ในมือ หยิบโลชั่นกันแดดขวดเล็กใส่ลงไป แล้วช้อนร่างคนที่พลิกตัวขึ้นนั่งไปอุ้มไว้ด้วยความรวดเร็ว ก้าวเท้ายาวๆ ไปในทิศทางที่มือเล็กชี้บอก เป้าหมายคือบ้านติดทะเลที่เพิ่งรู้ว่ามันเป็นของเธอ