Hello, Mr. Mayor!

this is heaven

It was around three in the morning ng maramdaman niya na wala na ang nobyo sa tabi niya.

"Maybe he went to check if everything is ready" kausap niya sa sarili niya. Alas singko kasi ng umaga ang alis nila mamaya, she brushed her teeth then proceeded to the kitchen to make instant pot hash for breakfast. Pagkatapos magluto ay hinanda niya na ito sa mesa she wanted to eat with him kaya naman tinakpan niya muna ito saka naghanda.

She first took a bath then prep herself, she's wearing a black jeans with white long sleeve and paired it with her Nike m2k tekno. She did not bother to put on some make-up but styled her hair into messy buns. She decided to took all her belongings and place it in the living para hindi na siya mahirapan pa mamaya.

" what are you doing?" napatili naman siya ng marining ang iyon

" ay kabayo"

" gwapong kabayo" nangingiting turan ng nobyo " akin na nga yan bakit parang ang dami ng dala mo?" tukoy nito sa isang backpack at dalawang malalaking eco bag

"yung backpack ko lang po ang gamit ko, ang nasa eco bag ko ay treat for the kids." pagpapaliwanag niya

"come, let's eat" sabi niya ng matapos mailapas ng nobyo ang gamit niya.

"I could smell your homecooked meals habang nasa terasa ako kanina" komento nito habang hinihila ang upuan para sa kanya

"nasa terrace ka lang kanina?" gulat niyang saad saka umupo. ipinaghanda naman siya ng nobyo ng kape

"yeah. kausap ko lang sina Helbert to make sure everything is all set and ready"

Masaya naman silang kumain ng agahan while discussing everything about the medical mission. Noong una ay nag-alala pa ang lalaki gawa ng nangyari sa kanya noon pero sinugurado niya rito that she is fine. Pagkatapos nilang kumain ay hinugasan niya ang mga pinagkanan nila at sinabihan ang nobyo na maghanda na.

Alas kuwatro y media ng dumating ang assistant nito at ilan sa bodyguard upang kunin ang kanilang mga gamit.

"Magandang umaga po Mayor at Ma'am Keighlanie" bati ni Helbert at ng mga kasamahan nito

"Good morning" sabay na sagot nilang dalawa

"Let's go" tipid na saad ni Tristan sa tauhan nito

"Let's go love, wear this at ang lamig pa ng panahon" malambing na wika nito saka pinasout sa kanya ang itim na jacket na bitbit nito

Ilang minuto pa ay laman na sila ng Jeep Wrangler nito papuntang hospital, she could tell that he loves car. Pagkarating roon ay lumapit kaagad sa kanila si Ari and she could see kung paano nagbubulungan ang mga naroon ng makita na magkahawak kamay sila ng alkalde nila.

"Ari will be riding with us para may makausap at hindi ka ma bored sa biyahe, love." he informed then excuse his self to give his last and final instructions

"love" panunudyo ni Ari saka hinila siya papasok ng sasakyan

"I could see you both glowing, so, ano na? ginapang mo na ba si Tristan? bilisan mo at ang daming piranha na nakaabang sa kanya" biro nito

" sira ka talaga. pagkatapos na lang ng medical mission para di kami puyat at pagod na dalawa" ganting biro niya rito

"pero seryoso, may takot pa rin sa puso ko parang ang bilis kasi ng lahat Ari. Alam mo naman ang mga nangyari diba?"

"Just trust Tristan. ikaw lang ang babaeng pinakilala niyan sa lahat hindi niya pa ba nakukuwento sayo kung paano niya hinindian ang engagement niya noon? actually, ang pamilya nila ang dahilan kung bakit nagkaroon ng aberya noong nakaraan. sila kasi dapat ang partner ng medical mission na ito but when everything was announced they backed out, I think they wanted to sabotage Tristan but you came to the rescue. you, the very same girl na siyang dahilan kung bakit umatras siya sa engagement at kung bakit di siya nagseryoso sa mga babae noon" mahabang kuwento ng kaibigan. She felt guilty but happy at the same time, happy knowing that she really has a place in his heart.

Ilang minuto pa ay pumasok and driver ni Tristan na nagpakilalang Leo, he worked for him for almost five years. kasunod namang sumakay sa front seat ay ang nobyo niya. Inabutan naman siya nito ng neck pillow at throw blanket making sure that she's fine.

"We're cousins you know" komento ni Ari ng mapansin na ang kaibigan lamang ang binigyan nito

"you have neck pillow wrapped around you and a jacket to keep you warm, you will be fine" he said with a smirk

Ilang sandali pa ay nagsimula ng umalis ang convoy papuntang Sitio Capalbig at habang nasa biyahe ay palagi naman siyang tinitingnan nito asking her if she is fine which again made her feel happy. di naman niya maiwasang ngumiti ng makita ang mahimbing na pagtulog ng kaibigan.

she wanted to sleep but she's enjoying the view more kaya naman she took her camera and started taking some photos at siyempre di rin nakaligtas sa lente ng camera niya ang gwapong alkalde na nasa harapan. She smiled upon reviewing it, kahit na nakaside view l ay ang gwapo pa rin ito.

"Hey love, give me your camera.mas mainam na umidlip ka muna dahil malayo pa ang biyahe natin" he said with concern

she smiled then gave her camera to him at hindi nagtagal ay unti-unti na siyang nakatulog. It took eight hours for them to reach their destination may mga parte mang delikado sa ang daraanan pero nabawi naman ng makarating sila. She couldn't help but admire the scenery. A very beautiful lake surrounded with luscious green mountain ranges.

"Magandang umaga Mayor at sa inyong lahat. Ako po si Norberto ang leader po rito at kayo po ay welcome na welcome dito sa sitio Capalbig" bati nito. Nakipagkamay naman agad si Tristan rito

"Agad namang lumapit ang mga kasamahan nito saka tinulungan sila upang maibaba at ma set-up ang lahat ng kakailanganin nila"

A multi room tent was set up for her and Ari by Tristan's men malapit sa lake at bago pa makaalis ang mga ito ay pinakiusapan nilang iikot ang tent upang doon ito nakaharap sa lake, nilagay lamang nila ang gamit nila roon saka tumulong sa pagset-up ng malalaking tent para sa gagawing medical mission bukas. She was surprise seeing men in uniform with them.

"Ganyan talaga lalo na at alkalde ang nobyo mo. expect someone outside our tent later" nangingiting sabi nito sabay kuha ng isang karton ng gamot

"oh please. hindi ako makakatulog pag ganyan" she said at sumunod sa kaibigan habang bitbit rin ang isang karton ng gamot.

it was around four in the afternoon ng matapos nilang maset-up ang lahat, sitting on a camping chair with her camera na kanina pa busy sa kakakuha ng picture ng mga bata na naglalaro at naliligo doon sa lake. she couldnt help but smile watching them. Napatayo naman siya ng maramdaman na may papalapit sa kanya.

"tired?" tanong ni Tristan sabay abot ng isang buko na may straw. She took a sip and smiled by how refreshing it feels.

"A bit but i'm good. this place is heaven" she commented. tristan could'nt help it, he hug her from behind and together they admired the beauty of Sitio Capalbig.