“ย่งยี่ ได้ข่าวว่ามึงป่วยรึ” พระยาหมื่นทิศถามขึ้น เมื่อเห็นว่าย่งยี่กำลังใจลอยเหม่อเสียจนไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้อง
“พระยาท่าน คุณแก้ว” ย่งยี่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบลงจากเตียงลงมาต้อนรับ
“ทำกระไรมาจึงป่วย แล้วนี่ให้หมอมาดูหรือยัง” พระยาหนุ่มถามต่อ
“อิฉันไม่ได้เป็นกระไรมากดอกเจ้าค่ะ ไม่ได้ป่วยด้วย”
“ดูหน้ามึงซีอย่างกับคนโดนของ บอกไม่ป่วยได้กระไร”
“แค่หมู่นี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะเจ้าค่ะ”
“เออ หรือจักถูกของจริงๆ วะ” พระยามองพินิจ
“ไม่ใช่ดอกเจ้าค่ะ อิฉันแค่คิดมากเท่านั้น” ย่งยี่ปฏิเสธ
“มึงคิดเรื่องนางที่ตายรึ”
ย่งยี่มีท่าทีตื่นๆ คล้ายคนขวัญเสีย
“เจ้าค่ะ” หล่อนยอมรับ
“กูจักให้พระมาปัดเป่าอีกรอบ รึไม่มึงก็ไปนอนเสียที่เรือนคุณพ่อ”
“ให้คนมานอนเป็นเพื่อนแล้วเจ้าค่ะ บอกตามตรงว่าอิฉันนอนไม่หลับ”
“เอาไว้วันพรุ่งกูจะให้หมอมาดูมึงก็แล้วกัน”
“เจ้าค่ะ แต่ตอนนี้อิฉันใคร่ขอยานอนหลับสักเม็ดได้ไหมเจ้าค
