หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จแล้วพราวตะวันก็รีบล้างจานเก็บครัวโดยมีคนร่างสูงยืนดูอยู่ไม่ห่าง จัดการอะไรเรียบร้อยแล้วเธอก็หันมายิ้มให้ไมเคิลน้อยๆ
“โยโกะไปแล้วนะคะ”
แต่เมื่อเธอจะเดินออกจากห้องครัว ร่างสูงของเขากลับเดินเข้ามาขวางไว้ เธอเลิกคิ้วมองหน้าเขางงๆ
“จ่ายค่าผ่านทางก่อนสิ ไม่งั้นไม่ให้ไป”
“อะไรเหรอคะ”
นิ้วแข็งแรงของเขาชี้ที่เรียวปากของตัวเอง บอกเป็นนัยว่า ให้เธอจูบเขาก่อน แล้วค่อยไป พราวตะวันหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมา
“บ้า”
“เร็วสิ จะไปไม่ไป เกิดตกเครื่องฉันไม่รับผิดชอบนะจะบอกให้”
“คุณไมค์นี่” เธอบ่นเขาอุบ ตอนแรกเธอก็นึกว่าเขาขวางไว้เพราะว่าจะไปส่งเธอแต่เธอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะทำอย่างนั้นแน่ เรื่องแบบนี้ไมเคิลไม่เคยใจดีกับเธอหรอก เขาจะกำไรกับเธอมากกว่าน่ะสิ แล้วเธอก็เป็นฝ่ายต้องยอมขาดทุน เพราะเขาอยากได้อะไรเธอก็ไม่เคยขัดใจเขาได้สักที
พราวตะวันเดินเข้าไปหาเขา และยอมเป็นฝ่ายจูบเขา
