หัวใจหลงไฟรัก

ตอนที่ห้า นางฟ้าปะทะกับซาตาน 4

พราวตะวันกลับบ้านด้วยสีหน้าโล่งใจอย่างเป็นที่สุด ความกังวลที่มีมลายหายไปบางส่วน เธอโทรกลับที่บ้านเพื่อสอบถามการรักษาของมารดาก็พบว่าคืบหน้าไปได้ด้วยดี ท่านมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรคร้ายเพราะท่านมีจิตใจที่แข็งแรงอยู่ก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่เลี้ยงเธอกับน้องมาได้โดยไม่ต้องมีบิดาจนเติบใหญ่ได้ขนาดนี้ ซ้ำนางมิซาเอะยังให้กำลังใจเธอในการทำงานอีกต่างหาก

พราวตะวันเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมีจริง เป็นอย่างที่พระท่านสอนไว้จริงๆ ว่า การที่เราทำเพื่อคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนสักวัน สิ่งดีๆ จะกลับเข้ามาหาเราเอง

ห้องพักของพราวตะวันค่อนข้างอึกทึกครึกโครมเพราะว่าเป็นโรงแรม อันที่จริงแล้วเธอควรจะอยู่หอพักหรือเช่าคอนโดอยู่แต่เนื่องจากว่าเจ้าของโรงแรมลัคกี้อินน์แห่งนี้เป็นเครือญาติกับ หมิงลี่เฟย ท่านจึงให้เธอเช่ารายเดือนในราคาที่ไม่แพงนัก แม้ว่าห้องพักจะเล็กคับแคบไม่กว้างขวางหรูหรา แต่ว่าเธอก็พออยู่ได้เพราะว่าที่นี่เดินทางสะดวกและปลอดภัยมาก เธอสามารถขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินไปที่ทำงานจากหน้าที่พักได้เลย เธอจึงอยู่ที่นี่มาตลอดตั้งแต่เริ่มมาทำงานที่ฮ่องกงแรกๆ

หมิงลี่เฟยเองก็พักอยู่ที่นี่แต่ว่าเธอและเพื่อนมักจะเข้ากะไม่ค่อยตรงกัน เวลาไปเวลามาจึงไม่ค่อยพร้อมกันเท่าไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่ว่างตรงกันเธอและเพื่อนก็จะพากันลงไปเดินเล่นที่ถนนสายชอปปิงที่ถัดจากโรงแรมไปไม่ไกลนัก

พราวตะวันเข้าห้องมาแล้วเธอก็ตรงเข้ามาอาบน้ำทันที เธอเหนื่อยจากการเดินทางและการทำงานมาทั้งวันและต้องการพักผ่อนเป็นอย่างมาก เพราะว่าพรุ่งนี้เธอต้องทำงานต่อในตอนบ่ายโมง เธอจะนอนให้สะใจไปเลยทีเดียวแหล่ะ หญิงสาวคิดในใจ

ขณะที่อาบน้ำเสร็จแล้วและเช็ดตัวไม่ทันแห้งดี พราวตะวันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังโครมๆ อาหมิงคงเลิกงานแล้วและมาชวนเธอออกไปหาบะหมี่ทานแน่ๆ หญิงสาวรีบสวมเสื้อคลุมลวกๆ แล้ววิ่งตื๋อออกมาเปิดประตูอย่างรวดเร็วเพราะเสียงเคาะระรัวนั้นบ่งบอกว่าอาหมิงนั้นใจร้อนแค่ไหน

“มาแล้ว หิวหรือไงถึงได้เคาะซะรัวชะ... เชียว” คำพูดสุดท้ายของพราวตะวันสะดุดเมื่อเธอเงยหน้ามามองแล้วเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่หมิงลี่เฟย

แต่เป็น

ไมเคิล

พราวตะวันคลุมสาบเสื้อตัวเองโดยอัติโนมัติเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองมาที่เครื่องแต่งกายของเธอ เธออยากจะเขกหัวตัวเองที่ไม่ส่องดูประตูตาแมวก่อนเปิดประตูรับเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ต้องมาต้อนรับเขาในสภาพที่ไม่พร้อมอย่างนี้

“ถึงผมจะไม่ใช่คนที่คุณรอ แต่เราก็ไม่ควรจะยืนอยู่ตรงนี้กันนานนะ” คำพูดประชดประชันของเขาทำให้เธอเปิดประตูรับเขาเข้าห้องตัวเองมาทั้งที่เธอยังตะลึงที่เห็นเขาอยู่