ปราบเสือมือเปล่า

ตอนที่6 คิดถึง

คิดถึง

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นจาร์กัวก็ไม่ได้เจอโยเยอีกเลยจนเวลาผ่านมาเกือบสามอาทิตย์แล้ว เธอหายไปตั้งแต่เช้าโดยไม่ได้บอกลาเขาด้วยซ้ำ

“ทำไมช่วงนี้มึงนัดมากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยบ่อยจังวะ”

นาวินถามจาร์กัวด้วยความสงสัยเนื่องจากช่วงนี้จาร์กัวชวนเขามากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยแทบทุกวัน ทั้งที่เมื่อก่อนพวกเขามากันเดือนละครั้ง สองครั้งเท่านั้นเอง

“อยากกินอะไรร้อน ๆ”

“อากาศร้อนจะตายห่า เสือกอยากกินอะไรร้อน ๆ อีกนะมึง”

จาร์กัวไม่ตอบแต่หันไปมองรอบร้านแทน วันนี้ร้านเฮียเด่นชัยยังมีลูกค้าเยอะเหมือนเดิม แต่กลับไม่มีวี่แววของสาวน้อยตัวเล็กเจ้าของรอยยิ้มแสนน่ารักนั่นเลย

ตลอดสามอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกัน ใบหน้า รอยยิ้มน่ารักและเสียงหัวเราะสดใสของเธอมักจะรบกวนจิตใจจาร์กัวอยู่เสมอ เขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

“แน่ะ หรือว่าที่มาบ่อยเพราะอยากเจอใครรึเปล่า”

นาวินเอ่ยแซวแต่แล้วก็ต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเพื่อนรักมองมาด้วยสายตาน่ากลัว

ถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่จาร์กัวก็ไม่ใช่คนที่ควรจะเล่นด้วยเลย จาร์กัวเป็นคนดี รักเพื่อนแต่หมัดหนักอย่าบอกใคร ฉะนั้นไม่คุ้มกันเลยที่จะไปหาเรื่องจาร์กัว

"มึงจำน้องน่ารักคนนั้นที่เราเจอที่ร้านนี้ได้ปะ"

จาร์กัวเงยหน้าขึ้นมองนาวินทันที สายตาที่ส่งมาเหมือนกำลังแผ่รังสีบางอย่างจนนาวินเริ่มรู้สึกเสียวสันหลัง

"มึงคงจำไม่ได้ และไม่อยากฟังอะเนอะ"

"จะพูดอะไรก็พูดมา"

นาวินเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าเพื่อนจะอยากฟัง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ถามต่อ เลือกที่จะเล่าเรื่องที่รู้มาให้จาร์กัวฟังเลย

"น้องน่ารักของกูคนนั้น"

ปึง!

จาร์กัววางตะเกียบลงบนโต๊ะเสียงดังจนนาวินสะดุ้ง นาวินมองเพื่อนพลางกะพริบตาปริบ ๆ

ถามออกไปด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

"มึงเป็นไรวะ"

"เปล่า พูดต่อเลย"

"มึงโอเคแน่นะ"

นาวินถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง หรือเพื่อนจะไม่ถูกใจรสชาติก๋วยเตี๋ยววันนี้แต่เขากินแล้ว

มันก็อร่อยเหมือนทุก ๆ วันนี่นา

"อือ"

"โอเค ๆ กูเล่าต่อนะ น้องคนนั้นชื่อโยเย เป็นลีดมหาวิทยาลัย เรียน การบินปีสอง ฮอตสุด ๆ แต่ได้ข่าวว่ายังโสด"

จาร์กัวกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินข้อมูลที่พึงพอใจ นาวินมองหน้าเพื่อนแล้วยิ่งงงหนัก ที่อยู่ ๆ เพื่อนก็ยิ้มออกมาทั้งที่ปกติแล้วไม่เห็นเคยจะยิ้ม

"มึงยิ้มไรวะ"

"เปล่า ก็แค่คิดว่าอร่อยดี"

"นี่มึงหมายถึงก๋วยเตี๋ยวใช่ไหมที่อร่อย"

แค่ก แค่ก

คำถามของนาวินทำเอาจาร์กัวถึงกับสำลัก เขารีบหยิบน้ำมาดื่มตามก่อนจะหันไปโวยใส่เพื่อนกลบเกลื่อนความคิดของตัวเอง

"ก็ต้องก๋วยเตี๋ยวสิวะ มึงหาเรื่องกูรึไง"

"อะไรของมึงวะ กูก็แค่ถาม"

นาวินเกาหัว วันนี้เขาไม่เข้าใจอาการของเพื่อนสนิทเขาคนนี้เอาเสียเลย

เขาเลยเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเล่าเรื่องของโยเยต่อ

"แต่เรื่องที่น่าสนใจ น้องโยเยเนี่ยมีพี่ชายเป็นมาเฟียใหญ่ คุมธุรกิจอยู่หลายอย่าง พูดง่าย ๆ คือน้องเขาเป็นน้องสาวมาเฟีย!"

สีหน้านาวินแลดูตื่นเต้นและตกใจกับข้อมูลที่ได้รับมา ต่างจากจาร์กัวที่ยังคงมีใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม

"กูว่าไอ้พวกชายขุดดำวันนั้นที่มาอุ้มน้องโยเยคงเป็นศัตรูของพี่ชายเขาแน่เลย"

จาร์กัวไม่ได้ตอบหรือแสดงความคิดเห็นอะไรแต่เขาก็คิดเหมือนกับนาวิน เขายังพวกชายชุดดำที่ต่อสู้กับเขาวันนั้นได้

ฝีมือของพวกมันเหมือนคนที่ได้รับการฝึกฝนมา ไม่ใช่พวกนักเลงทั่วไป

"มึงว่าพี่ชายของน้องโยเยจะดุรึเปล่าวะ"

"ทำไม"

"ก็ถ้ากูจีบน้องเขา พี่เขาจะสั่งคนมายิงกูรึเปล่า"

"..."

ใบหน้าหล่อนิ่งเรียบ ไม่ได้ตอบเพื่อนเพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนแค่พูดเล่น

พี่ชายเป็นมาเฟียอย่างนั้นเหรอ ก็แค่มาเฟียไม่เท่าไรหรอกมั้ง จาร์กัวคิดในใจ

"เออเดี๋ยวกินข้าวเสร็จกูไปรับน้องกิ๊ฟนะ น้องเขาซ้อมลีดเสร็จประมาณสองทุ่ม กูว่าจะไปนั่งรอในมหาวิทยาลัยเลย"

จาร์กัวไม่ได้สนใจน้องกิ๊ฟอะไรนั่นแต่เขาสนใจสถานที่ที่เพื่อนจะไปรอรับเธอมากกว่า ซ้อมลีดในมหาวิทยาลัยอย่างนั้นเหรอ

ฟังดูน่าสนใจดีนะ

สองหนุ่มต่างขับรถของตัวเองมาจอดรถด้านล่างตึกเรียน นาวินยังคงแปลกใจที่เพื่อนตามตัวเองมาด้วยแต่ไม่ได้คาดคั้นอะไร

รีบเดินไปหาน้องกิ๊ฟ สาวหมวยเอ็กซ์ที่กำลังคุยอยู่ตอนนี้

"พี่นาวินมาช้าเร็วจังเลยนะคะ"

"ก็พี่คิดถึงน้องกิ๊ฟนี่นา"

"แหม ทำมาปากหวาน"

กิ๊ฟตีไหล่นาวินแก้เขิน เธอแอบลอบมองจาร์กัวแต่ไม่กล้าทักเพราะถึงอีกฝ่ายจะหล่อมากแค่ไหนแต่ใบหน้าเรียบนิ่งและท่าทางของเขาก็ดูน่ากลัวมากเช่นกัน

"พี่นาวินกับเอ่อ พี่จาร์กัวไปนั่งรอตรงนั้นก่อนไหมคะ"

ทั้งสามคนพากันเดินมานั่งบริเวณโต๊ะบริเวณข้างสนาม เป็นจังหวะเดียวกับที่รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหากิ๊ฟพอดี

"กิ๊ฟเดี๋ยวเต้นตำแหน่งโยเยนะ"

"อ้าว แล้วโยเยล่ะคะ"

"โยเยเป็นลมในห้องน้ำเมื่อ..."

พรึบ

รุ่นพี่คนนั้นไม่ทันพูดจบ จาร์กัวก็ลุกพรวดพราดออกไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ทุกคนต่างมองตามหลังจาร์กัวด้วยความไม่เข้าใจ นาวินมองเพื่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

เขาว่าเขาพอจะรู้แล้วแหละว่าอาการแปลก ๆ ของเพื่อนเกิดจากอะไร คำตอบน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเพียงแค่เจ้าตัวปากแข็งเท่านั้นเอง

จาร์กัววิ่งมายังห้องน้ำหลังตึกโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่หน้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

"เอ่อ สวัสดีค่ะพี่จาร์กัว"

บีมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้างง ๆ ไม่คิดว่าเธอจาร์กัวที่นี่แต่สิ่งที่จาร์กัวถามออกมายิ่งทำให้หญิงสาวงงหนักยิ่งกว่าเดิม

"โยเยอยู่ไหน!?"

โยเยเอนหลังนอนบนเบาะภายในรถตู้สีดำด้านมีสติกเกอร์ทวิตตี้สีเหลืองอยู่ตรงประตูของเธอด้วยความเหนื่อยล้า เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอถูกศัตรูของพี่ชายตัวเองจับตัวไป

เธอโดนขังอยู่ในบ้านร้างเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน โชคดีที่พวกมันยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอ นอกจากขังเธอไว้เพื่อรอต่อรองกับพี่ชายของเธอเท่านั้น

บอดีการ์ดของเธอบาดเจ็บไปสี่ห้าคน ส่วนร่างกายของเธอนั้นก็ยังคงอ่อนเพลียทำให้ช่วงนี้เธอมีอาการหน้ามืดและเป็นลมบ่อย

"คิตตี้ โยอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยอะ"

เสียงเล็กดังขึ้นจากเบาะด้านหลัง คิตตี้ หรือ คิต เป็นบอดีการ์ดของโยเยซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่

"ได้ครับคุณหนู"

คิตตี้ขับรถไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียเด่นชัย ก่อนจะลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้คุณหนูของเขาโดยโยเยนอนรออยู่ในรถกับบอดีการ์ดอีกคน เธออยากลงไปเองอยู่หรอกแต่สภาพตอนนี้ไม่ไหวจริง ๆ

จาร์กัวรีบขับรถมายังร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียเด่นชัยเนื่องจากบีมบอกว่าโยเยน่าจะแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวก่อนเพราะเธอบ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยวมาทั้งวัน

เขาหาที่จอดรถอยู่นานจนกระทั่งมีรถตู้สีดำด้าน มีสติกเกอร์รูปทวิตตี้ อยู่ตรงประตูคันหนึ่งขับออกไป เขาจึงได้เข้าไปจอดแทน จังหวะที่รถตู้คันสีดำขับออกไป จาร์กัวรู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าและรอยยิ้มของคนตัวเล็กที่คอยหลอกหลอนเขามาหลายอาทิตย์ แต่เมื่อหันกลับไปมองรถตู้คันนั้นขับออกไปเสียแล้ว

"คงไม่ใช่หรอกมั้ง"

จาร์กัวเลิกสนใจรถตู้คันนั้น แล้วรีบจอดรถลงไปยังร้านเฮียเด่นชัยแต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวังเนื่องจากเฮียเด่นชัยกำลังปิดร้านเนื่องจากเพิ่งมีคนมาเหมาที่เหลือทั้งหมดไป

เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งเดินกลับมายังรถจาร์กัวของตัวเอง เขายืนพิงประตูรถพร้อมทั้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"เธอทำอะไรกับฉันนะโยเย"

"..."

"ฉันถึงสลัดหน้าเธอออกจากหัวไม่ได้เลย"