The Flame Between Us

2: De Luca's Factory

Makisig

3 years later…

           “Good morning, Sir Makisig!” Napatigil ako sa paglalakad at binigyan ng ngiti ang security guard na naka-duty ngayong umaga.

“Good morning, din po,” sagot ko sa kanya. Sumaludo siya sa akin at tumango ako sa kanya. Lumakad na ako at halos lahat ng mga empleyado ay bumabati sa akin. Ngumingiti at tumatango naman ako sa kanila. Hindi naman kasi ako katulad ng ibang boss na suplado at hindi maabot ng mga empleyado. I always see my employees savior dahil hindi naman dahil sa kanila ay hindi magsa-succedd itong textile factory na itinayo ko. Ito ang negosyo ni Mommy noong nabubuhay pa siya. Naalala ko kasi noon na gusto niyang dalhin ang negosyong ito sa Pilipinas pero hindi na niya nagawa dahil binawian na siya ng buhay. Kaya ito ako, ako na tumupad sa pangarap niyaat sa nakalipas na tatlong taon ay may tatlong daang factory workers na ako at stiull counting. Hangga’t maari ay makapagbigay ako ng trabaho para sa mga tao.

“Sir, the orders from Cloth. Line. Co is on transit,” sabi ni Kat—my secretary.

“That’s good to hear. How about the other orders? Hindi ba’t may orders from Leznin Pharmaceuticals? For their masks?” I said.

“On the way na din po, sir. May mga nag-request na din po ng orders from other clothing company sir. May feedbacks din po silang ibinigay sa atin. All of the feedbacks are positives.” Tumango ako.

“That’s good. Ipagpatuloy natin ang good performance natin. Kung maganda ang performance, lahat ay makikinabang.” Lumabas saglit si Kat and I know na ipagtitimpla niya ako ng kape. She really knows kung ano ang gusto ko tuwing umaga. Hindi kumpleto ang araw ko kapag hindi ako nakakainom ng kape. Maya-maya ay pumasok na si Kat ay amoy na amoy ko na ang black coffee. She really knows na ayoko ng cream and isang teaspoon lang ng sugar. I want this para gising na gising ang diwa ko sa buong araw na ito.

“Oo nga pala, Kat. May balita na ba sa isang empleyado natin na nag-collapse last week?” tanong ko.

“Sir, pinuntahan ko ito last Friday and nakausap ko ang anak niya. They found out na may colon cancer si Mang Rodolfo,” sagot niya sa akin.

“I see. Send some financial assistance sa family niya. Kahit papaano ay dito siya sa factory nag-collapse,” I said at tumango siya.

           Mabilis na lumipas ang maghapon. Papalubog na ang araw at ang ibang empleyado na pang-umaga ay nagsisiuwian na. Ako naman ay isinandal ang pagod na likod sa swivel chair ko at ipinatong ang mga paa kos a office table. Kinuha ko ang phone ko para tawagan si Alodia pero nagri-ring na naman ito. Mula ng umalis ako sa Italy ay bihira na lang kami magkausap. Iniintindi ko na lang na busy siya. Ang balak talaga niya ay after six months ay susundan niya ako dito sa Pilipinas pero tatlong taon na ang nakalipas ay wala pa rin siya.

“I’m really sorry babe. There are still projects that keep on coming,” sabi niya.

“Can you just stop accepting it? You can still continue being a model here in Philippines. I’m sure a lot of local companies will hire you,” sabi ko sa kanya.

“What? No, Makisig. I’m not cheap, okay? I am an international model. I won’t settle for less,” she said and bigla na lamang niya ako pinatayan ng telepono.

Maybe, she’s still angry at me.

Tumayo na ako at nag-inat inat. I can hear my bones crack as I stretch my body. Nagulat pa ako nang biglang mag-ring ang phone ko at akala ko si Alodia na ang tumatawag, hindi pala. It’s Takeshi.

“Moshi moshi?” sagot ko at bigla naman siyang humalakhak.

“Bro, you sound funny,” sabi niya sa akin. Napatawa naman ako ng mahina.

“You’re a bully.”

“No, I’m not! Just don’t talk in Japanese.”

“What do you want? It’s freaking eight in the evening,” sabi ko at kinuha ko na ang blazer at bag ko.

“Since it’s Friday, why don’t we hang out a little? I miss you, bro! We last seen each other like three weeks ago!” sabi niya at natawa naman ako sa kanya.

“Sure. Where we’ll meet?” tanong ko at isinara na ng maiigi ang office ko.may mga bumabati na sa akin na mga emplayado na pang-night shift.

“Paradiso Club. I just want to see pretty angels there. Maybe getting laid will be great!”

***

           “Damn!She’s hot!” sabi ni Takeshi will watching the woman in the stage at sumasayaw sa pole. Nagsalin ako ng whiskey sa baso at ibinigay ito sa kanya.

“Medyo malibog ka talaga ‘no?” sabi ko sa kanya at bigla naman siyang nagulat.

“Come on, bro! It’s impossible if you do not have carnal desires. We are just a man, Makisig!” Umiling naman ako sa kanya.

“Yes, I’m a man and I do have carnal desires. I also want s****l pleasure but I only do that with Alodia. I am very loyal and faithful to my girlfriend,” paliwanag ko sa kany at ang loko ay bigla na lamang ako tinawanan.

“Man, patawa ka. We’re in a modern time now. Fvck that being loyal and faithful. Come one, Makisig. She will doesn’t know about this. Just pick a girl there that catches your attention.”

“Bro, I don’t want STD’s.”

“Have a condom, dumbass.”

“I don’t want to have s*x with random women. I might get sick with that.”

“Then get a fvcking virgin!” Malala na itong kaibigan ko. Maybe he’s drunk already kaya ganito na ang takbo ng isipan. Medyo malibog talaga siya mag-isip but he is very reliable kapag kailangan mo ng tulong. Siya ang tumulong sa akin when I built the textile factory.

“Where in hell can I get that? No woman that will give her virginity to me,” I said at bigla akong inakbayan ng mokong.

“Makisig, look at yourself. You’re fvcking gorgeous. We all know women like gorgeous men. I’m sure someone is ready to give up their untouched flower just to have a taste of your big dick.”

“Takeshi! That’s enough!” sigaw ko at humalakhak lang ang loko.