ต้องมนต์บุปผา NC25+

บทที่ 5

 โจวเจ๋อฮั่นก้าวเข้ามาขวางพร้อมสังหารคนผู้นั้นอย่างว่องไว ด้วยไม่อยากปล่อยนางไว้ลำพังจึงได้แต่มือหนึ่งอุ้มนางเอาไว้ อีกมือหนึ่งกุมดาบต่อสู้กับศัตรู

ทหารองครักษ์ของเขากรูเข้ามาทันท่วงที สังหารนักฆ่าจนหมดสิ้นเสียงการต่อสู้ทำให้คนที่พักอยู่ด้านล่างต่างหนีกระเจิง

เมื่อเหตุการณ์สงบหลงจู๊เจ้าของโรงเตี๊ยมรีบนำคนของเขาขึ้นมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

 "ค่าเสียหายข้าจะชดเชยให้อย่างงาม ไม่ต้องกังวลไป"

"ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน"

"ข้าเหมือนเห็นคนแปลกหน้าอยู่ที่ชั้นสามในฝั่งนี้ ข้าสั่งเหมาทั้งชั้นไปแล้วเหตุใดยังมีคนนอก"

ครานี้หลงจู๊ปากสั่น

"นายท่านข้าเองก็จนใจแต่เพราะคืนนี้ทุกที่ล้วนเต็มหมด อีกอย่างโรงเตี๊ยมของข้ากว้างขวางคนที่ขอพักก็น่าสงสารเป็นเพียงคุณหนูบอบบางและบ่าวไม่กี่คนขอนายท่านมีเมตตาอย่าตำหนิผู้น้อยเลย"

โจวเจ๋อฮั่นมองคนผู้นั้นจนเขาขาอ่อนแล้วเอ่ยว่า

"โทษฐานโกหกข้ามีโทษอย่างไรไม่รู้หรือ"

"นายท่านข้าขอร้อง ห้องของท่านข้าจะเปลี่ยนให้ใหม่ให้เด็กเตรียมให้เรียบร้อยนายท่านโปรดอภัยให้ข้า อีกอย่างพวกท่านถูกคนตามฆ่าทำโรงเตี๊ยมข้าเสียหายเพียงนี้ข้าก็ตกใจไม่น้อย"

หลงจู๊คุกเข่าลงอ้อนวอนจนโจวเจ๋อฮั่นรำคาญ สุดท้ายก็ไล่เขาไปคนผู้นั้นจึงปาดเหงื่อลุกขึ้นเดินจนแทบวิ่งลงไปด้านล่างอย่างเร็ว

เขามองสตรีที่ตนเองยังอุ้มเอาไว้ราวกับกระสอบนุ่นนุ่มนิ่มแล้วคิดว่าตนเองยังไม่ได้รับการปลดปล่อย

คืนนี้แม้จะมีเหตุไม่คาดฝันถูกลอบสังหารแต่บุรุษที่ผ่านสงครามมาอย่างโชกโชนก็ยังคงต้องการสานต่อเรื่องที่พวกเขาได้เริ่มให้เสร็จสิ้น

"เป็นฝีมือผู้ใดไปสืบมาให้แน่ชัด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

คนของหลงจู๊รีบมาเชิญเขาไปยังห้องใหม่ที่เตรียมให้ในขณะที่โจวเจ๋อฮั่นกำลังพาสตรีในอ้อมแขนไปต่อเรื่องที่พวกเขาเริ่มให้เสร็จในห้องใหม่น้้นเสียงร้องของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น 

'คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ เป็นคุณหนูจริงๆ ด้วย"

“บังอาจ”

ชุ่ยหลินและองครักษ์ของหลิวซือซือชะงักอยู่ตรงนั้นเมื่อถูกคนของโจวเจ๋อฮั่นขวางทางเอาไว้

 ยิ่งเห็นศพที่นอนตายเกลื่อนอยู่เบื้องหน้าชุ่ยหลินแทบจะล้มลงจนต้องจับมือขององครักษ์หลงเอาไว้

"นายท่านเจ้าขา นั่นคือคุณหนูของข้าเจ้าค่ะ นางหายตัวไปข้าตามหาเสียนาน เหตุไฉนนางถึงมาอยู่กับนายท่านในสภาพเยี่ยงนี้ ได้โปรดปล่อยคุณหนูด้วยเจ้าค่ะนายท่าน เป็นความผิดของบ่าวเองที่ดูแลคุณหนูไม่ดี แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะเหตุใดคุณหนูไม่ได้สติเช่นนั้น" 

โจวเจ๋อฮั่นมองหน้าสาวใช้ผู้อ้างตนว่าสตรีผู้นี้คือนายหญิงของนางพร้อมขมวดคิ้วรูปกระบี่เข้าด้วยกัน สายตาแข็งกร้าว ไอสังหารแผ่ออกจากตัว

“เหตุใดข้าต้องเชื่อเจ้า สตรีผู้นี้ที่อยู่ในอ้อมกอดข้าเช่นนี้เห็นได้ชัดว่านางเต็มใจ”

“นายท่านได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูเป็นคุณหนูของบ่าวจริงๆ อาจเกิดเรื่องผิดพลาดบางอย่างคุณหนูจึงได้อยู่กับท่าน เมื่อสักครู่บ่าวเพียงไปนำน้ำมาให้คุณหนูกลับมาก็ไม่พบคุณหนูแล้วตามหาจนทั่วจนมาพบว่าอยู่กับนายท่าน”

“หุบปาก สตรีผู้นี้นางเป็นสตรีที่ถูกส่งมาให้นายท่านของข้า เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยเหลวไหล”

ดูจากที่ท่านอ๋องอุ้มนางแนบอกดูหวงแหนเช่นนั้น นางคงได้กลายเป็นคนสำคัญของท่านอ๋องไปแล้ว

จะกล่าววาจาใดทหารที่รับใช้ใกล้ชิดเช่นเขาย่อมรู้กาละเทศะเป็นอย่างดี

"คุณชาย ข้าคิดว่าคงมีเรื่องเข้าใจผิดกัน สตรีผู้นี้เป็นคุณหนูของจวนข้าน้อย ท่านได้โปรดส่งคุณหนูให้ข้าด้วยเถิด"

องครักษ์หลงผู้ที่ติดตามหลิวซือซือมาเอ่ยขึ้น คำขอร้องของเขาดูแข็งกร้าวอีกทั้งยังส่งสายตาที่ส่งออกไปดูไม่เป็นมิตรนัก

“เจ้าหากไม่สนใจชีวิตอีกทั้งอยากได้คนก็เข้ามา”

โจวเจ๋อฮั่นแสยะยิ้ม อีกทั้งส่งสายตาแข็งกร้าวไปยังบุรุษผู้นั้นทันใด