“เสียดายจังเลย รัณนึกว่าจะบานอยู่แบบนี้สักสองสามอาทิตย์”
หญิงสาวร้องเสียงหลง ตีหน้ามุ่ยบ่นงึมงำอย่างแสนเสียดายกับความงดงามที่ต้องร่วงโรยไปตามกาลเวลาของตัวดอกไม้เอง
“ถ้าคินอยู่เมืองไทยก็ดีสิ รัณจะชวนคินมาดูดอกกาแฟด้วยกัน”
ไม่เพียงคนพูดเท่านั้นที่นิ่งขึงตัวชารู้สึกตัวกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง สิงหนาทเองก็ถึงกับหน้าถอดสี เสียดายเวลาแห่งความสุขที่กำลังจะหมดลงไป
“กลับกันเถอะค่ะ เราเสียเวลาดูดอกกาแฟนานหลายชั่วโมงแล้ว รัณควรเริ่มทำงานสักทีเพื่อให้คุ้มค่าจ้างที่พี่สิงห์ต้องจ่ายให้ทุกเดือน”
สิงหนาทลอบถอนหายใจ รัณชิดาคนที่มุมานะแก้แค้นให้บุพการีได้กลับคืนมาแล้ว หญิงสาวซึ่งเรียกเขาว่าพี่อย่างสนิทสนมตลอดเวลาเที่ยวชมไร่ได้หายไปกลายเป็นรัณชิดาที่เย็นชาเฉยเมยดวงตาแข็งกร้าวทุกห้วงขณะจิตเวลาจ้องมองมาที่ตัวเขา
“เอาไว้ช่วงบ่ายๆ ค่อยกลับไปทำงานก็ได้ พี่สิงห์อยากพาน้องรัณไปดูเม็ดกาแฟที่เริ่มสุกเป็นสีแ
