“พี่ดีใจที่น้องรัณชอบ”
คำตอบที่ได้รับเรียกรอยยิ้มกว้างได้จากดวงหน้าคมเข้มช่วยให้คนถามมีพลังกำลังใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้เจ้าตัวกล้าเอ่ยถามรัณชิดาด้วยประโยคที่นึกคิดยู่ในใจ
‘ถ้าพี่สิงห์ยกไร่แห่งนี้ให้น้องรัณพร้อมกับหัวใจของพี่สิงห์ น้องรัณจะรับไหม’
“อีกไกลไหมคะกว่าจะถึงแปลงที่มีดอกกาแฟบาน”
สิงหนาทกะพริบตาปริบๆ กลับเข้าสู่ห้วงความเป็นจริงเมื่อได้ยินเสียงแจ้วๆ เอ่ยถามมากระทบโสตประสาท
“ผ่านแปลงเตรียมดินช่วงนี้ลงเนินเขาเล็กๆ เนินนี้ไปก็ถึงแล้วครับ”
รัณชิดามองตามปลายนิ้วที่ชี้ให้ดูแปลงกาแฟขนาดใหญ่ที่คนงานกำลังขุดหลุมห่างกันราวๆ สองเมตรเพื่อเตรียมพื้นที่สำหรับการปลูกกาแฟรุ่นต่อไป
“ทำไมไร่พี่สิงห์มีทั้งกาแฟที่เพิ่งยืนต้นใหม่ๆ ให้คนงานแต่งกิ่ง แล้วที่ผ่านมาตะกี้ก็เพิ่งเตรียมดินรอเพาะปลูก”
“แปลงนี้เป็นการเตรียมดินสำหรับการปลูกกาแฟรุ่นต่อไปนะครับ ต้นกาแฟต้นไหนที่อายุมากแล้วเรา
