สิงหนาทถอนหายใจยาวเหลือบสายตามองมือเล็กที่บีบกับระเบียงไม้จนขาวซีด เขาเอื้อมมือไปจับมือเล็กมากุมไว้แน่นโดยไม่นำพาอาการขัดขืนพยายามกระชากมือกลับ
“น้องรัณไปพักผ่อนก่อนเถอะ พักผ่อนให้เต็มที่เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่น้องรัณต้องการจะทำสำหรับการเดินทางมาที่ไร่ชิดารัณแห่งนี้”
“ก็ได้ค่ะ ไหนๆ เจ้าของไร่อุตส่าห์ขอร้องถึงสองครั้งสองคราวแล้วคนงานคนนี้คงปฏิเสธไม่ลง”
รัณชิดารับคำเสียงแข็งพยายามดึงมือกลับบังคับจิตใจไม่ให้อ่อนไหวไปกับนัยน์ตาคมที่กำลังทอดมองถ่ายเทความอบอุ่นผ่านทั้งสีหน้าแววตารวมทั้งมือใหญ่ที่กอบกุมมือทั้งสองของเธอ
“ไปสิน้องรัณ เดี๋ยวพี่สิงห์พาไปที่ห้องพัก ถ้าหากไม่ชอบหรือขาดเหลืออะไรก็บอกพี่ได้เลย”
สิงหนาทกุมมือบางไว้แนบแน่นไม่ยอมให้หญิงสาวกระชากมือกลับตามที่ใจนึก ปลายนิ้วหัวแม่โป้งสอดเข้าไปกดไล้ทั่วใจกลางฝ่ามือก่อนจะฉุดรั้งแกมบังคับให้รัณชิดาเดินตามเข้าไปในตัวบ้าน
รัณชิดาขืนตัวไม่ต่า
