“น้องรัณ...” สิงหนาททอดเสียงอ่อน นัยน์ตาคมเผยแววห่วงใยขณะจ้องมองแผ่นหลังของหญิงงามที่ใจภักดี
“นั่งลงก่อนเถอะ ถ้าหากน้องรัณอยากทำงานที่นี่พี่ก็ไม่ขัดข้อง”
‘ขอร้อง พี่สิงห์อย่าเรียกว่าน้องรัณได้ไหม’
รัณชิดาร้องค้านอยู่ในใจ ใบหน้างามที่ทอดมองทิวทัศน์ธรรมชาติสวยงาม ภูเขาลูกเล็กน้อยใหญ่ที่อยู่ลิบตาเต็มไปด้วยความรวดร้าวก่อนจะกะพริบตาให้ทุกอย่างลางเลือนจางหายไปเมื่อได้หันกลับมามองสบตากับสิงหนาทอีกครั้ง
“ขอบคุณที่รับดิฉันเข้าทำงานในไร่ชิดารัณ สำหรับเงินเดือนแล้วแต่คุณสิงหนาทจะให้ ส่วนที่พักดิฉันอยากรบกวนพักในไร่เหมือนกับคนงานคนอื่นๆ”
“เรือนพักคนงานเต็มหมดแล้ว”
สิงหนาทเอ่ยบอกเสียงอ่อน ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าว หัวใจนักฆ่าที่เคยเย็นชาไร้ความรู้สึกบัดนี้ได้อ่อนล้า พละกำลังลดน้อยถอยลงกับปฏิกิริยาต่อต้านเฉยชาของรัณชิดา
“ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจะหาที่พักใกล้ๆ ไร่ของคุณสิงหนาทเพื่อความสะดวกในการเด
