“คุณหนูจะไปดื่มกาแฟกับพวกเขาหรือเจ้าคะ” จวงกระซิบถาม
“จ้ะ” รสิกาตอบสั้นๆ
“แล้วคุณหนูดื่มกาแฟเป็นด้วยรึเจ้าคะ” ถามอย่างสงสัย เพราะนางไม่เคยเห็นคุณหนูดื่มกาแฟกับเขาซะที ซึ่งเสียงกระซิบดังกล่าวก็ดังแว่วเข้าพระกรรณของท่านชายที่ประทับยืนอยู่ไม่ห่าง และกำลังเงี่ยพระกรรณรอฟังคำตอบอยู่
“เป็นสิ แต่ถึงไม่เป็นก็อยากดื่ม ไปด้วยกันนะจวง นะ...นะ”
น้ำเสียงออดอ้อนที่ทรงได้ยินทำให้เกิดรอยแย้มสรวลผุดขึ้นที่ริมโอษฐ์งามราวสตรี แล้วก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว กลับกลายเป็นพักตร์เรียบเฉยดังเดิม
“บ่าวคิดว่า...”
จวงพูดยังไม่ทันจบประโยค ท่านชายก็ทรงถามสวนขึ้น “หรือแม่จวงไม่ไว้ฉัน”
“ไม่ใช่อย่างที่ฝ่าบาททรงดำริดอกเพคะ” จวงรีบสั่นหน้าและละล่ำละลักตอบเสียงหลง ก่อนมองไปทางผู้เป็นนายพลางคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ต่อให้นางเอ่ยปากห้าม คุณหนูของนางก็คงหาเหตุผลมาโต้แย้งจนได้ เวลานี้คุณหนูการะเกดไม่ใช่คนไม่มีปากมีเสียงคนเดิมแล้ว
