ร่างหนาถูกหลีเหลียนซัดฝ่ามือใส่ในจังหวะเผลอ ร่างหนาจุกเสียดมิน้อย คลำอกและร้องครางขึ้นมาเบาๆ
"อา...เป็นวรยุทธเช่นนั้นหรือ จุ๊ๆ ช่างน่าสนใจยิ่ง "
หลีเหลียนพยายามขืนกายขึ้นและลากขาสั่นๆหนีไปจากน้ำตกหนาวสะท้าน แต่แข็งขาของนางกลับอ่อนแรงลง และภายในกายนั้นกำลังสั่นระริก ทรมานจนแทบคลั่ง
"อา...ดอกไม้นั่น..ปลุกกำหนัด...บัดซบ!! "
หลีเหลียนกัดริมฝีปากของตนจนเลือดออก พยายามที่จะทะยานขึ้นจากน้ำตก ร่างกำยำใบหน้างดงามขยับเข้าหา และดึงนางเบาๆ ร่วงลงที่แผ่นอกหนาอีกคราหนึ่ง ร่างบางร้อนลวกดั่งไฟผลาญ เรือนกายบุรุษเพศตื่นตัวและแนบชิดเรือนร่างของนาง
"ปล่อยข้านะซื่อหมิน ข้าเป็นราชนิกูลแห่งแคว้นหลวน เจ้าล่วงเกินได้หรือ!!! "
หลีเหลียนทำตาดุดั่งแม่เสือ ผลักอกแกร่งและตวาดลั่น ซื่อหมินแย้มยิ้มโปรยปรายและตอบหน้าตาเฉย
"เช่นนั้นยิ่งดียิ่งเจ้าเหมาะสมกับข้าแล้ว คนงาม"
ซื่อหมินเสยผมของนางเบาๆ และดึงเรือนผมนา
