ขบวนเกี้ยวลอยฟ้าผ่านป้อมของซื่อหมินไปอย่างเย่อหยิ่ง ซื่อหมินเหลือบดวงตาไปในคราหนึ่งและเสด็จตามองค์จักรพรรดิจักรวรรดิหลวนมาตามมารยาทของตนเอง ร่างหนาอุ้มซื่อหยูลงมาจากเกี้ยวและจับจูงมือนางเดินไปดั่งว่าทรงอยู่ในพระราชวังของตนเอง ผู้คนก้มลงทำความเคารพอย่างสงบเงียบงัน เสียงชายชราหยอกล้อกับเด็กน้อยดังลั่นออกมาจากภายใน
จักรพรรดิหลวนทรงแย้มรอยยิ้มละมุน ค่อยๆแอบมองและหยุดยืนนิ่งไม่ไกลนัก ซื่อหยูแย้มยิ้มและเร่งดึงมือสวามีตนเองไปพบกับบุตรของตน กว่าจะผ่านสงครามกลางเมืองมาได้ช่างหลายเดือนนักจะค่อนปีแล้ว บุตรน้อยๆก็เติบโตจนจำเค้าลางมิได้เลย เด็กน้อยอ้วนป้อมแอบมองผู้อื่นอยู่ภายหลังบานประตู หลังจากวิ่งเล่นไล่จับแล้ว ร่างน้อยๆเพิ่งหัดยืนมินานนัก สองร่างยิ้มละไม และเร่งสาวเท้าเข้าไปกอดรัดบุตรตนอย่างคนึงหา
"อา...พวกเจ้ามาแล้วหล่ะหรือ เช่นนี้คนแก่เช่นข้าก็คงเหงา หากมิมีหลานน้อยแล้วย่อมเดียวดายยิ่ง ซื
