ยุ่งเหยิง
1737 Words
“แกพูดว่ายังไง ห๊ะ!”
“เอ่อ ที่ไทยรายงานมาว่าผู้หญิงคนนั้น เอ่อ หนีไปได้ครับ”
ผลั๊วะ! ตุ๊บ! ตั๊บ!
“บอกพวกมันตามหาให้เจอ ถ้าไม่เจออย่ากลับมาที่นี่เด็ดขาด!”
“ครับ”
ทางด้านแคเรียล จากเรื่องไม่เป็นเรื่องเริ่มกลายเป็นเรื่องใหญ่เมื่อลูกน้องของเขารายงานมาว่าเฮเลนหนีไปแล้ว แล้วถ้าเธอเกิดไปแจ้งตำรวจที่นั่นจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาอาจส่งผลมาถึงที่นี่เมื่อยังไงเฮเลนก็มีชื่อเสียงแถมเป็นคนต่างชาติด้วย
“นายครับ! สายของเรารายงานมาว่าตอนนี้ เอบีไอ(องค์กรลับของอเมริกา)ส่งคนออกตามหาเฮเลน ถ้าเกิดเอบีไอรู้ว่าเรา เอ่อ จับตัวเฮเลนไป เราอาจถูกโจมตีจากเอบีไอก็ได้นะครับ”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เกี่ยวอะไรกับเอบีไอห๊ะ! ทำไมพวกนั้นถึงตามหานางแบบคนนั้น”
“ผมก็ไม่ทราบครับ...แต่มันแปลกนะครับ ปกติเอบีไอไม่เข้ามายุ่งกับคนธรรมดาๆถ้าไม่ใช่ผู้นำประเทศ...หรือเธอจะเป็นคนสำคัญกว่าที่เรารู้ครับ”
“นี่มันบ้าไปแล้ว แกแน่ใจนะว่าข้อมูลไม่ผิดพลาด”
“ครับ นี่ครับสายของเราส่งข้อมูลนี่มาให้ด้วย”
แคเรียลรับเอกสารจากลูกน้องของเขาแล้วเปิดดู พบว่ามันเป็นสำเนาของเอกสารลับที่พึ่งออกมาวันนี้
“นี่มัน...นางแบบคนนั้นเหรอ?”
“ครับ เฮเลน ตอนนี้กำลังดัง”
และพอได้เห็นรูปของเฮเลน แคเรียลถึงกับหายใจสะดุด เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือสนใจนางแบบคนนี้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง
“นายจะให้ถอนกำลัง...”
“ไม่ ต้องหาตัวเธอให้เจอก่อนพวกนั้น ส่งคนไปอีก แล้วเตรียมเครื่องให้ฉันด้วย”
และพอได้รับคำสั่ง เจมส์ ลูกน้องคนสนิทของแคเรียลก็เดินกลับออกไปทันที เมื่องานนี้ยุ่งเหยิงกว่าที่เขาคิดและเกินกว่าที่จะคาดถึงเสียแล้ว
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของผม แต่ผมต้องขอรบกวนพวกคุณ ถ้าไม่พอใจหรือต้องการรายงานผมก็ได้เลย ผมไม่ว่า”
เสียงแหบพร่าพยายามควบคุมไม่ให้สั่นสะท้าน เมื่อพึ่งรู้ว่าที่ติดต่อบุตรสาวไม่ได้เพราะเธอหายตัวไปหลังจากเขาโทรไปถามรอร่า ผู้จัดการของเฮเลนและก็ได้รู้ความจริง
“อะไรกันคะ คนสำคัญที่สุดของหัวหน้า จะให้เราปล่อยผ่านได้ยังไง อย่ากังวลไปเลยค่ะ เราจะพยายามค้นหาให้เต็มที่อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเลย”
หนึ่งในลูกน้องใต้บังคับบัญชาของ คุณแฮรี่ บิดาของเฮเลนบอกขึ้น เมื่อเห็นความทุกข์ใจและเป็นกังวลในแววตาที่เคยแน่นิ่งของผู้เป็นหัวหน้า จากนั้นการค้นหาอย่างละเอียดก็เริ่มขึ้นจากข้อมูลทั้งหมดที่มีและรวบรวมมาได้จากรอร่า
เกิดอะไรขึ้นเฮเลน ทำไมลูกถึงถูกจับตัวไปอย่างนั้น แล้วใครกัน...ใครกันมันทำแบบนั้น...
คุณแฮรี่ได้แต่คิด เมื่อเขาไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยสักอย่าง เฮเลนเป็นดั่งแก้วตาดวงใจและเป็นคนสำคัญคนเดียวในชีวิตที่เขาเหลืออยู่ เมื่อภรรยาของเขาจากไปตั้งแต่วันที่เฮเลนลืมตาดูโลก เหลือแค่ลูกสาวผู้เป็นสุดที่รักเอาไว้แทนตัวแทนใจ เขาเฝ้าเลี้ยงดูแลลูกสาวมาด้วยความรักและเอาใจใส่ทั้งหมดที่เขามี ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกสาวเขาได้
แด๊ดไม่มีทางให้ลูกเป็นอะไรไปแน่...แด๊ดสาบาน...
คุณแฮรี่ได้แต่คิดในใจ เมื่อเขาได้ส่งทีมค้นหาลงพื้นที่ไปเรียบร้อยแล้ว หวังว่าจะได้เบาะแสในอีกไม่นาน เมื่อยิ่งใช้เวลามากเท่าไหร่มันหมายถึงเฮเลนอาจเกิดอันตรายมากขึ้นเท่านั้น
ส่วนเฮเลน เธอหลับไป 1 วันเต็มๆ พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอนั้นอยู่ห้องพักคนเดียว เธอรีบเดินหาโทรศัพท์แต่กลับพบว่ามันถูกถอดออกไปจนหมด ส่วนหน้าห้องก็มีชายร่างสูงใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาจะจับเธอไว้ที่นี่ทำไมกัน
“นี่มันชุดของเราเหรอ?...”
เธอเดินกลับเข้าห้องเพื่อจะอาบน้ำ กลับพบว่ามีชุดของผู้หญิงแขวนอยู่เต็มตู้ไปหมด พออาบน้ำเสร็จเธอก็เอามาใส่และพบว่าเธอใส่ได้พอดี แต่ทุกชุดดันเป็นแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ถึงจะมียี่ห้อก็เถอะ แต่ให้เธอใส่อย่างนี้มันไม่ใช่แบบที่เธอชอบเลยจริงๆ
“ไปไหนของเขา...แล้วจะขังเราไว้อีกนานแค่ไหนกัน...”
ขณะนั่งกินข้าวที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้ เฮเลนก็เริ่มมีสติคิดเรื่องราวต่างๆอีกครั้ง อยู่ดีๆเธอก็ถูกจับมาอย่างไร้เหตุผลทั้งๆที่ไม่เคยยุ่งหรือมีปัญหากับใครเลยนอกจากคนเดียวที่เธอมีปัญหาด้วย
“แคโรลเหรอ...ยัยนั่นถึงขนาดฆ่าเราได้เลยเหรอ?...แคโรล...แคเรียล...คงไม่ใช่พี่น้องกันหรอกนะ...”
และเฮเลนก็เริ่มคิดไปถึงแคโรล นางแบบสาวคู่อริตลอดกาลของเธอ เพราะตั้งแต่เข้าวงการมา แคโรลก็เกลียดเธออย่างไม่มีเหตุผล อาจจะเพราะเธอมักได้งานใหญ่และงานสำคัญมาแต่อีกฝ่ายมักจะได้เป็นแค่ตัวรอง อาจทำให้โกรธจนอยากฆ่าเธอก็เป็นได้
“คิดยังไงกลับมาที่นี่ได้ ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าแกไปจนตายแล้วซะอีก”
ทางด้านเควิน พอเดินเข้าไปในบ้าน สิ่งแรกที่ได้ยินคือเสียงของ คุณธันวา บิดาของเขาก็ดังขึ้น เมื่อนานเท่าไหร่แล้วที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่ยอมกลับบ้านมาให้เห็นหน้า
“พอดีผมไม่ว่าง คุณแม่ไม่อยู่เหรอ”
เควินเดินเข้ามานั่งแล้วถามออกมา เขาไม่ได้รู้สึกโกรธกับสิ่งที่บิดาพูดเมื่อมันคือความจริงที่เขาเอาแต่ทำงานจนแทบไม่มีเวลา
“ไปเสริมสวย แล้วแกล่ะ มาตั้งนานพึ่งโผล่มา ฉันบอกแล้วว่าให้เลิกทำ...”
“พอเถอะครับ ผมไม่อยากทะเลาะกับพ่อ แล้วน้องล่ะ ติดต่อมาบ้างรึเปล่า”
“นั่นก็อีกคน ทำไมลูกของฉันแต่ละคนไม่ชอบอยู่แบบสบายๆกับสิ่งที่ฉันมีให้ เอาแต่ไปอยู่ไกลๆหายเงียบไม่ติดต่อมา ฉันล่ะนึกว่าไม่มีลูกด้วยซ้ำ”
คำตัดพ้อที่ได้ยินแทบทุกครั้งที่กลับมาบ้านกำลังพรั่งพรูออกมาจากปากของบิดา เควินได้แต่นั่งเทเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อกำลังคิดไปถึงเฮเลน เขาควรขอให้บิดาเป็นคนส่งตัวเธอกลับไปแบบไร้ปัญหาหรือเขาควรจัดการเรื่องนั้นเอง เพราะถ้าบิดาช่วยบางทีมันอาจง่ายกว่าก็เป็นได้
“มีเรื่องอะไรล่ะ ปกติแกไม่ดื่มเหล้าฉันนี่”
คนเป็นพ่อหยุดตัดพ้อแล้วหันมาถามลูกชายอย่างนึกแปลกใจ
“ก็...ผมแค่อยากดื่ม ฟังพ่อบ่นแล้วมันเบื่อ”
“ไอ้ลูกคนนี้ พูดแบบนั้นได้ยังไง ฉันน่ะพ่อแกนะ”
สองพ่อลูกที่เจอกันทีไรเป็นทะเลาะกันทุกทีแต่กลับไม่ยอมลุกหนีไปไหน เมื่อแค่ได้นั่งทะเลาะกันแบบนี้ก็ดันรู้สึกมีความสุขแบบแปลกๆแล้ว
“เควิน! นี่ลูกจริงๆด้วย ทำไมจะมาไม่โทรหาแม่ล่ะหือ?”
คุณหมิงหมิง หรือ หมิงเฟย มารดาชาวฮ่องกงของเควินเดินเข้ามาเจอบุตรชายสุดรักถึงกับปรี่เข้ามาหา ถุงช็อปปิ้งในมือถูกวางทิ้งไปจนหมด
“คุณแม่ เดินช้าๆสิครับ เดี๋ยวก็ล้มพอดี”
เควินบอกขึ้นพร้อมกับลุกมาหา ก่อนที่มารดาจะอ้าแขนกอดลูกชายอย่างแสนคิดถึง
“เควินจริงๆด้วย...ทำไมไม่มาหาแม่เลยล่ะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลยเหรอ”
“ครับ ยุ่งมากเลย พอดีมาทำงานที่ไทยผมเลยแวะมาหาน่ะครับ”
คุณหมิงหมิงยกมือขึ้นลูบหน้าบุตรชายอย่างแสนคิดถึง ส่วนเควิน ตอนนี้สายตาที่เขาไม่เคยใช้มองใครกำลังมองมารดาของเขาอย่างอ่อนโยนและห่วงใย เมื่อคุณหมิงหมิงนั้นตัวเล็กน่าทะนุถนอมเกินกว่าจะพูดหรือทำให้เสียใจได้ สมกับที่บิดาของเขาทั้งรักทั้งหลงจนไม่ยอมให้ห่างกายไปไหน
“แม่ก็อยากไปหาลูกนะ แต่คุณพ่อไม่ยอม แม่น่ะ คิดถึงลูกสาวกับลูกชายทุกวันเลยนะ”
คุณหมิงหมิงบอกออกมาพร้อมกับหันไปมองค้อนสามี ที่นั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ไม่ไกล
“ก็ไปทีไร คุณหายไปเป็นเดือนๆ ผมอยู่คนเดียวไม่ได้คุณก็น่าจะรู้นี่”
“ชิส์ อยู่คนเดียวไม่ได้ๆ พอจะให้พาไปช็อปปิ้งบอกอยากอยู่บ้าน”
“ก็...”
สองสามีภรรยาที่ถึงแม้จะแต่งงานกันมาร่วม 30 ปีแล้ว แต่ยังแง่งอนกันเหมือนหนุ่มสาวก็ไม่ปาน
“พอเถอะครับ ผมแค่แวะมา เดี๋ยวต้องกลับแล้ว แล้วน้องติดต่อมาบ้างไหมครับ”
เควินอดที่จะถามถึง คาริสา หรือ ลิซ่า ร้องสาวฝาแฝดแต่คนละฝาของเขาไม่ได้
“อืม โทรมาเกือบทุกวัน แต่สองสามวันมานี้เห็นหายเงียบไป ลูกติดต่อน้องไปบ้างสิ ไม่รู้มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง งั้นผมคงต้องขอตัวกลับแล้ว เอาไว้จะแวะมาหาอีกนะครับ”
“อ่าว อะไรกัน แม่ได้แค่กอดลูกก็จะกลับแล้วเหรอ?”
“ผมขอโทษนะครับ ช่วงนี้มีเรื่องให้ทำเยอะ เอาไว้ผมจะหาเวลาว่างหลายๆวันพาคุณแม่ไปเที่ยวนะครับ”
“ลูกคนนี้ พูดเหมือนพ่อไม่มีผิด จะพาไปๆไม่ได้ไปสักที...”
และเควินก็เอ่ยลาบิดามารดาเดินกลับออกจากบ้านมา เมื่อยังไงก็ยังต้องจัดการกับเฮเลนให้เรียบร้อย ก่อนที่ปัญหาจะถาโถมเข้ามา
- Writer
