"เจ้าว่ากลิ่นหอมนั้นมันออกมาจากเรือนนี้จริงๆ หรือ"
"แล้วเจ้าคิดว่าจะเป็นเรือนใดไปได้อีก" เพราะเรือนร้างของเหอเพ่ยเจินนั้น อยู่ห่างไกลจากเรือนอื่นและไม่มีเรือนข้างเคียงอยู่ในละแวกนี้เลย
"นี่พวกท่านสองคนมีธุระอันใดหรือไม่ ข้าเห็นมา ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้นานแล้ว"
"เอ่อ… คือว่า" องครักษ์ต้าเจิงและต้าเฟิง เอาแต่อ้ำอึ้งๆ พวกเขาจะกล้าบอกออกไปได้เช่นไรเล่า ว่าพวกเขาดมกลิ่นหอมหวลของอาหารจนมาถึงที่นี่
หลิวอี้และหลิวอิงเอง ก็รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่ออยู่เช่นกัน แต่เมื่อรออยู่นานองครักษ์ทั้งสองคนก็ยังไม่กล่าวสิ่งใด พวกนางจึงกล่าวออกไปเพื่อตัดความรำคาญ "ถ้าพวกท่านไม่พูดงั้นพวกข้าไปแล้วนะเจ้าค่ะ"
ในขณะที่พวกนางจะหันหลังกลับ องครักษ์ต้าเฟิงก็กลั้นใจกล่าวมันออกมาในที่สุด "กลิ่นหอมของอาหารโชยมาจากเรือนนี้ใช่หรือไม่"
"อะไรนะ…!? " เป็นหลิวอี้ที่หันกลับมาถามพวกเขาอีกครั้ง
"พ...พวกข้า ตามกลิ่นของอาหารมาจนถ
