ตอนที่ 2 เหงา 1
692 Words
ช่วงเทศกาลคริสต์มาสเป็นช่วงวันหยุดยาวของชนชาติตะวันตกไม่ว่าจะเป็นฝั่งยุโรปหรืออเมริกา นับว่าเป็นเทศกาลแห่งครอบครัวที่ทุกคนต่างมุ่งกลับบ้านเพื่อมาเฉลิมฉลองพร้อมหน้าพร้อมตากัน เทศกาลแห่งความสุขนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทุกปีมันควรจะเป็นเช่นนั้น แต่ปีนี้มันไม่ใช่สำหรับเมธาวี หญิงสาวชาวไทยที่มาเรียนและทำงานอยู่ที่ประเทศในแถบยุโรปเหนืออย่างฟินแลนด์
หญิงสาวร่างเล็กภายใต้เสื้อโค้ตสีน้ำตาลเข้มตัวหนากำลังเดินอยู่บนถนนที่สองข้างทางถูกประดับประดาไปด้วยดวงไฟสว่างไสว อีกทั้งร้านรวงต่าง ๆ ก็ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาล บางจุดมีการเปิดเพลงคริสต์มาสคลอให้เข้ากับบรรยากาศ เธอเดินมาถึงจัตุรัสกลางเมืองซึ่งเป็นที่ตั้งของต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ ณ จุดนี้เรียกได้ว่าเป็นจุดศูนย์กลางแห่งการเฉลิมฉลอง ทั้งยังเป็นจุดนัดพบสำหรับผู้คน บางคนมากับเพื่อน บางคนมากันเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก บางคนมาเป็นคู่ทั้งคู่รักชายหญิง หรือคู่รักเพศเดียวกัน ทุกคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใสให้เข้ากับบรรยากาศแห่งความสุขนี้ เมธาวีเห็นแล้วก็พลอยยิ้มตามไปด้วย แต่ถึงกระนั้นยังอดรู้สึกเหงาไม่ได้ ความเหงาที่เข้าครอบคลุมจิตใจทำให้ใบหน้าสวยหวานเผลอหม่นเศร้าลงแล้วยกมือโอบกระชับตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ปีนี้เป็นปีแรกที่เธอต้องอยู่คนเดียว ยิ่งพอมาเห็นบรรยากาศที่ผู้คนต่างอยู่กันเป็นครอบครัวด้วยแล้วก็ยิ่งเหงา แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนตัวเก่ง พอเห็นรูปภาพกับชื่อที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอก็ทำให้หลุดยิ้มออกมา เธอกดรับแทบจะทันที
“เมอร์รี่คริสต์มาสจ้าเมย์” เสียงปลายสายกล่าวคำอวยพรเฉพาะสำหรับเทศกาลนี้ทันที
“เมอร์รี่คริสต์มาสจ้าพลอย” พลอยหรือแพรพลอยเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอตอนที่อาศัยอยู่ที่เมืองไทย อีกทั้งทั้งคู่ยังเป็นรูมเมทกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจนกระทั่งทำงาน เธอเคยเป็นคุณครูระดับชั้นอนุบาลในโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง ส่วนแพรพลอยรายนั้นเป็นถึงพริตตี้เงินล้าน
“แกอยู่ทางนั้นเป็นยังไงบ้างเมย์” แพรพลอยเป็นห่วงเพื่อนเพราะรู้ดีว่าภายใต้ท่าทางเข้มแข้งเมธาวีเป็นคนขี้เหงาไม่น้อยไปกว่าใคร
“ก็สบายดีนะพลอย ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วแกล่ะ”
“แกสบายแน่เหรอเมย์ ทำไมเสียงเศร้า ๆ”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่คิดถึงบ้านนิดหน่อย” ตอบไปตามความจริง
“ฉันว่าแล้ว ถ้าเหงาก็ลองหาหนุ่ม ๆ แถวนั้นคบดูสิ เผื่อเนื้อคู่แกอาจอยู่ที่นั่นก็ได้นะ” เพื่อนสาวแนะนำอย่างหวังดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสเปกหนุ่ม ๆ ของเมธาวีเพื่อนรักเป็นอย่างไร
“ไปกันใหญ่แล้วยายพลอย ถ้าเนื้อคู่ฉันจะมาเดี๋ยวก็มาเองแหละ” เมธาวีหัวเราะกับคำแนะนำไร้สาระ เนื้อคู่ใช่ว่าหากันได้ง่าย ๆ
“ที่ดั้นด้นไปถึงนั่นเพราะจะไปตามหาเนื้อคู่ไม่ใช่หรือยะ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกน่ะชอบผู้ชายแบบไหน” แพรพลอยพูดอย่างรู้ทัน
“อะไรกันแก ฉันมาทำงานหรอกย่ะ” เมธาวีแก้ตัว
“เรื่องผู้ชายก็เป็นผลพลอยได้ใช่มั้ยล่ะ แล้วเป็นไง เจอใครถูกใจบ้างรึยัง”
“ถ้ามีก็ดีน่ะสิ” พูดแล้วก็ถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ เธอยอมรับว่าที่แพรพลอยพูดก็มีส่วนถูก เธอชอบผู้ชายตะวันตก ถ้ามัวแต่อยู่ที่ไทยเมื่อไหร่จะหาแฟนได้ ตอนอยู่เมืองไทยไม่ใช่ว่าไม่มีใครมาจีบเธอเลย แต่เธอไม่ได้ชอบเลยไม่อยากฝืนสานสัมพันธ์ ใครใช้ให้เธอเรื่องมากเองล่ะ สงสัยคงต้องเกาคานอยู่อย่างนี้
“นี่เมย์!” แพรพลอยเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
- Writer
