Kabanata 4
1646 Words
Rizalyn
.
With a forced smile, I cleared my throat and plastered it. I should not be here seeing this, but with respect, I need to.
"Oh? Rizalyn? My dearie," arteng boses ni Mama. Step mother ko siya.
She walks toward me elegantly with a cat fur shawl on her shoulder. I twisted my mouth a little bit as I'm not into it. Ang pusa kong si Mimco ang naalala ko sa Pinas, siya ang pusa na iniwan ko kay Ate Raquel at kasing kapal ng balahibo niya ang shawl ni Mama.
Ilang pusa kaya ang namatay at ginawang shawl niya?
"Mama!" arteng tugon ko at yumakap agad ako sa kanya. Nagbeso-beso kaming dalawa. I acted cool like I always do. I'm the best when it comes to this.
"How's things? Nakausap mo na ba ang Papa mo?" lambing na boses niya.
"Oo, tapos na," pormal na tugon ko at inayos ko na ang sarili. Mula rito ay nakangiting nakatalikod si Glorisha at may kausap siya sa kabilang linya.
"Have you seen Belinda, Mama?"
"Oh? Hang on." Umikot ang tingin ni Mama sa paligid at sumenyas siya sa isa sa mga katulong namin dito. Pinapahanda na niya ang pagkain namin.
"She was here a minute ago. Baka nasa library niya, hija. Don't go yet, okay? Let's have our dinner here."
"Uhm, a-ano kasi, Mama - "
"I will not take no for an answer, Rizalyn. You don't come here often, and everything you visit us seems like you're in a hurry, hija. Don't be. Enjoy the company of your two sisters for a while. Hindi na bali ang sa akin. Okay?" Lambing na titig niya at haplos sa likod ko.
"O-Okay, Mama. . . No problem."
Wala na akong choice kaya pauunlakan ko na ito. Ito na rin siguro ang huling pagkakataon na mabisita ko sila, dahil may iba na akong plano.
The long dining table was elegantly set with silverware plates, crystal glass, and gold utensils. It's the same as the kings and queens on their dining table. One seat apart and distansya namin at nakakalula ang dami ng pagkain.
More than three types of plates are stocked in one in front of me. There are also different glasses of wine for each class, water and whatsoever! And the same with the gold spoon, fork and slicing knife.
Naalala ko lang din ang short course study ko sa bahaging ito nang tumuntong ako sa buhay nila. I could not adopt the way how they eat without a chitchat eating using your hand. But in the end I enjoyed and learned a lot.
"Riz, Mildred needs your measurements. Please provide it tonight. She will call you, okay?" si Glorisha sa akin. Maarte ang ginawang pagsubo niya at tumango lang din ako.
Belinda looked at me, feeling unhappy, and I looked away. I twisted my lips a little bit while chewing my food.
"Does the food not taste good, hija?" si Mama sa akin.
"May gusto ka bang kainin na iba?" pagpatuloy niya.
"No, Mama. It taste good," ngiti ko. Napatingin na silang lahat sa akin maliban kay Papa. He's quiet, chewing his food with a little smile on his face.
"Aren't you going to stay with us for a few days?" ulit na tanong ni Mama sa akin.
I did not answer. Instead, I stare at my father. He knows better why I don't want to stay here.
"Stay tonight, hija. Your room is waiting for you each night. And besides, after Glorisha's wedding we're all going back to Paris. Nandito lang naman tayong lahat dahil sa nalalapit na kasal ng kapatid mo. After this, you can go along and walks towards your dream, hija. . . Just please, stay for tonight," ngiti ni Mama. Kumurap ang mga mata niya at ang makapal na double lashes ang nagbibigay hugis sa magaganda niyang mga mata.
I looked at Papa again, and he cleared his throat. It only means one thing. . . he also wants me to stay.
"Okay. . ." tipid na ngiti ko.
"Great! Yaya?" agad na tawag ni Mama sa personal na katulong na naktayo sa likod namin. Anim yata sila at si Yaya Ising ang tinawag niya.
"Prepare Rizalyn's room please. Thank you," si Mama sa kanya.
Ngumiti si Yaya sa akin at ganoon din ako. Bahagya ang ginawa niyang pagtango bago umalis dito.
Yaya Ising is my personal Yaya from the beginning. She came from Bohol, Philippines. Mabait at mapag-aruga. Siya na ang naging nanay-nanayan ko noong una akong dumating sa mansyon ni Papa sa Caen France.
I don't know anything, and Yaya taught me a lot. I have my lessons and everything but I wasn't good to it. Kaya madalas ay salitang bisaya ang nangyayari sa amin ni Yaya imbes na salitang prances.
The dinner ended and I feel bloated. So I ended up joining all the maids down the maid's quarter area. Dito, madalas kong kinakausap sila habang ginawa nila ang trabaho. Tapos na din silang kumain at gumagawa na sa sariling gawain ang bawat isa. Si Yaya Ising lang din ang naiwan na naghuhugas pa ng pingan.
"Umakyat ka na sa kwarto mo. Malinis na. Inayos ko na nang naayon sa taste me."
"Salamat, Yaya. . ." buntonghininga ko. Hindi pa rin ako mapakali na parang may mabigat sa loob ko.
"Yaya? Kailan ho ba kayo uuwi ng Bohol?"
Inilapag ni Yaya ang mainit na tsa-a at napangiti ako.
"Makakatulong iyan sa nararamdaman mo."
Nawala ang ngiti sa labi ko sa sinabi niya. Kaya napatitig na ako sa tsa-a na nasa harapan ko ngayon. I pouted, looking at it, feeling down.
"Sa susunod na buwan na. Bakasyon lang ako roon. Babalik din ako sa France. Kailangan ko pang kumayod, dahil may pinapaaral akong tatlong nurse."
I rested my chin on the back of my hand and sighed. Honestly, I don't know what's next because, after that conversation with Papa, I'm thinking of returning to the Philippines and finding myself again.
"Bakit? Magbabakasyon ka rin ba?"
"Depende, Yaya. Kung kasama ka," ngiti ko. Kuminang ang mga mata ko sa kanya.
"Nandiyaan naman si Vaninay. May kasama ka." Sabay talikod niya. Tinangal na niya ang suot na apron dahil tapos na siya.
"Ibabalik ko na si Vaninay sa kanila kapag nakabalik na akong Pilipinas. She got a life too, and she needs to finish her school. . . Ambisyon pa naman niya maging magaling na teacher."
Napapikit-mata na ako at tinitigan ko lang muli ang tsa-a. Hindi ko ininom ito.
"Pag-isipan mong mabuti kong ano ang gusto mo, Rizalyn. . . Mayaman ang Papa mo. Puwede mong gawin ang lahat at magtayo ka ng negosyo. Pero dapat masaya ka sa ginagawa mo, anak. Dahil kung hindi, ay walang silbi ang yaman sa mundo kung malungkot naman ang puso mo."
Naupong saglit si Yaya at tinitigan akong mabuti. Kung usapang pamilya at problema ay alam ko na ang lahat sa kanya. At kung usapang pag-ibig na sawi ay alam niyang ako ito.
"I'm not telling you to chase the man you like, Rizalyn. Kilala kitang bata ka. Kahit pa siguro sabihin ko na tumigil ka na, ay alam kong hindi mo gagawin ito. Dahil matigas ang puso mo."
Napangiwi ako. Kung kanina ay tagos sa puso ang mga sinabi ni Papa ay parang tumama naman sa lotto ang mga binitawang salita ni Yaya.
"Don't run, oi! Face your problem! If your problem is your face? Then go for surgery. But if your problem is your heart? Then, face your fear and be a fool one more time."
Napangiti ako. Naghalo kasi ang bisayang accent at pranses sa kanya. Nakakatawa.
"Don't smile like that. May pag-asa ka pa! Hindi pa kasal 'di ba? E, 'di subukan mo pa! Isa na lang. At kung wala talaga ay wala na. Bye, bye!" Bahagyang tawa niya.
Napaawang ang labi ko at natawa na ako. Kaloka. Ang lakas talaga ng fighting spirit ng yaya ko.
One thousand one, one thousand two, one thousand three, one thousand four.
Shit 'te! Sigaw ng isip ko.
Hinawi ko ang makapal na kumot at napabangon ako sa sarili. Hindi ako makatulog. Hindi ako mapakali. At kahit anong pilit kong mag-isip ay ang mukha niya ang nakikita ko.
Bwesit ka talaga, Nestor! Hanggang sa gabing ito ginuglo mo ang utak ko! Sigaw ng isip ko.
I stood up, wore my dressing gown and open the balcony of my bedroom. Lumabas na ako at ramdam ko agad ang malamig na hangin sa mukha ko.
I look up the sky and the moon is shinning. Hindi full moon, half moon lang din, at tamang-tama lang ang liwanag nito sa buong paligid.
Tahimik ang lahat at ramdam ko agad ang tahimik na mundo sa parteng ito.
"Yes, love. . . Uhm, natangap mo na ba? Nasukat mo na? Please do it, love."
Napalingon ako sa kabilang balkonahe at ang nakangiting mukha ni Glorisha ito.
Huh, gising pa pala ang magandang kapatid ko.
"Are you coming tomorrow? Let's have dinner with my parents. And it's our prenup too, love. Don't be late okay?" arteng boses niya.
Naningkit ang mga mata ko at napabuntonghininga ako sa sarili. E, sino pa nga ang kausap niya sa gabing ito? Ang nag-iisang pesting Nestor lang naman ano!
Hmm, love? What love? Che! Isip ko.
Panay ang tawa niya at mukhang kilig na kilig siya sa kausap. Kumulo ang dugo ko at naghalo ang sakit at hinagpis sa loob ng puso ko ngayon. Naalala ko lang kasi ang nangyari sa amin noong isang gabi.
Pesti!
I'm staring at Glorisha Irene in silence, and I did not even notice that my golden tears fell, reminding me of how broken my heart is.
Isang beses pa nga. . . Puwede ba'ng maging tanga ng isang beses bago ang kasal niya?
Alam kong wala na akong pag-asa. Pero siguro meron pa.
.
C.M. LOUDEN
- Writer
