A Husband's Tears (Tagalog-R18)

CHAPTER 2: Different Worlds

Reynard

When I opened the door, my shoulders dropped as I was greeted by our room that looked like a f*****g cemetery, in extreme silence and cold. As usual, I still haven't seen her here and she's definitely in the guest room right now.

Para sa amin nga ba ang silid na ito o para sa akin lang? Isama na rin ang buong bahay na ito.

I didn't even bother to turn on the lights. I just let the surroundings dim. I picked up the bottle of wine and glass that was on the bedside table. Kumuha rin ako ng paper pin at isa-isa kong pinaputok ang mga balloon habang nakaupo sa sahig sa isang sulok ng silid.

With each burst of it, my heart beats full of pain. Ilang ulit akong huminga ng malalim dahil sa paninikip ng dibdib ko.

I combed my hair over and over and clenched my fists so many times that I couldn't help it.

"Ugh. f**k!" mariin akong napamura nang matusok ng hawak kong pin ang hintuturo ko.

Natulala na lamang ako habang pinagmamasdan ko ang pagdurugo nito. I just threw the paper pin out the open window and then drank the contents of the wine bottle.

Napahilamos ako ng mukha at napasandal sa pader.

I'm having a hard time and I'm in a f*****g mess. Ano pa ba ang dapat kong gawin? If I could just grab my f*****g heart and throw it in the trash I would. Wala naman itong k'wenta.

Para saan pa ba ito kung hindi rin naman nakakatanggap ng pagmamahal mula sa babaeng gusto niya?

Kung pwede lang talaga siyang turuan na sa ibang babae na lamang siya tumibok, why not? Pero hindi, dahil siya lang talaga ang gusto niya at hinahanap-hanap..

Nababaliw na nga ito dahil kahit durog na durog na ay lumalaban pa rin siya.

He's so f*****g stupid. Damn it!

Muli kong nilagok ang laman ng bote ngunit napahinto ako nang maramdaman ko ang pagbukas ng pinto. Lumingon ako doon at nakita kong natigilan ang mahal kong asawa nang mabungaran niya ang ayos ng aming silid.

I couldn't stop myself from staring at her whole body. She had already changed into a thin nightgown and I could clearly see the plump cheeks of her healthy breasts.

Damn it! My throat suddenly went dry but I immediately averted my eyes from her.

"What are you doing here?" mahina kong tanong sa kanya bago muling nilagok ang laman ng bote.

Has she changed her mind? Dito na ba siya matutulog sa tabi ko which has never happened in the whole year of our marriage.

Will she greet me 'Happy Anniversary, Reynard idiot. Bullshit! Siguro kahit pa sa paraan ng pagmumura niya ako batiin, tatanggapin ko pa rin.

Narinig ko ang malakas niyang buntong-hininga bago nagpatuloy sa pagpasok dito sa loob. Tumama sa kanyang mga paa na walang sapin ang mga petals ng mga bulaklak na hanggang ngayon ay nakakalat pa rin sa sahig.

Hindi ako gumawa ng kahit anong kilos mula sa kinauupuan ko.

"Anong meron?" she asked as her eyes wandered all around. I could feel the sarcasm in her voice.

I didn't answer. I just bowed my head and stared at the floor. Hindi ba niya talaga alam o ipinamumukha niya lang sa akin na walang halaga sa kanya kahit na kaunti man lang ang araw ng kasal namin.

"By the way, I just came here for this." She laid a brown envelope on the bed.

I stared at it as my heart beat faster. Ayaw kong isipin ngunit mukhang alam ko na ang nilalaman niyon.

"I've found a way to pay off my family's huge debt to you. Huwag na nating patagalin pa ito dahil pare-pareho lang tayong mahihirapan. I need that as soon as possible." She also walked quickly out of the room and left me speechless.

Bigla na lamang naging blangko ang utak ko at wala nang pumasok dito na kahit ano. It's our anniversary today but instead of celebrating, I feel like my heart suddenly died.

She broke my heart endlessly.

***

"Hindi naman at porke't naririto kayo sa Manila ay kakalimutan niyo na kami sa probinsya. Umuwi din naman kayo doon paminsan-minsan," Mom said as we walked out of the house.

Ngayon na rin ang araw ng kanyang pag-uwi sa Palawan na hiniling kong sana ay nagtagal man lang kahit isang linggo. Sa pamamagitan kasi niyon ay mapipilitan din si Keithe na manatili dito. Makakasama ko siya sa pagkain at baka sakaling sa silid ko rin siya matulog dahil naka-mata sa amin si Mommy.

Ngunit never din naman na nag-stay dito ng matagal si Mommy dahil si Dad palagi ang iniisip niya.

"Son, are you listening to me?"

"Yes, Mom. I heard it."

Mom stared at me meaningfully after she stopped next to her car. The driver had already opened the car door for her.

"Mayroon bang gumugulo sa iyo?" tanong niya sa akin na ikinahinto ko.

Lumingon siya sa aking likuran kaya napalingon din ako doon. Wala naman akong nakitang tao doon ngunit ilang sandali lang ay lumabas si Keithe na naka-bagong postura.

"Aalis ka, Iha? Where are you going? Sumabay ka na sa akin."

"Yes, Mom. Ahm, I'm s-starting a business w-with my friend."

"Then, why don't you just work for our company? You're the CEO's wife. Hindi ba mas maganda kung magtulungan na lamang kayo? Sa iyo na rin naman ang kumpanyang iyon, pag-aari mo na rin."

"Ahmn.." Lumingon sa akin si Keithe na tila hindi alam ang sasabihin. Para bang humihingi siya ng tulong sa akin para pagtakpan siya sa mommy ko.

"Isn't it, Reynard? Bakit hinahayaan mo ang asawa mo? Ikaw ang lalaki, dapat ikaw ang masunod."

Bahagya akong napipilan sa sinabi ni Mommy.

"Ahm, Mom. Hindi naman porket ako ang lalaki ay kokontrolin ko na ang asawa ko. That's fine with me. If her ambition makes her happier, it's fine with me. I'll still support her," I replied and suppressed a deep sigh.

Napasimangot naman si Mommy at hindi na nakasagot pa.

"Oh, sige na. Of course, you'll defend your wife. May magagawa ba ako? Aalis na ako. Pero mas mabuti sana, Iha kung nagpapahinga ka na lang dito sa bahay niyo para naman hindi ka mapagod at mabigyan niyo kaagad kami ng mga apo."

I suddenly coughed at what Mom said. Keithe, on the other hand, remained silent by my side.

"Did I say something wrong?" Nagpalipat-lipat ang tingin ni Mommy sa aming dalawa.

"We're already working on that, Mom. Don't worry, you're going to have grandchildren very soon," I replied with a smile to Mom.

"I'll expect that. Oh siya, aalis na ako. Tatawag na lamang ako sa inyo pagdating ko ng Palawan."

"Sure, Mom. Take care." I kissed her cheek before she finally got into the backseat of her car.

"Keithe, sumabay ka na sa akin. May pag-uusapan tayo."

I was a little taken aback by what she said. Na-curious ako sa kung ano mang gustong pag-usapan nila ni Mommy.

Lumingon ako kay Keithe at napansin ko sa kanyang mukha ang pinipigilan niyang inis. Ngunit wala rin naman siyang magawa. Napilitan pa rin siyang sumakay sa kotse ni Mommy dahil wala namang nakakaalam kung anuman ang pinagdadaanan namin ngayong mag-asawa.

Ang alam ng buong pamilya namin ay okay kami, na maayos kami. But no. We even surpassed living in different worlds. She was so hard to reach. She was so difficult to tame.

She's no longer the former Keithe who was cheerful. 'Yong babaeng hindi nauubusan ng kwento sa akin.

I miss her so damn much. I really miss the former Keithe.