“ใครอยากได้กันล่ะ!! ฉันอยากกลับบ้าน เมื่อไรจะปล่อยฉันกลับไปเสียที ป่านนี้พวกคณะทัวร์เป็นห่วงฉันแย่ ฉันไม่ใช่คนที่นี่นะ บ้านฉันอยู่ที่อื่น ไม่อยากมาอยู่ที่นี่หรอก ปล่อยฉันกลับไปเถอะนะคะ ฉันไม่เอาเรื่องคุณหรอกค่ะ ขอแค่คุณรับปากว่าจะปล่อยฉันกลับไป แค่นั้น”
“เอาเรื่องฉัน เธอจะทำอะไรฉันได้คนสวย ไหนลองบอกมาสิ หากฉันไม่ยอมให้เธอกลับน่ะ”
“บ้านเมืองมีขื่อมีแป คุณจะมาทำตัวเหนือกฎหมายได้ยังไงกันคะ...หากฉันรอดไปได้ ฉันแจ้งความจับคุณข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว”
“แจ้งความ...จับฉัน โอ...น่ากลัวชะมัด! เธอจะแจ้งความจับฉันข้อหากักขัง แล้วข่มขืนและปลุกปล้ำล่ะ มีในข้อหานั้นที่ฉันทำกับเธอรึเปล่า?”
ชายหนุ่มพูดเสียงยานคาง เขาหัวเราะลงลูกคอขลุกขลัก จนลูกกระเดือกวิ่งพล่าน
“นั่นด้วย แต่ฉันไม่อยากพูดถึง!”
ทิชากรกระแทกเสียงใส่ เธอเหวี่ยงหมอนในมือใส่ชายหนุ่ม เขาย้ำให้เธอรู้ว่าเธอถูกเขาย่ำยีแบบไหนไปบ้าง
“อืมคดีแบบนี
