สุดทางหัวใจ...อุ่นไอรัก

EP.03 อุบัติเหตุ

EP.03

หลังเก็บสัมภาระเรียบร้อย ชายหนุ่มได้ตัดสินใจเดินลงมาที่ลานจอดรถอีกครั้ง การอยู่ที่นี่นาน กลัวว่าจะมีคนจำได้ ถึงแม้จะนึกอนาทร แต่เขาก็อยู่ที่นี่นานไม่ได้จริงๆ เขาควรจะเปลี่ยนที่เที่ยวไปหลายๆ ที่ เมื่อเบื่อกับธรรมชาติแล้วค่อยกลับไปสู่ ‘กรง’ โลกของมายาอีกครั้ง

เมื่อถึงเวลานั้น เขาไม่อยากคิดเลยว่าอิสรภาพอย่างเวลานี้จะถูกตัดออกไปอย่างถาวร

เข้ามานั่งในรถแล้วชายหนุ่มก็นิ่งคิด นำแผนที่ท่องเที่ยวที่เตรียมเอาไว้ออกมากาง จะกลับทางเดิมเข้าไปเที่ยวในตัวจังหวัดเชียงรายให้ทั่วตามที่มุ่งหวังแต่แรก หรือว่าจะตัดสินใจเลี้ยวรถไปทางขวามือเลาะเลียบตีนเขาเข้าสู่จังหวัดพะเยาดี

แล้วความคิดที่สองก็มีอิทธิพลมากกว่า เมื่อชื่อหนึ่งลอยวนเข้าหัว ‘ภูซาง’ ชื่อนี้ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขานับแต่วันที่เบล กระเทยสาวได้เล่าให้เขาฟังในวันที่หล่อนได้มาท่องเที่ยวกับคณะเมื่อหลายเดือนก่อน

‘น้ำตกภูซาง พี่เคยไปเที่ยวมาแล้ว อะเมซิ่งมากๆ เลยค่ะ บอกตรงๆ เลยนะคะ ที่นั่นเหมือนดั่งสวรรค์บนดินเลยก็ไม่ปาน ถ้าหากมีโอกาส คราวหน้าพี่ไปอีกแน่ค่ะ’

อืม ภูซางหรือ ก็ดีนะ ถึงจะหน้าหนาวไปเที่ยวน้ำตกคงจะไม่เสียหลายอะไร พักที่นั่นสักคืนแล้วค่อยคิดต่อว่าจะไปที่ไหนดี อยากจะรู้แล้วล่ะสิว่าสวรรค์บนดินที่พี่เบลว่านั้นจะเป็นอย่างไร

ชายหนุ่มเห็นดีกับความคิดของตน และอยากจะไปเห็นที่นั่นกับตาของตัวเอง ว่าคำที่กระเทยสาวเบลพูดนั้นจะเป็นจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า อย่างน้อยมันก็เป็นกำไรชีวิตที่จะได้ตระเวนมาเที่ยวที่แห่งนี้ไม่ใช่หรือ

รถเคลื่อนออกจากที่ จุดมุ่งหมายต่อไปคืออำเภอภูซาง ชื่อนี้ถึงจะไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนอกจากคำบอกเล่าของกระเทยสาวพี่เลี้ยง แต่เขาก็พอจะรู้ข้อมูลมาบ้างว่า อำเภอนี้เพิ่งก่อตั้งมาไม่นานนี้เอง และก็ได้แยกจากอำเภอเชียงคำ อีกอำเภอหนึ่งในจุดหมายของเขาในครั้งนี้ ปัจจุบันขึ้นตรงต่อจังหวัดพะเยา

ตำบลตับเต่า ป้ายบอกทาง ข้างทางเด่นชัด สายหมอกเริ่มลงหนาเมื่อรถเคลื่อนเข้าสู่บริเวณที่เป็นป่า สลับกับหมู่บ้านของชาวเขาเป็นระยะ ถึงจะเป็นเวลาสายมากเต็มทีแล้วก็ตาม สายหมอกก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะจางลงไป ชายหนุ่มจึงเปิดแสงไฟหน้ารถและค่อยๆ เคลื่อนรถไปอย่างช้าๆ กลัวเหลือเกินกับอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้นกับช่องทางความช่วยเหลือที่มีน้อยเต็มที

รถขับเคลื่อนสี่ล้อระบบอัตโนมัติจากต่างประเทศยังคงเคลื่อนไปตามเส้นทางอย่างเชื่องช้า ผ่านหมู่บ้านชาวเขาหมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่า หลายครั้งที่เขาหยุดรถลงไปถ่ายภาพข้างทาง ภาพภูเขาสูงที่ถูกโอบล้อมด้วยม่านหมอกเส้นบางๆ ช่างเป็นภาพที่สวยงามไปอีกแบบ ยากนักที่ใครจะมาเห็นได้ในยามนี้เช่นเดียวกับเขา

เสียงไก่ขานขันรับรุ่งอรุณของวันใหม่ ถนนสีดำยังคงทอดตัดผ่านไปสู่ทิวป่าหนาทึบเบื้องหน้า สลับกับเทือกเขาสูงและชันมาก หมู่บ้านสุดท้ายของชาวเขาหมดไป บรรยากาศสองข้างทางเริ่มเต็มไปด้วยต้นไม้ที่มีไอหมอกเส้นบางๆ อาบไล้ลอยวน

การเดินทางอันสุดแสนจะเดียวดายเข้ามาเยือน น่าแปลกที่บัดนี้อุปสรรคของการเดินทางจะไม่ใช่แค่เพียงเส้นทางที่คดเคี้ยวและสูงชันอีกต่อไปแล้ว หากแต่มันกลับมีเหล่าเมฆหมอกไอเย็นจากต้นไม้ข้างทางลอยต่ำลงมากกว่าเดิม หลายครั้งที่เขาพยายามเพ่งสายตาไปที่ทางเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ หลายครั้งที่เปิดระบบไล่ไอหมอกบนหน้ากระจก และก็น่าแปลกที่ความอิสระของลำแสงจากพระอาทิตย์อย่างที่ควรจะเป็นกลับถูกตัดรอนออกไป

ความเงียบเข้ามาเยือนภายในรถ กรวิชญ์สัมผัสได้ถึงความเงียบและบรรยากาศจากมวลอากาศเย็นอย่างน่าใจหาย หากแต่เขากลับชอบเพราะมันเป็นบรรยากาศที่ทำให้คนเรามีสมาธิมากขึ้น เส้นทางข้างหน้ายังคงยาวไกล สองข้างทางมีแต่ธรรมชาติที่สดชื่น เส้นทางยาวไกลทอดผ่านไปตามถนนที่เลาะเลียบภูเขาสูง ถึงแม้จะเป็นถนนลาดยาง หากแต่บนเส้นทางนี้กลับมีเหล่าเศษหินเศษดินที่ตกลงมาจากหน้าผา และไร้ซึ่งการดูแลเอาใจใส่ รถของชายหนุ่มค่อยๆ ไต่ไปบนเส้นทางที่ตนไม่ชำนาญอย่างระมัดระวัง

ทางลาดชันลงลึก พร้อมกับเส้นทางที่คดเคี้ยวต่อให้คนที่ชำนาญเส้นทางมากเท่าไรก็ย่อมจะเสียหลักอยู่ดี นับประสาอะไรกับคนเมืองกรุงอย่างชายหนุ่มที่มาที่นี่เป็นครั้งแรก

กรวิชญ์ร้องลั่นรถ แข่งกับเสียงระบบเบรกอัตโนมัติทำงาน การเบรกในระยะประชันชิดนั้นส่งผลให้ตัวรถเคลื่อนไปข้างหน้าจนยากที่จะบังคับ เป็นผลให้ในเวลาต่อมารถของเขาเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง เสียงชนนั้นดังสนั่น ก่อนสติจะดับวูบลงชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าร่างของตนลอยละลิ่วลงต่ำ ร่างกายบอบช้ำเต็มทีจากการเสียดสีกับวัตถุของอะไรต่อมิอะไรที่ตนผ่าน จนร่างกายไม่อาจรับได้อีกต่อไป แล้วโลกทั้งโลกรอบตัวก็พลันมืดลงไปอย่างน่าใจหาย