EP.06 ประตูสู่หลวงพระบาง
1091 Words
EP.06
พระอาทิตย์ลาลับเหลี่ยมเขาไปนานแล้ว ขณะที่ไอเย็นได้ลอยปกคลุมพื้นที่แห่งนั้นอีกครั้ง สายหมอกเส้นบางๆ ลอยคว้าง มวลอากาศเย็นแผ่กระจายไปทั่วทุกพื้นที่ ก่อนที่ความมืดจะโรยตัวลงมา
ภายในบ้านหลังนั้น มีเพียงแต่แสงจากตะเกียงน้ำมันเก่าๆ ที่ถูกจุดขึ้นภายหลังจากอ้อมกอดของรัตติกาลลอยเข้าปกคลุมเพื่อแทนที่ความสว่างที่หายไป หลังจากที่จัดการกับธุระส่วนตัวของตนแล้ว ทั้งสองพ่อลูกจึงขยับมานั่งข้างๆ กับร่างที่นอนนิ่งอยู่กลางเรือนเป็นเชิงปรึกษากัน
“พ่อจ๊ะ จนป่านนี้เขายังไม่ฟื้นเลย เขาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะพ่อ”
ดวงตาคู่สวยเลื่อนไปมองกรอบหน้าเกลี้ยงมนของชายหนุ่มแปลกหน้า ทั้งเป็นห่วง ทั้งรู้สึกกลัว หญิงสาวก็บอกใครไม่ได้เหมือนกันว่าเหตุใดตนถึงรู้สึกเช่นนั้น รู้สึกกลัวทั้งๆ ที่ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แล้วรู้สึกเป็นห่วงเขา ทั้งๆ ที่ตนก็ไม่เคยรู้จักอะไรกับเขามาก่อน หากแต่คำตอบจากบิดาที่ตอบกลับมาก็ทำให้เธอเบาใจลงไปมาก
“มันคงไม่เป็นอะไรมากหรอก รอยจันทร์เอ้ย บาดเจ็บเพียงแค่นี้ ถ้ามันตาย มันก็คงจะตายไปตั้งแต่ตอนที่มันตกลงมาจากหน้าผานั่นแล้วล่ะ พ่อเชื่อว่าเจ้าป่าเจ้าเขาจะต้องช่วยปกป้องคุ้มครองมัน”
“พ่อจ๊ะ...” เด็กสาวหันมาทางบิดาอีกครั้ง ดวงตากลมโตคู่สวยไหวระริก “แล้วถ้ามีคนมาตามหาเขาที่นี่ล่ะจ๊ะ พ่อจะทำอย่างไร”
“เรื่องนี้ข้าก็บอกเอ็งไม่ได้เหมือนกัน” เป็นอีกครั้งที่นายลานฉายแววของความไม่สบายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองนอกกระท่อมที่บัดนี้ความมืดได้กลืนกินทุกอย่างไปหมด จนไม่อาจที่จะมองเห็นได้ในระยะไกลออกไป
“จนกว่าข้าจะเจอกับคนพวกนั้นจริงๆ รอยจันทร์ เอ็งไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เอ็งจะต้องตื่นแต่เช้ามาหุงข้าวหุงปลาอีก เอาไว้มันรู้สึกตัวก่อนเถอะแล้วเราค่อยพูดถึงเรื่องนี้กันอีกครั้ง ก็คงต้องช่วยกันดูแลมันตามมีตามเกิดนั่นแหละ คนมันมาขอความช่วยเหลือแล้วนี่”
ผู้เป็นบิดาเอ่ยตัดบทในที่สุด โดยการไล่บุตรสาว ขณะที่รอยจันทร์ได้หันไปมองเขาอีกครั้งด้วยสายตาที่เป็นห่วง หากแต่ภายในใจนี่สิกลับเต้นรัว หญิงสาวตัดสินใจเบือนหน้าหนีแล้วรีบเดินเข้าห้องของตนไป
แสงตะเกียงดับไปนานแล้ว หากแต่ร่างที่นอนอยู่ในมุ้งก็ยังคงพลิกตัวไปมาด้วยอาการกระสับกระส่ายในหัวใจ
ทำไม เพราะอะไร เธอถึงได้รู้สึกร้อนรุ่มในหัวใจยังไงชอบกล แม้จะข่มตาให้หลับ หากแต่จะทำอย่างไรได้ เมื่อบัดนี้หัวใจของเธอกลับเต้นรัว และมีภาพของชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นที่มีอิทธิพลในหัวใจนับแต่เห็นหน้าเพียงครั้งแรก ลอยเด่นรบเร้าจิตใจอยู่เช่นนี้
จนในเวลาต่อมา เธอไม่สามารถที่จะข่มตาให้หลับได้อีกต่อไป จึงลุกขึ้นนั่งแล้วลอดออกมาจากมุ้งมานั่งเท้าคางอยู่กับขอบหน้าต่างที่เปิดโล่ง สายลมยามดึกพัดรำเพย ดวงตาคู่สวยทอดมองท้องฟ้ากว้างเบื้องหน้า ที่บัดนี้หมู่ดาวน้อยใหญ่ต่างส่องแสงพราวระยิบระยับอย่างสวยงาม
อยากจะถามเหลือเกิน ถามท้องฟ้า ถามดวงดาว เหตุใด เธอถึงได้รู้สึกแปร่งแปลกเช่นนี้ไปได้ มองดวงจันทร์ที่ส่องแสงสุขสกาว ใบหน้าของเขาก็ทับซ้อนปรากฏชัด จนทำให้กรอบหน้าสวยแดงซ่านอย่างไม่รู้ตัว
บัดนี้เธอกำลังเอียงอาย...อายต่อแสงจันทร์ที่กำลังอาบไล้ผิวแก้มนวลที่แดงระเรื่อ
เสียงไก่ป่าไก่บ้านขานขันประสานเสียงกัน ไอเย็นจากมวลอากาศลอยคว้างครอบคลุมทุกพื้นที่ของอาณาบริเวณหุบเขาแห่งนี้ เลยก็ว่าได้ วิถีชีวิตของชาวบ้านในหุบเขาแห่งนี้ก็ยังคงดำเนินไปตามปกติสุข บ้างทำไร่ทำสวนก็พากันออกไปที่ไร่ บ้างหาของป่าก็เดินทางออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด โดยมีเจ้าสุนัขพื้นเมืองติดสอยห้อยตามไปอย่างใกล้ชิด
นายลาน ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ยึดอาชีพหาของป่า ไม่ว่าจะเป็นหน่อไม้ที่ในฤดูนี้กำลังแทงยอดออกมาอย่างมากมาย ผักหวานป่า เห็ด หรือแม้กระทั่งผักกรูดที่มักจะออกตามริมห้วยริมหนองน้ำทั่วไป และเมื่อได้ของตามที่ตนต้องการแล้วเขาก็มักจะนำออกไปขายที่หมู่บ้านชายป่า อันเป็นตลาดชายแดนติดกับประเทศเพื่อนบ้าน
บ้านฮวก ชื่อนี้เหล่านักท่องเที่ยวต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดี เพราะเป็นทั้งตลาดการค้าชายแดนที่มักจะมีของจากฝั่งประเทศเพื่อนบ้านออกมาขาย และเป็นหมู่บ้านสุดท้ายของประเทศไทยที่ติดกับประเทศเพื่อนบ้านในเขตของจังหวัดพะเยา และในเร็วๆ นี้ ที่อำเภอภูซางแห่งนี้ ก็กำลังจะกลายเป็นอีกเส้นทางหนึ่งในการเดินทางไปสู่หลวงพระบาง ซึ่งได้ตั้งชื่อเสียโก้หรูว่า “ภูซาง...มรกตแห่งล้านนา ประตูสู่หลวงพระบาง”
เมื่อบิดาออกจากบ้าน รอยจันทร์ก็จัดเตรียมของเพื่อที่จะฝากพ่อนำไปขายในเช้าของวันรุ่งขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเครื่องจักสาน ที่เธอทำขึ้นเอง และพืชผักที่ปลูกเอาไว้กินเองแต่ก็เหลือเอาไว้ขาย
“รอยจันทร์”
เสียงจากหญิงคนหนึ่งข้างบ้าน ดังขึ้นพร้อมกับการเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรแกมสอดรู้อยู่ในตัว
“มีอะไรหรือจ๊ะป้าเมิง”
เด็กสาวหยุดการผลัดข้าวเปลือกในกระด้ง ก่อนจะหันไปมองเพื่อนบ้านผู้ที่กำลังเดินตรงมาที่เธอ และทรุดตัวลงนั่งที่แคร่หน้าบ้าน
“ป้ามีอะไรจะถาม มะ มานั่งทางนี้ก่อนสิ”
รอยจันทร์ ขยับเข้าไปนั่งข้างๆ กับหญิงกลางคนคราวพ่อ ก่อนจะมองนางเมิงด้วยสายตาใคร่รู้ เช่นเดียวกับหญิงผู้มาใหม่ที่หันมองโดยรอบด้วยความระวังก่อนจะกระซิบถามหญิงสาว
“ป้าได้ยินว่าเมื่อวานพ่อของเอ็งไปเจอคนบาดเจ็บ แล้วพามันมารักษาที่บ้าน ว่าแต่มันจริงหรือเปล่ารอยจันทร์”
- Writer
