เล่ห์รักพันธนาการร้าย

เล่ห์รักพันธนาการร้าย | 4

“ฉันได้ข่าวมาว่าคืนนี้จะมีการแข่งขันและหนึ่งในนั้นคือพี่ราเชนทร์ของแก” น้ำหวานพูดขึ้นทันทีเพราะตั้งแต่รู้ว่าพี่ชายของเพื่อนสนิทเป็นนักแข่งรถ เธอก็ติดตามข่าวสารอยู่บ่อยๆ

“พูดแบบนี้จะไปดูอีกแล้วหรอน้ำหวาน” รดาถามกลับไปเพราะน้ำหวานมักจะตามไปดูพี่ราเชนทร์แข่งรถอยู่เสมอ ที่ไปไม่ใช่เป็นสต็อกเกอร์ติดตามแต่ไปเพราะความอยากดูล้วนๆ เพราะบางครั้งต่อให้คนแข่งไม่ใช่พี่ราเชนทร์น้ำหวานก็ไป

“ก็คงไปเพราะเขาบอกว่าการแข่งครั้งนี้เงินรางวัลห้าแสน” คำตอบของน้ำหวานทำรดาแทบอ้าปากค้าง เงินจำนวนห้าแสนบาทมันไม่ใช่น้อยๆเลย

รดาพอรู้มาบ้างว่าการแข่งรถของราเชนทร์ได้เงินเยอะแต่เยอะถึงห้าแสนแบบนี้ เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

“เยอะมากเลยนะ” รดาพูดขึ้นเพราะถ้าหากพี่ชายของเธอชนะการแข่งขันรายการนี้มันก็คงจะดีไม่น้อยเพราะเงินจำนวนห้าแสนบาทสามารถสร้างตัวได้เลย

“เพราะเยอะแบบนี้ไง ฉันถึงจะไปดู” น้ำหวานพูดขึ้นอีกครั้งเพราะสำหรับน้ำหวานแล้ว เธอไม่ได้กลัวอะไร การไปสนามแข่งรถที่มีแต่ผู้ชายไม่ได้มีผลอะไรกับเธอ

“ขอเราไปด้วยได้หรือเปล่าน้ำหวาน” แน่นอนว่ารดาเอ่ยปากถามออกไปเพราะในการแข่งขันครั้งนี้เธออยากไปจริงๆ

ถึงแม้พี่ราเชนทร์จะคอยห้ามอยู่ตลอดแต่ตอนนี้เธออยากเป็นเด็กดื้อไม่ฟังคำห้ามของพี่ชายแล้ว

“พี่ราเชนทร์จะไม่ว่าแกหรอรดา แกไม่เหมาะกับสถานที่แบบนั้นนะ” เพราะรดาไม่เหมาะเลยจริงๆ สถานที่อโคจรมีแต่ผู้ชายขี้เหล้าขี้ยาและนักเลงหัวไม้

“ขอร้องนะเราเองก็อยากไปดูพี่ราเชนทร์แข่งสักครั้ง” รดากอดแขนของเพื่อนสนิทอย่างน้ำหวานพร้อมทำท่าทางอ้อนๆ

ปกติแล้วรดาไม่อยากเป็นเด็กดื้อแต่ด้วยครั้งนี้เงินรางวัลมันเยอะ เธอจึงอยากเห็นพี่ชายแข่งรถในสนามสักครั้ง

“ฉันจะไม่โดนพี่ราเชนทร์ฆ่าใช่ไหม พาน้องสาวของเขาไปสนามแข่งรถ” เพราะน้ำหวานรู้ดีว่าพี่ชายของรดาเป็นคนยังไง

“ก็ไม่ต้องให้พี่ราเชนทร์รู้ เราจะแต่งตัวแบบปกปิดมิดชิด นะๆน้ำหวานพาเราไปหน่อยนะ”

“รดาต้องห้ามดื้อห้ามซนและฟังเราทุกอย่างโอเคไหม” สุดท้ายน้ำหวานก็ต้องจำยอมกับลูกอ้อนของรดาเพราะใบหน้าที่ราวกับลูกรักพระเจ้าทำใครๆแพ้ไปหมด

“เข้าใจแล้ว” รดารับปากทันทีเพราะเธอจะไม่ดื้อไม่ซนและเชื่อฟังน้ำหวานทุกอย่าง

“คืนนี้สามทุ่มฉันจะไปรับ”

“โห่ ! ดึกจังแบบนี้เราจะไหวหรือเปล่า” รดาถามขึ้นพร้อมทำท่าครุ่นคิด ปกติแล้วสามทุ่มรดาคนนี้ก็นอนหลับฝันดีไปแล้ว

“เขาแข่งกันตอนสี่ทุ่ม ยอมอดนอนหนึ่งคืนได้ไหมยังไงพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ แกนอนตื่นสายได้สบาย” เมื่อได้ยินคำพูดของน้ำหวาน รดาก็ยิ้มออกมาเพราะตัวเองไม่ต้องตื่นเช้า

“ได้อยู่แล้ว งั้นสามทุ่มน้ำหวานต้องถึงหน้าบ้านนะ”

“ย่ะ !”

TT สนามแข่งรถ

“คนเยอะมาก” รดาพูดขึ้นทันทีเมื่อมาถึงสนามแข่งรถ

“แบบนี้แหละ หลายๆคนเขาก็ตั้งใจมาดูการแข่งขันครั้งนี้” น้ำหวานตอบกลับมาพร้อมกับพารดามานั่งยังโซนที่มีที่ว่าง

โชคดีที่เจ้าของสนามไม่เก็บค่าเข้าสำหรับผู้เข้าชม ไม่งั้นนะสองคนเพื่อนสนิทก็คงไม่ได้เข้ามาดู

“ว่าแต่พี่ราเชนทร์อยู่ไหนล่ะ” รดาถามขึ้นพร้อมกับสายตาที่กำลังสอดส่องไปทั่วสนาม

“ต้องรออีกสักพัก ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาแข่งเลย” น้ำหวานตอบกลับมาเพราะในสนามตอนนี้มีรถห้าคนที่ถูกเตรียมไว้ หนึ่งในนั้นคือรถของพี่ราเชนทร์และคนอื่นๆ แต่ถ้าถามว่านักแข่งเจ้าของรถอยู่ไหน ก็คงต้องรอเวลาให้ใกล้ถึงเวลาแข่ง พวกเขาถึงจะมาประจำที่รถ

“ถ้างั้นเราขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม” รดาพูดขึ้นอีกครั้งเพราะตอนนี้เธอกำลังตื่นเต้นกับสถานที่แปลกใหม่

“ห้องน้ำอยู่ด้านล่างเลยนะ” เพราะเมื่อกี้พึ่งจะเดินผ่านห้องน้ำมาหันมาหยกๆ

“เราไปคนเดียวได้ จำได้ดีเลยว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน”

“แน่นะรดา ฉันไม่อยากปล่อยแกไปคนเดียวแต่ถ้าไปสองคนที่นั่งก็อาจจะหาย” เพราะตอนนี้คนเยอะมาก บางคนก็ยืนดูเพราะเนื่องจากที่นั่งไม่เพียงพอ ถึงสนามแข่งรถแห่งนี้จะใหญ่มากแต่ใช่ว่าทุกที่นั่งจะเปิดให้บริการ

“เราไปได้ น้ำหวานรอเราตรงนี้แหละเดี๋ยวเรารีบกลับมา” สุดท้ายเมื่อน้ำหวานพยักหน้ารับ รดาก็เดินตรงมายังด้านล่างเพื่อเข้าห้องน้ำตามจุดประสงค์ของเธอ

แต่แล้วความซุ่มซ่ามกับความไม่ทันระวังและไม่ได้มองทำให้รดาชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“ให้ตายสิ ซุ่มซ่ามอีกแล้วเรา” รดาบ่นขึ้นพร้อมกับพยุงตัวเองขึ้น ตอนนี้ไม่หวังให้ใครมาช่วยแล้วเพราะจากเหตุการณ์เมื่อวันก่อน รดารู้ดีว่าคนเราควรพึ่งพาตัวเอง

“ให้ตาย ดูสิว่าเจอใคร” น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำรดาต้องหันมอง

ไม่รู้ว่าคราวซวยหรืออะไรเพราะเมื่อกี้รดาเดินชนคนที่เธอเคยเดินชนเขาที่ห้าง

“เราขอโทษ พอดีเราไม่ทันระวัง” รดาพูดขึ้นทันที

“ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่ทันระวังเหมือนกัน” เทรย์ตอบกลับมาเพราะตอนนี้เขาไม่อยากเสียมารยาทกับว่าที่ของเล่นชิ้นใหม่ ครั้งก่อนก็เสียมารยาทไปมากพอแล้ว ครั้งนี้ควรจะพูดจาดีๆบ้าง

“งั้นเราขอตัวก่อนนะคะ” รดาที่กำลังจะเดินผ่านไปก็ต้องชะงักเมื่อถูกมือหนาของอีกคนคว้าแขนของเธอไว้

“มีอะไรกับเราหรือเปล่า” รดาถามขึ้น ถึงตอนนี้จะมีความกลัวอยู่แต่เธอก็พยายามข่มไว้

“ทำไมเธอถึงมาที่นี่ อย่าบอกนะว่ามาดูพี่ชายแข่งรถ” เทรย์ถามออกไปทันทีเพราะเหตุผลนี้คงเป็นเหตุผลเดียว แต่เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันเพราะอย่างยัยเด็กรดาคนนี้ดูไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้สักนิด

“ชะ…ใช่เรามาดูพี่ชายแข่ง ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไง”

“รู้ได้ยังไงไม่สำคัญหรอกแต่รู้ไหมว่าเธอไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้” เพราะไม่ว่าจะหันมองไปทางไหน พวกผู้ชายที่ยืนอยู่แถวนี้ต่างก็หันมองรดาเป็นตาเดียว นั่นทำให้เทรย์หงุดหงิดไม่น้อยเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมามองของของเขา

“พี่ราเชนทร์ก็พูดแบบนี้เพราะงั้นคุณห้ามบอกพี่ชายเรานะ” รดาพูดขึ้นทันทีเพราะยิ่งคนคนนี้รู้จักพี่ชายของเธอ เธอก็กลัวว่าพี่ชายจะรู้ว่าเธอแอบมาที่นี่

“อ่า…แอบมานี่เอง แบบนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยจริงไหม” เพราะอะไรที่ไม่มีผลประโยชน์ก็อย่าหวังว่าคนอย่างเทรย์จะทำ

“แลกเปลี่ยนยังไง จะให้เราทำอะไรคุณถึงจะไม่บอกพี่ชายของเรา” รดาที่ตามเกมส์ของเทรย์ไม่ทันก็ได้แต่ถามขึ้น

ตอนนี้เธอยอมทำตามทุกอย่างแต่ขออย่างเดียวคืออย่าให้พี่ราเชนทร์รู้เพราะตอนพี่ชายของเธอโกรธมันน่ากลัวมากๆ

“เปลืองตัวนิดๆหน่อยๆให้ฉันจูบเล่นๆ”

“พะ…พูดอะไรของคุณ”

“แค่จูบเองเด็กน้อย แค่จูบเดียวพี่ชายของเธอก็จะไม่รู้ว่าเธอแอบมาที่นี่”

❤️

มีคนจ้องจะกินปากลูกเรา