“แม่ฤทัยเป็นบุตรสาวสหายของข้าเจ้าที่เชียงใหม่พระเจ้าข้า ยามนี้ที่บ้านมีภัยจึงได้มาขออาศัยที่เฮือนคำชั่วคราว” อินตาตอบเพิ่มเข้าไปเพราะมิต้องการให้ผู้ฟังสงสัยที่มาของปานฤทัย
“กระนั้นรึ มาอาศัยร่วมเรือนจนได้หมั้นหมายกับคุณพระเชียวหรือ ช่างดียิ่ง ข้ายินดีด้วยหนา”
ได้ยินอย่างนั้นปานฤทัยจึงอดเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งไม่ได้ เห็นเจ้านางคลี่ยิ้มกว้าง แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาเอาเสียเลย และไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า ปานฤทัยรู้สึกว่าตนกำลังโดนเจ้านางคนนี้ กระแนะกระแหนอยู่ ทำไมต้องพูดว่าเธอมาอาศัยร่วมเรือนจนได้หมั้นกับ คุณพระ ฟังดูแล้วเหมือนเจ้านางคนนี้กำลังหลอกด่าอยู่ว่าเธอให้ท่าจนคุณพระหลงกลมาหมั้นด้วย
เธอต่างหากที่หลงกลคุณพระ! พ่อคุณถอดสร้อยมาใส่ให้เธอโดยไม่บอกกันสักคำว่าเอามาใส่ให้ทำไม ใส่เสร็จก็ขี่ม้าจากไป เขาต่างหากที่หลอกล่อเธอ
“แล้วจักออกเรือนกันเมื่อใดหรือ” เจ้
