“เฮ้ย! อยากลองดีกระนั้นรึ”
“เอ็งกับลูกกลับไปเสียเถิดแม่แก้วบดี” อินตารีบเอ่ยปากให้อีกฝ่ายกลับไป เพราะรู้ดีว่าคำว่ากาลกิณีนั้นเป็นคำที่เสือเกลียดที่สุด
ด้วยความตกใจแลหวาดกลัว แก้วบดีรีบไหว้ลาอินตาแล้วพาคำรุ้งลงจากเรือนไปในทันใด อีกทั้งยังคิดว่าตนเป็นญาติสนิท แต่แขกกลับกล้าทำกิริยาเยี่ยงนี้ใส่ญาติเจ้าของบ้าน โดยที่เจ้าของบ้านมิกล้าเอ่ยปากติเตียน ย่อมหมายความว่าชายผู้นั้นสูงศักดิ์มิธรรมดาเป็นแน่
คล้อยหลังสองแม่ลูกแล้ว เสือจึงยกมือไหว้อินตา
“กระผมขออภัยด้วยนะขอรับ แต่มันอดมิได้จริง ๆ”
อินตาโบกมืออย่างมิถือสา “มิเป็นไรดอก แม่แก้วบดีเขาปากแบบนี้ แก้อย่างไรก็มิหาย โดนเสียบ้างก็ดี”
ปานฤทัยมองใบหน้าดุดันของเสือด้วยความสงสัย เมื่อครู่เขาโกรธจริงจังมาก ไม่ใช่การแกล้งขู่แต่อย่างใด ทั้งที่แก้วบดีต่อว่าเธอไม่ได้ว่าเขา แต่เขากลับโกรธจัดได้ขนาดนั้น
เขาโกรธแทนเธอหรือ หรือว่าคำนี้ไปจี้ใจดำบางอย่างเข้
