“ไปขุดหลุมให้ลึก นำน้ำในอ่างนี้เทลงไปแล้วเอาดินกลบ มิเกินห้าวันมันจักสลายไปเอง” เสือชี้ไปยังอ่างน้ำสีดำ ก่อนจะมองเลยไปที่ปานฤทัยที่ยังนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ที่เดิม
“เป็นกระไรรึแม่หญิง มิมีอันใดแล้วหนา” เสือเอ่ยเสียงอ่อนพลางเผาแผ่นหนังงูนั้นจนเหลือแต่เถ้าถ่าน
“จะมีงูโผล่มาอีกไหม” แม่หญิงถามเสียงสั่น
“มิมีแล้ว แม่หญิงวางใจได้ กลัวงูกระนั้นรึ” เสือถามด้วยความสงสัย เพราะเขาเองก็เกลียดงูเข้าไส้ มิคาดว่าปานฤทัยก็หวาดกลัวมันมากเช่นกัน
ปานฤทัยพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ ก่อนจะค่อย ๆ คลานเข้าไปใกล้ร่างที่นอนสลบไสลไม่ได้สติของสิงห์คำ
“เกิดอันใดขึ้นรึแม่ฤทัย เล่าให้ลุงฟังได้หรือไม่” อินตาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าบุตรชายของตนมิเป็นอันใดแล้ว ปานฤทัยจึงเริ่มเล่าตั้งแต่เจอชายแปลกหน้ามายืนขวางไว้ระหว่างทางจนกระทั่งถึงตอนที่สิงห์คำหมดสติไปบนหลังม้า
เสือพ่นลมหายใจอย่างโกรธกริ้ว “เป็นไอ้ชุมมิผิดแน่ขอรับ ตอนแม่หญ
