“แม่ฤทัย เอ็งเป็นกระไรรึ”
เจ้าหล่อนมิตอบ เสียงร้องไห้เงียบไปแต่ยังได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาราวกับเจ้าตัวอดกลั้นมันอยู่ สิงห์คำมิรู้จักทำเยี่ยงไรดี ชั่งใจว่าจักเข้าไปดูเจ้าหล่อนในห้องดีหรือไม่ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของไอ้เสือ ปานฤทัยย่อมมีพ่อมีแม่ หากตนยังมิทำสิ่งใดให้ถูกต้อง เขาจึงคิดว่ามิควร
“แม่ฤทัย เอ็งเล่าให้ข้าฟังได้หนา ข้าจักนั่งอยู่ตรงนี้” เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของปานฤทัยดังขึ้นอีกครา ทั้งยังเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาแสนเบา ความมิถูกมิควรที่เขาคิดไว้ก่อนหน้า ถูกเขาย่ำลงพื้นในทันใด
“ให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่” ยามนี้เขามิสนธรรมเนียมชายหญิงใดแล้ว อย่างไรเสียปานฤทัยจักต้องออกเรือนให้เขาเพียงผู้เดียว รอแค่เพลาอันเหมาะควรเท่านั้น
“เจ้าค่ะ” ปานฤทัยตอบกลับเสียงแผ่วเบายิ่ง เขาจึงออกจากห้องของตนไปยืนรอหน้าห้องข้าง ๆ
ปานฤทัยเช็ดน้ำตาลวก ๆ พลางลุกขึ้นเปิดประตูให้สิงห์คำ เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้องเธอจึงเดิน
