“ตุ๊บ” เสียงบางอย่างตกลงสู่พื้น ทำให้สองร่างรีบผละออกจากกัน โดยทันที ฝ่ายหญิงทำท่าทางเหนียมอาย กระชับสาบเสื้อที่แยกออกจากกัน เอาไว้ ติดกระดุมมือไม้สั่น รีบเลื่อนลำตัวลงจากตักของวัชริศ ส่วนเจ้าของ ห้องทำท่าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เหมือนคนที่ถูกจับผิดไม่มีผิดเพี้ยน สีหน้ ตื่นตระหนก หน้าซีดเมื่อเห็นร่างของกอแก้วยืนจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ สายตาที่เขาเห็นมันแสดงถึงความเจ็บปวดได้อย่างชัดเจน วัชริศสำเหนียกในความผิดของตนเองทันที
“ขะ...ขอโทษค่ะ เมื่อกี้แก้วเคาะประตูแล้วค่ะ แต่ท่านรองไม่ได้ยิน แก้วขอตัวก่อนนะคะ”
กอแก้วพูดจบก็หันหลังเดินหนีภาพบาดตาบาดใจนั้นทันที เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเสียใจ เจ็บปวดกับภาพที่เห็นด้วย ทั้งๆ ที่คอยย้ำ เตือนย้ำคิดอยู่ในใจตลอดมาว่า เธอจะไม่รู้สึกอะไรกับวัชริศเกินกว่าคำว่าเพื่อนสนิท เท่าที่ผ่านมาเธอกับเขาเลยคำๆ นี้มาไกลมากแล้ว แต่พอพรรวิภาเดินเข้ามาในชีวิตของทั้งคู่ ท
