สามี 2

เพื่อนอีกแล้ว

"เจท~~ เดี๋ยว~~" ไอติมเอ่ยทักพร้อมจับลำแขนแกร่งรั้งไว้ เมื่อหนังฉายจบแล้วทั้งสองเดินออกมา แต่ว่าเหมือนเจทนั้นเดินมุ่งไปยังลานจอดรถ

"อะไรเหรอ?" เจทหันหน้ามายิ้มแล้วพูดเสียงเรียบ

"ลืมอะไรหรือเปล่า" หญิงสาวเอ่ยอย่างอย่างต้องการย้ำเตือนความจำ คำสัญญาที่ให้ไว้เหมือนชายหนุ่มนั้นจะลืม

"เปล่านะ ... ก่อนออกจากโรงหนังเจทเอามาหมดแล้ว ไม่ได้ลืมอะไร" เจทตอบหน้าใสซื่อ ที่แสดงเสแสร้งตอนนี้คืออยากกลั่นแกล้งเพื่อนเกลอเท่านั้น

"เจทอ่ะ" ไอติมทำเสียงนอย ใบหน้าบึ้งตึงดั่งคนงอนเมื่อคำสัญญาก่อนมาดูหนังไม่จีรังในความคาดหวังของเธอ

"มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าไอติมหิวข้าว" เจทยังคงถามต่อ สายตาที่มองมาตัดพ้อและเศร้าสลด เจทที่เห็นสีหน้าของไอติมที่บึ้งตึงปากยู่แทบชนจมูกอย่างที่เธอทำในวัยเด็ก ทำเจทนั้นอยากปล่อยเสียงหัวเราะลั่นกับการที่กลั่นแกล้งเธอ

"ไม่หิว! ไม่อะไรทั้งนั้น!....กลับบ้าน! เชอะ!" ไอติมผู้เง้างอนพูดกระแทกเสียงแล้วเดินกระทืบเท้าออกมาอย่างไม่รีรอ ไม่วายสะบัดหน้าค้อนสายตาใส่เจททิ้งท้าย

"หึ หึ~~" เจทที่มองตามหลังคนที่เดินหนีต้องหลุดขำกับคำพูดและท่าทางของเพื่อนหญิง...เขาไม่ได้ลืมสิ่งแลกเปลี่ยนแต่เขาแค่อยากกลั่นแกล้งเธอเท่านั้น

"ไอติม!" เจทรีบวิ่งจนตามทันไอติมที่เดินล้ำหน้า พร้อมจับแขนเล็ก เอ่ยเรียกชื่อของเธอหวังให้หยุด

"อะไรอีกล่ะ...จะรีบกลับบ้านไม่เห็นหรือไง" ไอติมพูดขึ้นเสียงแข็งจ้องมองหน้าเจทด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"แป๊บหนึ่งสิ ไปที่นี่กับเจทก่อน" เจทเอ่ยบอกเพราะเขาตั้งใจจะพาเธอไปช็อปรองเท้าตามที่ได้ให้สัญญา

...เขาลากแจนเธอเดินตามแม้จะไม่ตกลง เธอฝืนแรงเดิน อีกทั้งยังตีแขนเขาหวังให้ปล่อยเธอหลุด แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีทีท่าหลุดพ้น การกระทำจนคนในบริเวณหันมามอง

"ไปไหนไอติมไม่ไป...ไอติมจะกลับบ้าน! ปล่อยเดี๋ยวนี้! ไอ้เจทบ้า ไอ้ฝรั่งดอง ปล่อยเด้ ปล่อยเดี๋ยว นะ นะ นี้~~" ไอติมโวยวายแต่สุดท้ายเจทก็ลากเพื่อนหญิงมายังช็อปรองเท้ายี่ห้อหนึ่งที่เธอชอบใส่และโปรดปรานที่สุด....หญิงสาวที่ไม่ทันมองเป้าหมายโวยวายหนัก แต่ต้องชะงักอาการจนติดขัดเมื่อเห็นช็อปที่มีป้ายยี่ห้อเด่นหรา จ้องมองเข้าไปในช็อปนั้นอย่างอึ้งทึ่ง เธองงกับสิ่งที่เห็น ตั้งตัวไม่ทันเพราะคิดว่าเพื่อนนั้นลืมเลือนในสัญญาที่ให้ไว้

"ไอติมไปเลือกสิ" เสียงกระซิบข้างหูเอ่ยเเผ่วเบา ทำเอาไอติมนั้นสะดุ้งและหันกลับไป แต่จังหวะมันได้ทำให้พวงแก้มสวยสัมผัสกับจมูกคมสันที่อยู่ในระยะประชิด

"0.0" ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อผิวแก้มถูกสัมผัส จนรีบขยับออกห่างใช้มือจับแก้มฝั่งที่เหมือนโดนหอมแบบไม่ตั้งใจ แต่มันก็ทำให้เธออายจนหน้าเปลี่ยนสี สายตาจ้องมองหน้าของเจทที่เอาแต่ยืนยิ้มลึกมุมปาก

"อะไร? ไม่เอาเเล้วเหรอ...ทำตาโตอะไรเล่า เดินเข้าไปเลือกสิ" เจทที่เห็นไอติมนั้นยืนนิ่งเขารู้ว่าเธอกำลังตกใจกับเหตุการณ์ จึงจับเธอหันหน้าเข้าช็อปแล้วดันหลังของเธอเดินเข้าไปเพื่อเลือกสิ่งที่เธออยากได้

"เจทจะซื้อให้ไอติมเหรอ?" เมื่อสติกลับมาเธอจึงเอ่ยถามขึ้นเพื่อความมั่นใจ

"อืม...ที่สัญญาไว้ไง"

"ไอติมนึกว่าลืมไปแล้วซะอีก" หญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าเงยหน้ามองพลางยิ้มอ่อน

"เจทไม่เคยลืมอะไรที่เกี่ยวกับไอติมหรอก...ชอบคู่ไหน รุ่นไหนก็ไปเลือก...เจทซื้อให้" ชายหนุ่มส่งยิ้มคืนและเอ่ยบอกต่อสิ่งที่ต้องการสนองเพื่อนสาว

"ไอติมไม่เอาหรอก...ไปกันเถอะ" หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับจับมือชายหนุ่มลากออกจากช็อปนั้น

"ไอติม เดี๋ยว ๆ...ไม่เอา? เดี๋ยวๆ หยุดก่อน" ชายหนุ่มหยุดเดินอย่างงงๆ น้ำหนักตัวที่มากกว่าจึงทำให้หญิงสาวหยุดตาม

"ไอติมไม่เอาแล้ว"

"ทำไมล่ะ ? ไอติมเจทขอโทษ แค่แกล้งเล่นเท่านั้น เจทตั้งใจจะให้ไอติมจริง ๆ" ชายหนุ่มรีบเอ่ยเมื่อเข้าใจว่าเพื่อนคงงอนจนไม่อยากจะได้มันแล้ว

"แค่ชาไข่มุกไง ไอติมอยากกินชาไข่มุก...ไอติมไม่อยากได้ของแพง ๆ แบบนั้นหรอก แค่เจทยอมเป็น...เพื่อน...กับไอติมมันก็มากพอแล้ว" หญิงสาวที่ยังไม่ปล่อยมือหนา หันหน้ามาพูดยาว ส่งสายตาสดใสพูดออกไป แต่ต้องเว้นระยะห่างเอาไว้ด้วยใจเศร้า เมื่อถึงคำว่าเพื่อนที่เป็นสถานะย้ำเตือน แม้ในใจจะคิดไกลเพียงใดก็ตาม

(*เพื่อนอีกแล้ว*) เจทมองหน้าไอติมด้วยรอยยิ้มที่ปั้นแต่ง พร้อมพร่ำในใจกับคำย้ำเตือนด้วยความเศร้า "งั้นไปกัน"

"อืม" หญิงสาวตอบรับและยิ้มสวย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินกอดคอหญิงสาวไปตามทางเดินของห้าง เพื่อพาเธอไปยังร้านชาไข่มุกที่หญิงสาวปรารถนา

"สวัสดีค่ะพี่ๆ เรียกไอติมมามีอะไรหรือเปล่าคะ?" ไอติมที่ถูกรุ่นพี่ในคณะเรียกพบ เธอเอ่ยสวัสดีอย่างนอบน้อมและยกมือไหว้อย่างให้ความเคารพ ยิงคำถามกับการเรียกหานี้ต่อรุ่นพี่ทันที

"อ่าไอติมมาพอดีเลย นั่ง ๆ พี่มีอะไรจะบอกเรา"

"มีอะไรหรือคะพี่หวาน" ไอติมนั่งลงเก้าอี้ที่รุ่นพี่ชื่อหวานเชื้อเชิญและเอ่ยถามย้ำอีกครั้งอย่างสงสัย

"คือทางมหาวิทยาลัยจะจัดกิจกรรมแล้วมันมีการแสดงละครเวที ทางอธิการบดีให้แต่ละคณะส่งตัวแทนร่วมแสดง พวกพี่เลยเห็นว่าบทนี้น้องไอติมเหมาะมาก ว่าไหมแทน?" รุ่นพี่ชื่อหวานบอกกล่าวถึงจุดประสงค์และหันไปถามความเห็นของเพื่อนอีกคนที่นั่งตรงข้ามไอติม

"ห๊า ไอติมเนี้ยนะ...ไม่มั้งคะพี่หวาน พี่แทน ไอติมทำไม่เป็นหรอกค่ะ...สละสิทธิ์นะงานนี้" ไอติมรีบปฏิเสธส่ายหน้ารัวเร็ว เธอไม่ถนัดกับการแสดงอะไรทั้งสิ้น ทำไม่เป็นเลยด้วยซ้ำจะเอาปัญญาที่ไหนไปแสดงต่อหน้าคนมากมายให้ได้ดู

"มันเรียนรู้กันได้นะน้องไอติม...เดี๋ยวมีคนมาสอนให้ พวกที่มั่นใจว่าไอติมทำได้แน่นอน" รุ่นพี่ชื่อแทนเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ เพราะไอติมนั้นถูกเลือกด้วยใบหน้าที่เหมาะมากกับรูปลักษณ์ของตัวละครที่ได้อ่านบทแล้ว

"แต่พี่แทนคะ ไอติมไม่..."

"ปฏิเสธไม่ได้นะจ๊ะเพราะพี่ส่งชื่อไอติมเข้าไปร่วมแล้ว" หวานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเพราะเธอเดาทางของไอติมออกแล้วว่าเธอต้องปฏิเสธแน่นอน จึงทำการมัดมือชกไปเลยเพราะเธอมั่นใจว่าหญิงสาวผู้นี้ต้องเป็นหน้าเป็นตาให้แก่คณะแน่นอน

"แง๊...พวกพี่มัดมือชกไอติมชัด ๆ" หญิงสาวหน้ายู่ย่นบ่นออกไปจนรุ่นพี่นั้นอมยิ้มกับท่าทางของเธอ

"เตรียมตัวซ้อมหลังเลิกเรียนนะ เริ่มวันพรุ่งนี้เลย เจอกันที่นี่เหมือนเดิม โอเคนะไอติม" แทนเอ่ยขึ้นสำทับเพื่อนอีกครั้ง สายตาของเขาจ้องมองรุ่นน้องไม่วางตา เมื่อใบหน้าที่สดใสของเธอนั้นมันดึงดูดให้เขานั้นมองไม่วางตาด้วยเสน่ห์ที่เธอมีในตัวโดยไม่ต้องพยายามปั้นแต่ง

((ถ้าไอติมไม่สนใจหอมยินดีช่วยคณะของเรานะคะพี่ๆ))

อยู่ ๆ ก็มีเสียงแหลมของใครคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา จนคนทั้งสามนั้นต้องหันไปมองเป็นตาเดียว

"หอมโอเคนะคะพี่แทนหากพวกพี่ไม่ว่าอะไร?" น้ำหอมเดินยิ้มเข้ามาใกล้แล้วกล่าวเสนอตัวด้วยความมั่นหน้า

"ใช่ค่ะพี่หวานพี่แทน น้ำหอมนี่ไงเธอแสดงเก่งนะ...ใช่ไหมน้ำหอม" ไอติมที่แสนไม่ชอบหน้าน้ำหอม แต่เมื่อเธอเสนอตัวออกมาและงานนี้ไอติมก็ไม่ได้ต้องการจะทำ จึงย้ำอีกครั้งกับการเสนอตัวของน้ำหอม

"แต่พี่ว่าไอติมเหมาะกว่านะ" แทนพูดแทรกขึ้นทันที เมื่อสายตาที่เห็นว่าใครนั้นเหมาะกว่ากัน

"คำว่าเหมาะสม ใช่ว่าคนนั้นจะทำออกมาดีเสมอไปนะคะพี่แทน" น้ำหอมยังคงพูดต่อเมื่อแทนนั้นไม่เห็นด้วยในตัวเธอ

"แต่ความเหมาะสมที่มาพร้อมคำว่าพยายามที่จะทำ พี่ว่ายังไงมันก็ออกมาดี...บางทีความมั่นใจในตัวบางคนอาจจะทำผลงานออกมาได้ไม่ดีก็ย่อมเป็นได้" หวานกล่าวสมทบเมื่อเธอนั้นไม่ชอบความมั่นหน้าของรุ่นน้องที่ชื่อน้ำหอมคนนี้สักเท่าไหร่

"ไอติมไม่เห็นจะสวยเลย...พวกพี่ใช้ตามองปะเนี้ย" น้ำหอมที่เริ่มไม่พอใจที่ถูกรุมปฏิเสธพูดแขวะคนที่เงียบอยู่นานและพยายามส่งเสริมให้เธอได้แสดงละครตามที่ใจต้องการ

"ใช่ค่ะพี่ น้ำหอมสวยจะ ตาย!!" ไอติมที่ยืนฟังกำมือแน่นกับคำพูดดูแคลน แต่เมื่อเธอไม่อยากแสดงจึงทำเพียงเข้าข้างและเก็บกลั้นอารมณ์ที่มีต่อน้ำหอมเอาไว้ในใจ

(((แต่พวกพี่ไม่เอา!!))) ทั้งแทนและหวานพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

"อุ๊ย...ตกใจหมด" จนไอติมที่ยืนสงบเจียมตัวนั้นสะดุ้งตกใจจนเปรยออกมามือวางทาบอก

"กรี๊ดดดดด" เสียงกรีดร้องของน้ำหอมดั่งลั่นจนคนทั้งสามนั้นปิดหูแทบไม่ทัน

"โอ๊ยน้ำหอมเธอจะกรี๊ดทำไมเนี้ย แสบแก้วหูหมดแล้ว" ไอติมพูดขึ้น

"พวกพี่ตาต่ำมากที่เลือกนังไอติมเน่านี่"

"อ๊ะ!!"

น้ำหอมที่เสียหน้ากับการถูกปฏิเสธ พูดขึ้นโดยไม่ได้เคารพต่อรุ่นพี่ทั้งสอง แถมยังเดินกระแทกไหล่ของไอติมจนร่างของเธอนั้นเซถลาเกือบล้มดีที่แทนนั้นยืนอยู่ใกล้รับตัวของเธอไว้ได้ทันพอดิบพอดี

"เจ็บไหมไอติม" แทนเอ่ยถามเสียงทุ้มละมุนอย่างห่วงใย

"ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่แทน" ไอติมละตัวออกห่างพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณต่อการช่วยเหลือ

"ยัยเด็กบ้านี่...งั้นเราแยกย้ายกันดีกว่า น้องไอติมเจอกันพรุ่งนี้นะ" หวานพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินนำออกจากห้องไป และตามด้วยไอติมและแทนที่เดินขนาบข้างตามหลังมา

*****6