ก็รักไง
1307 Words
"แล้วนี่ไอติมกลับไงอ่ะ" หวานเอ่ยถามขณะที่ร่วมวงนั่งทานข้าวด้วยกันสามคน
"อ๋อ ให้ที่บ้านมารับค่ะ" ไอติมรีบกลืนข้าวที่กำลังเคี้ยวในปากลงคอ แล้วให้คำตอบแก่รุ่นพี่ที่ชื่อหวาน
"แกก็ให้น้องมันกลืนข้าวก่อนก็ได้ไหมหวาน...ข้าวติดคอน้องพอดี" แทนทักท้วงเมื่อเห็นรุ่นน้องนั้นเคี้ยวข้าวไม่กี่ทีทั้งที่เพิ่งตักเข้าปาก แต่ต้องรีบกลืนเพราะรีบตอบคำถามรุ่นพี่
"อะไรยังไง...ฉันแค่ถามน้อง ทำไมแกดูแปลก ๆ" หวานเอ่ยทักเมื่อแทนเพื่อนรุ่นเดียวกันนั้นต่อว่า สีหน้าที่แทนแสดงออกมามันผิดแปลกไปจากที่เคยรู้จักกันมา
"แปลกอะไรล่ะ ก็พูดตามที่เห็น แกดูหน้าน้องสิแดงหมดละ...น้องไอติมน้ำครับ" แทนพูดปัดบ่ายเบี่ยง และเลี่ยงสายตาของหวานที่มองอย่างจับจ้อง ก่อนจะยื่นขวดน้ำให้แก่รุ่นน้องพร้อมเปิดฝาให้พร้อมดื่ม
"ขอบคุณค่ะพี่แทน" หญิงสาวส่งยิ้มและยื่นมือรับขวดน้ำขนาดพอดีมือ กระดกดื่มทันทีเพราะข้าวติดคอเธอจริง ๆ อย่างที่รุ่นพี่ชื่อแทนว่า
"พี่อิ่มแล้ว งั้นกลับก่อนนะ...พอดีพี่มีธุระต่อด้วย แทนแกรีบไหมล่ะ อยู่รอเป็นเพื่อนน้องมันก่อนสิ" หวานพูดขึ้นและดีดตัวลุกสะพายกระเป๋า บอกกล่าวแก่คนทั้งสองที่ยังนั่งตักข้าวเข้าปาก ไม่วายนึกห่วงรุ่นน้องจึงถามเพื่อนชายเพราะต้องการฝากฝังดูแล
"ไม่อ่ะ แกรีบก็ไปเถอะเดี๋ยวอยู่รอเป็นเพื่อนน้องเอง" แทนพูดขึ้นอย่างอาสา เมื่อเห็นว่าเพื่อนนั้นดูรีบร้อน
"ไม่เป็นไรค่ะพี่แทน ไอติมรอได้ เกรงใจอ่ะ" หญิงสาวรีบแย้งทันทีเมื่ออีกคนนั้นอาสา เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาวุ่นวายเพราะเธอเพียงคนเดียว
"โอเค...อยู่กับแทนพี่หายห่วง ไปก่อนนะเจอกันวันจันทร์" หวานรีบวิ่งออกไปทิ้งไว้เพียงหนึ่งหญิงหนึ่งชายที่เป็นรุ่นน้องและเพื่อนรุ่นเดียวกันไว้ข้างหลัง ทั้งสองคนมองหน้ากันและยิ้มเจื่อน
"พี่แทนกลับก่อนก็ได้นะคะ ไอติมอยู่ได้สบาย ไม่ต้องห่วง" หญิงสาวยังคงบอกปัดเพราะนึกเกรงใจรุ่นพี่ไม่น้อยที่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อน
"คิดมากน๊า...เดี๋ยวอยู่รอเป็นเพื่อน" ชายหนุ่มรุ่นพี่ไม่พูดเปล่า วางมือบนหัวของหญิงสาวดั่งหยอกเย้าจับโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันมองหน้ากันเพียงชั่วครู่
"ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวที่ขยับหัวออกจนคนที่จับนั้นรู้ตัวว่าควรปล่อยให้หลุดพ้น เธอเลิกให้ความสนใจแก่ชายตรงหน้าแล้วตั้งตาตักข้าวเข้าปากเพราะยังไม่อิ่มพอ ท้องยังต้องการอาหารอย่างต่อเนื่อง
"น้องไอติม" ชายหนุ่มที่นั่งมองหญิงสาวทานข้าวด้วยรอยยิ้ม เอ่ยทักขึ้นเมื่อเม็ดข้าวนั้นติดเลอะตรงมุมปากและแก้ม
"คะ?" ไอติมเงยหน้ามองพร้อมตอบรับหน้านิ่งเรียบ
"ข้าวติดปากน่ะ" ชายหนุ่มบอกกล่าว
"แฮะ ๆ อายจัง" เธอยิ้มแห้ง ๆ อย่างเขินอายเมื่อชายรุ่นพี่ทักท้วง มือเรียวพยายามจับหาเม็ดข้าว แต่ว่าก็ไม่ถูกจุดเสียที
"ฝั่งนี้ครับ" ชายหนุ่มรุ่นพี่ชี้บอกจากมุมแก้มของตัวเอง หญิงสาวมองและคลำตามแต่ก็ยังไม่โดนสิ่งที่ต้องการจับต้อง "ขอโทษนะ..." ชายหนุ่มที่มองเห็นจึงนึกอยากช่วยเหลือ กำลังเอื้อมมือหยิบเม็ดข้าวที่ติดแก้มให้หญิงสาว
แปะ!! มือหนาของใครคนหนึ่งปัดมือของแทนออกจนเสียงดัง ก่อนที่ทั้งสองคนจะเงยหน้ามองก็พบว่าเป็นเจทที่ยืนหน้านิ่ง ดวงตาที่เห็นเปล่งประกายราวโกรธ
(จะทำอะไร?) เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นอย่างไม่พอใจ เขามองเห็นตั้งแต่เดินเข้ามา ความใกล้ชิดที่รุ่นพี่นั้นโฉบฉวยต่อเพื่อนสาว ทำให้เขานั้นรีบก้าวขาเดินเร็วไว
"................." แทนไม่พูดอะไรแค่จ้องมองหน้าของเจทเท่านั้น
"เจท มาได้ยังไงไอติมนึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก" หญิงสาวเงยหน้ามองเพื่อนชาย ที่ยืนหน้าขรึมมองรุ่นพี่ที่ชื่อแทนไม่วางตา
เขาไม่ชอบใจกับการที่รุ่นพี่คนนี้เข้าใกล้และแตะต้องตัวเพื่อนสนิท
"มารับกลับบ้าน" ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียงแข็งจ้องมองหน้าเพื่อนหญิงที่ตัวเล็กกว่าด้วยความไม่พอใจ แม้จะไม่มีสิทธิ์ใด ๆ แต่เขานั้นรู้หัวใจตัวเองดี...ผิดหรือที่จะหวงผู้หญิงที่มีใจ
"ไอติมบอกเจทแล้วไงว่าจะให้ที่บ้านมารับ" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมลุกยืนเต็มความสูง
"ฉันแค่รอเป็นเพื่อนน้องไอติม...เสือกอะไรด้วย ไปน้องไอติมพี่ไปส่งก็ได้" รุ่นพี่ที่ชื่อแทนเกิดความไม่พอใจกับการกระทำของเจทที่ปัดมือเขาออกอย่างหักหน้า ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กของไอติมหวังเดินหนี
"มึงสิเสือก!" เจทที่เริ่มจะมีความเกรี้ยวกราด คว้าข้อมือของหญิงสาวกลับคืนด้วยความหัวร้อน
"เจท" หญิงสาวที่ไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทในอริยาบถนี้ พูดเรียกเสียงแผ่วและจับลำแขนแกร่งอย่างเตือนสติ เพราะเจทนั้นดูโกรธมากและเธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเจทถึงเป็นแบบนี้
"กลับ!!" เจทที่ดวงตาแข็งกร้าวหันหน้าไปพูดบอกกล่าวกับเพื่อนสาวที่เขาจับแขนเธอให้ยืนหลบหลัง และกระชากแขนเธอให้เดินตามทั้งที่เธอนั้นพยายามรั้งแรงฝืนไว้
"เดี๋ยว ๆ เจท...พี่แทนสวัสดีค่ะ อ๊ะ!!!" หญิงสาวที่ถูกดึงแขนให้เดินตามร้องปรามคนตัวสูง เอ่ยร่ำลารุ่นพี่ทั้งที่ตัวถูกดึงกระชากให้เดินไปตามแรง
"ไอติม!!" เสียงของรุ่นพี่ที่ตกใจร้องเรียกเสียงดัง และยังวิ่งตามติด
"ไม่ต้องเสือก...นี่เพื่อนผม ผมพากลับเองได้" เจทหยุดเดินแล้วหันหามาพูดกับรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว ไร้การเคารพเมื่ออารมณ์ที่มีกับภาพที่เห็นทำให้เจทฉุนเฉียว และดึงแขนของไอติมเดินจากมาหลังพูดจบและแทนก็ไม่ได้เดินตาม เพียงมองตามหลังห่าง ๆ เท่านั้นก่อนที่คนทั้งสองจะเดินลับหายไป
"เจท...เดี๋ยวก่อน เจทเป็นอะไรไปเนี้ย" หญิงสาวยั้งแรงแต่ก็ไม่อาจฉุดรั้งให้เพื่อนชายนั้นหยุดเดินได้
"................" เขาเดินเงียบ ๆ อย่างเก็บกลั้นอารมณ์ ไม่อยากพลั้งเผลอพูดแรงใส่หญิงสาวที่เขาลากออกมา
"เจท!! ได้ยินที่ไอติมพูดไหม?....ปล่อยนะ ปล่อย! ไอติมเจ็บ" คำว่าเจ็บทำให้ชายหนุ่มนั้นหยุดเดินและผ่อนแรงบีบกำ หันหน้ากลับมามองหญิงสาวด้วยแววตาที่แดงก่ำเพราะความโกรธ "เจทบ้าไปแล้วหรือไง!"
"ทำไมต้องให้มันแตะตัวด้วย!" เจทพูดสวนขึ้นไม่สนใจในคำพูดของหญิงสาวที่ต่อว่า
"แล้วไงล่ะ เกี่ยวอะไรกับเจทด้วยเล่า!...หลบไป!" หญิงสาวที่เริ่มไม่พอใจสะบัดข้อมือที่ถูกกอบกุมจนหลุด เธอลูบเบา ๆ ลงข้อมือที่ถูกบีบแรงด้วยน้ำหนักของมือเพื่อนชาย ผลักอกของคนตัวโตทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังหวังเดินหนี
"ก็รักไง! ถึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้!"
หญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีด้วยความไม่พอใจ ต้องชะงักขาหยุดเดินเร็วไวกับสิ่งที่ได้ยินผ่านสายลมที่กำลังพัดโชยกระทบกับหู ทำเอาหญิงสาวแน่นิ่งดั่งกับถูกสะกดจนแทบไปไม่เป็น.......
*****11
- Writer
