แต่งงานกับมิสเตอร์ลู่

บทที่ 11

　　อลิซาเบธ เหลียงยืนอยู่นอกประตู "มีใครอยู่ไหม?"

　　ไม่มีคำตอบ.

　　"ฉันจะเข้าไปนะ"

　　มันเป็นเพียงวันแรกของเธอที่นี่ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเสียงดัง

　　มีคนกล่าวว่าความอยากรู้อยากเห็นฆ่าแมว แต่หลังจากคิดถึงมันแล้ว เธอก็ยังตัดสินใจเปิดประตู

　　แสงภายในสลัวมาก เธอมองเห็นเพียงบันไดที่ทอดลงไปด้านล่างเท่านั้น มีแสงสว่างที่ด้านล่างของบันได

　　เอลิซาเบธค่อยๆ ลงบันไดทีละขั้น พอลงไปได้ครึ่งทาง เธอก็แน่ใจว่านี่คือห้องเก็บไวน์ ยิ่งเธอเข้าไปลึกเท่าไหร่ กลิ่นไวน์ก็ยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น

　　“คุณหลู?”

　　ทันทีที่เอลิซาเบธมาถึงห้องเก็บไวน์ เธอเห็นเจมส์ หลูเอนพิงและนั่งอยู่บนตู้เก็บไวน์ เขาถือขวดไวน์ไว้ในมือข้างหนึ่งและถูกล้อมรอบด้วยเศษขวดไวน์ ขณะที่เขาวางมืออีกข้างหนึ่งบนเศษที่แตกเป็นเสี่ยงๆ

　　ปรากฎว่าเสียงที่เธอได้ยินเมื่อครู่นี้คือเสียงเขาทำขวดแตก

　　เธอก้าวไปสองสามก้าวและยืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วตระหนักว่ามือของเขาได้รับบาดเจ็บจากเศษขวดและยังคงมีเลือดออก แต่เขาไม่แม้แต่ขมวดคิ้วราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

　　"คุณเป็นไรไหม?" เอลิซาเบธนั่งยองๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนทำให้ใบหน้าของเธอยับยู่

　　เขาดื่มไปมากแค่ไหน?

　　เธอขยับมือของเขาออกไป ด้วยกลัวว่าเจมส์จะวางมันลงบนเศษแก้วแตกอีกครั้ง เธอจึงใช้เท้าเตะเศษแก้วทิ้งไป

　　เจมส์มองไปที่เอลิซาเบธด้วยสีหน้ามึนงงบนใบหน้าที่สะอาดสะอ้านและหล่อเหลาของเขา

　　“เดี๋ยวก่อน ฉันจะหาอะไรมาทำแผลให้”

　　เมื่อออกมาแล้ว เอลิซาเบธก็วิ่งตรงไปที่ห้องของเธอทันที

　　วันนี้เธอเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเพื่อทำแผลที่หน้าผาก หมอจึงให้ผ้าก๊อซและไอโอดีนกับเธอเพื่อเปลี่ยนผ้าพันแผล เธอหยิบของและวิ่งกลับไปที่ห้องเก็บไวน์

　　“ฉันจะทำแผลให้แบบเร็วๆ ” เอลิซาเบธวางมือของเจมส์บนเข่าของเธอ

　　เจมส์จ้องไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขา มือที่บาดเจ็บของเขาคว้าข้อมือเธอแล้วดึงเข้าหาหน้าอกของเขาด้วยการออกแรงเบาๆ

　　“แคร้ง แคร้ง แคร้ง—”

　　เจมส์ทิ้งขวดลงบนพื้น บีบคางของเธอและจูบริมฝีปากของเธออย่างเร่าร้อน

　　"โอ้.."

　　การจูบอย่างกะทันหันทำให้เอลิซาเบธเบิกตากว้าง

　　เขาไม่ได้จูบเธอมากไปกว่าที่เขากัดเธอเลย

　　ภายในโพรงปากเขามีรสเหมือนแอลกอฮอล์แรง ๆ ริมฝีปากที่อุ่นจัดของเขาเข้าครอบครองเธอ

　　"คุณ..."

　　ความบ้าคลั่งของเจมส์ทำให้เธอตื่นตระหนก เอลิซาเบธพยายามส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของเขาได้

　　พวกเขาต่างเมาเมื่อวานนี้ แต่ตอนนี้เธอมีสติสัมปชัญญะ เธอไม่ต้องการทำพลาดซ้ำสองแบบเมื่อวาน

　　หมัดของเธอกระทบไหล่ของเขา แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

　　ด้วยความตื่นตระหนก มือที่เปะปะของเธอแตะเข้ากับขวดไวน์บนตู้เก็บไวน์

　　เอลิซาเบธไม่สามารถคิดทบทวนได้ในขณะนี้ เธอหยิบขวดขึ้นมาแล้วทุบหัวเขา

　　"ปึก-"

　　“เอ่อ...” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป แววตาที่พร่ามัวของเขามีแววประหลาดใจและไม่อยากเชื่อ "คุณ..."

　　“คุณเป็นคนเริ่ม อย่ามาโทษฉันนะ!” เธอรีบลุกขึ้นถอยออกไป หน้าอกของเธอพองขึ้นและยุบลงอย่างรุนแรงจากความตื่นตระหนก

　　"... มานี่"

　　หัวของเธอสั่นเหมือนตีกลอง "ไม่!"

　　เพื่อที่เขาจะได้แก้แค้นน่ะเหรอ? ไม่มีทาง!

　　“กอดผม...”

　　ก่อนเขาจะพูดจบ เขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างช่วยตัวเองไม่ได้

　　“นี่...” เอลิซาเบธอึ้ง เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

　　“เจมส์ หลู? เลิกเล่นได้แล้ว! ฉันไม่หลงกลคุณหรอก!"

　　“...” ชายที่นอนอยู่บนพื้นไม่ส่งเสียง

　　เขาหมดสติไปแล้วจริงๆ?

　　เอลิซาเบธรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปและเขี่ยเขาเบา ๆ ด้วยปลายเท้า แต่เขาก็แน่นิ่ง

　　"เฮ้..." เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอเห็นบางสิ่งสีแดงสดตรงจุดที่เธอตีเขา ซึ่งเห็นได้ชัดเจนภายใต้แสงสีเหลืองสลัว

　　ตอนนี้เธอวิตกและหวาดกลัวมาก เธอไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าเธอตีเขาแรงแค่ไหน...

　　รู้สึกว่ามันค่อนข้างแรง...

　　หรือว่าเขา...

　　หัวใจของเอลิซาเบธกระดอนมาที่ปากของเธอและเธอไม่กล้าหายใจ เธอเอื้อมมือสั่นเทาไปที่ปลายจมูกของเขา และรู้สึกถึงลมหายใจอ่อนๆ เอลิซาเบธรู้สึกราวกับน้ำหนักมหาศาลถูกยกออกจากบ่าของเธอ

　　นั่นเป็นช่วงเวลาระทึกสำหรับหัวใจของเธอ เมื่อเห็นว่าเขาเพิ่งหมดสติไป ในที่สุดเธอก็เริ่มร้องไห้และหัวเราะขณะที่กอดเขา "ฉันดีใจมาก! ฉันดีใจที่คุณยังมีชีวิตอยู่!"