เอลิซาเบธ เหลียงรู้สึกเหมือนลูกแกะที่ถูกฆ่า ขณะที่เธอก้าวเข้าไปในห้องของเจมส์ หลู ด้วยความหนักใจและใบหน้าที่หดหู่
“เอ่อ...” เอลิซาเบธกัดริมฝีปากของเธอ “เราจะอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ?”
เจมส์เองก็หงุดหงิดเหมือนกัน "คุณคิดว่าฉันต้องการเหรอ?" เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เธอด้วยความโกรธ
“เบาเสียงหน่อย!” เธอไม่ต้องการให้แม่และพ่อของเขาได้ยินเขา
"ไม่มีใครไม่เชื่อฟังพ่อของฉัน... ยังไงก็เถอะ แค่คืนเดียวเท่านั้น" เจมส์เตะขาโต๊ะกาแฟที่ใกล้ที่สุดด้วยความฉุนเฉียว แต่ความโกรธทำให้เขาออกแรง แรงไปหน่อย เขาส่งเสียงขู่ด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขาถอยออก
"คุณโอเครไหม?" เอลิซาเบธมองเขาแล้วขมวดคิ้ว “คุณเจ็บเท้าหรือเปล่า”
เจมส์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองครั้งและพยายามสงบสติอารมณ์ “คุณล้อเล่นใช่มั้ย ขาโต๊ะจะทำอะไรฉันได้—” เขาขู่อีกครั้ง โต๊ะกาแฟบ้านี่มันทำมาจากอะไร ทำไมมันเจ็บได้ขนาดนี้!
นั่นคือสิ่งที่เขาไ
