"แค่ป้ายรถเมล์เดียวเจ้านายคุณคงไม่เล่นงานหรอกมั้งคะ อีกอย่าง ข้าวก็เป็นแค่ลูกหนี้ เขาคงไม่มานั่งดูจีพีเอสว่าคุณส่งข้าวถึงที่หรือเปล่าให้เสียเวลา"
"นั่นความคิดคุณข้าว แต่ผมเดาใจเจ้านายผมไม่ออกหรอกครับว่าจะนั่งดูการเดินทางของเราตั้งแต่ต้นจนจบหรือเปล่า"
เอ๊ะ! อะไรของคนพวกนี้กันนะ
ฉันเป็นแค่ลูกหนี้ที่ไม่มีปัญญาใช้หนี้ ไม่เห็นจำเป็นต้องทำกับฉันดีเด่ขนาดนี้เลย
อ้อ หรือว่า...
"เจ้านายคุณคงกลัวข้าวจะชิ่งการใช้หนี้สินะคะถึงให้คุณประกบทุกฝีก้าวแบบนี้"
มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นแหละที่ใช้มาอธิบายเรื่องพวกนี้ได้
"เงินแค่ล้านเดียว ขนหน้าแข้งคุณธนูไม่ร่วงหรอกครับ"
"..." หมดแรงจะเถียง ไหน ๆ เขาก็ขับเลยป้ายรถเมล์ที่ฉันบอกแล้วก็เลยตามเลยแล้วกัน ไว้ค่อยไปหาร้านอาหารแถวนี้ในมือถือเอาก็ได้
ยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องห้ามผิดนัดพี่คฑาอีกเป็นอันขาด
"เดี๋ยวจอดตรงนี้แหละค่ะ ข้าวเดินเข้าไปเองดีกว่า"
ฉันรีบห้ามไว้ตอ
