ความทรงจำ
1094 Words
//ไฟ//
ผมนั่งมองพวกเธอจากด้านหลังดูจากดาวอังคารก็รู้ว่าผิงผิงไม่ชอบแพรไหม แต่ในเมื่อโชคชะตามันจะทำให้เธอต้องกลับมาเจอกันก็คงจะขวางไม่ได้
หลังจากเสร็จพิธีเปิดกล้องและให้สัมภาษณ์ต่างๆแล้วผมก็ต้องเดินทางกลับแต่ถูกผู้ใหญ่เรียกตัวให้ไปร่วมทานอาหารเย็นซึ่งผมไม่สามารถเลี่ยงได้ อีกอย่างผมเป็นห่วงคุณแพรไหมด้วย เธอดูไม่ค่อยจอยกับนักแสดงคนอื่นๆเลย
ร้านอาหารริมน้ำ
ผมตักอาหารให้คุณหนูแพรไหมเธอจึงหันมายิ้มให้ผม แต่ผิงผิงกับมองหน้าคุณแพรไหมผมเลยต้องหันไปมองหน้าเธอทำให้เธอต้องหลบสายตาผม
“คุณไฟคะตักปลาให้ผิงผิงหน่อยสิคะ”
ผมดันจานปลาให้เธอตักเองทำให้ทุกสายตามองมาที่ผมกันหมด มองทำไมไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง บ้าจริงเขินนะเนี่ย
“คุณไฟครับแค่เปิดกล้องตอนนี้กระแสก็ดีมากเลยติดเทรนทวิตแล้วนะครับ” ผู้จัดคนดังเอ่ยปากชมพร้อมกับมองจอไอแพดอย่างภูมิใจ
“ครับแต่การถ่ายทำผมคงต้องแวะมาดูบ่อยๆนะครับ ผมอยากให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด ผมเชื่อใจคุณแพรไหม”
อีตาบ้าพูดแบบนี้คนอื่นเข้าใจฉันผิดหมด ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าพูดไม่กล้ามองใคร ยิ่งรู้สึกว่ารุ่นพี่ผิงผิงไม่ค่อยชิบฉันฉันยิ่งไม่อยากทำตัวให้เด่นเลย
“ดูคุณไฟห่วงใยแพรไหมจังเลยนะคะ” ผิงผิงเอ่ยปากถามพร้อมกับมองหน้าทั้งสองคนสลับกัน
“แพรอิ่มแล้วแพรขอตัวก่อนนะคะแพรมีนัดทำผม อีกสองวันต้องถ่ายรูปโปรโมทละครสวัสดีค่ะ” ฉันนั่งต่อไม่ไหวแล้วขอไปก่อนดีกว่า
“เดี๋ยวหนูแพร!”
“ไปเถอะค่ะคุณไฟเดี๋ยวจีจี้คุยกับผู้ใหญ่เอง”
ผมรีบวิ่งตามหนูแพรออกมาจนเห็นเธอถอนหายใจทิ้งอยู่หน้าร้าน ผมเลยรีบโทรให้ไอ้ยิวเอารถมารับผมกับหนูแพรไหม
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
“ทำไมคุณไปพูดแบบนั้นคะ คนอื่นเข้าใจผิดหมดแล้ว”
“ผมขอโทษแต่” ผมแค่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมขอโทษจริงๆ ผมได้แต่คิดในใจจากนั้นก็พาเธอขึ้นรถก่อนจะไปส่งที่คอนโด
“เรื่องวันนี้อาจเป็นข่าว ผมจะออกหน้ารับแทนเอง”
“แค่เรียกกระแสสินะ”
“ใช่ที่ไหนกัน” ผมหันไปมองหน้าเธอที่ทำแก้มป่องหันหน้าหนีจนคอจะหักอยู่แล้ว
“ชิ! ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
//อดีต//
หญิงสาวที่กำลังเฝ้ารอชายอันเป็นที่รักอยู่ที่ศาลาไม้ เธอได้แต่มองออกไปด้วยจิตใจที่เศร้าสร้อย
“แม่ทอไหมใยน้องมานั่งเศร้าอยู่ตรงนี้”
“พี่แก้วข้าคิดถึงพี่นพเหลือเกิน”
“จะมามัวคิดถึงอยู่ทำไม เดี๋ยวพ่อนพก็กลับมาแล้ว”
“นั่นสิเจ้าคะ หากพี่นพกลับมาน้องก็ต้องตบแต่งกับพี่นพอยู่ดี น้องไปก่อนดีกว่า”
เพียงแค่เธอเดินออกไปผู้เป็นพี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับกิริยาของน้องสาว เธอต้องเก็บความรู้สึกเจ็บช้ำเอาไว้ในใจ
“เหตุใดถึงต้องเป็นแม่ทอไหม ทำไมถึงไม่เป็นข้า”
หลายวันผ่านไปเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของทอไหมดังขึ้นมาถึงเรือนใหญ่ทำให้แม่แก้วต้องเดินออกมาดูถึงได้เห็นว่าพ่อนพกลับมาแล้ว แถมยังคุยหยอกล้อกับน้องสาวตนปานคนรักที่คิดถึงกันหนักหนา
“เสียงดังขึ้นไปถึงบนเรือน นึกว่าใครพ่อนพนี่เอง”
“สวัสดีครับคุณแก้ว ฉันเพิ่งกลับมาถึงมีของฝากของคุณแก้วด้วย”
พ่อนพหรือคุณพระวิศุทธิ์คู่หมายของแม่ทอไหมทั้งสองเติบโตมาด้วยกันจึงทำให้ผู้ใหญ่ของทั้งสองทาบทามกันไว้จนกระทั่งทั้งสองเติบโตก็ได้ชอบพอกัน เมื่อพ่อนพกลับมาก็ได้เร่งเรื่องตบแต่งโดยเร็วแม้แม่แก้วผู้เป็นพี่สาวจะไม่เห็นด้วยแต่ก็มิอาจขัดใจผู้ใหญ่ได้
“ทำไมพี่แก้วถึงไม่ชอบพี่นพเจ้าคะ” ทอไหมเดินเข้าไปหาพี่สาวที่ศาลาเพื่อถามถึงสาเหตุที่ผู้เป็นพี่ออกตัวค้านการแต่งงานของเธอ
“ทอไหมพ่อนพเจ้าชู้เกินไป พี่ไม่อยากให้เจ้าต้องมาเจ็บช้ำทีหลัง”
“ไม่จริง!!”
สองพี่น้องเถียงกันจนบ่าวไพร่ต้องไปเรียนคุณท่าน ทำให้แม่แก้วถูกเฆี่ยนตีจนหลังลาย เธอเจ็บช้ำทั้งกายทั้งใจแต่ในเรือนกับไม่มีใครเข้าใจเธอเลย
“คุณหนูแก้วเจ็บไหมเจ้าคะ”
“เจ็บ ข้าเจ็บเหลือเกินใยคุณพ่อถึงได้ให้ท้ายทอไหมนัก!!”
“กำหนดแต่งใกล้เข้ามาแล้วนะเจ้าคะ”
“ข้ารู้ ตอนนี้ข้าทำอะไรไม่ได้คุณพ่อสั่งให้ข้าอยู่แต่ในเรือน พ่อนพใยลืมข้าจนหมดสิ้น”
อีกด้าน..
//ทอไหม//
“ใยถึงมานั่งคนเดียวแม่ทอไหมของพี่”
“พี่นพวันนี้ที่เรือนเกิดเรื่องเจ้าค่ะ พี่แก้วค้านการแต่งงานของเราคุณพ่อเลยตีพี่แก้ว”
วิศุทธิ์มีสีหน้าตกใจแต่ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง ตนรู้ดีกว่าแม่แก้วนั้นคิดอะไรกับตนแต่หัวใจของตนมีเพียงทอไหมเท่านั้น
“พี่นพทำไมพี่แก้วถึงได้แสดงออกชัดเพียงนั้น น้องรู้ว่าพี่แก้วคิดอันใดแต่น้องเชื่อใจพี่นพนะเจ้าคะ”
//ปัจจุบัน//
“คุณไฟครับถึงบ้านแล้วครับ”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีหลังจากที่ถูกลูกน้องคนสนิทปลุก ผมเดินมานั่งที่ศาลาพร้อมกับนึกถึงเรื่องราวที่ฝันเมื่อครู่ ทุกอย่างมันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆแล้วใช่ไหม
“คุณไฟครับนักข่าวเล่นข่าวของคุณไฟแล้ว เอายังไงต่อดีครับ”
“ปล่อยตามน้ำไปก่อน พรุ่งนี้เดี๋ยวก็มีตัวละครร้อนจนอยู่ไม่ได้ คิดจะทำของใส่แพรไหมก็ต้องมาเจอกับกูหน่อย”
"คุณผิงผิงใช่ไหมครับ"
"กูยังบอกไม่ได้สิ่งที่กูรู้มันไม่ใช่แค่ผิงผิง กูถึงยอมให้ละครเรื่องนี้ถ่ายทำต่อไง กูอยากรู้ว่าความจริงมันคืออะไร"
- Writer
