“ฉันซื้อข้าวมาฝากแกด้วย ท่าทางแกน่าจะยังไม่ได้กินอะไร” ณิรินยิ้มกร่อยๆ แล้วก็หลุบเปลือกตาลง
“แกนอนไปเถอะ ถึงบ้านแล้วฉันจะปลุก” อังคณาพึมพำ เธอเม้มปากตลอดทาง มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูก เธอเจ็บใจและเสียใจไปพร้อมๆ กัน นับตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ ผู้หญิงมักถูกรังแกมาตลอด อังคณาถอนใจแรงๆ ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอก็จริง แต่กลับมีความอดทนและเสียสละมากกว่าเพศชาย
“มาแล้วเหรอ ยาละ?” ณิรินปรือตามอง
แผงยาถูกยัดใส่มือเธอโดยที่อังคณาไม่ได้พูดอะไร ณิรินควานมือหาขวดน้ำสะอาด เธอแกะยาเม็ดเล็กสีขาวยัดใส่ปาก และรีบดื่มน้ำตาม หลังจากนั้นก็เอนกายลงนอน ไม่ได้พูดอะไรอีก
อังคณาแค่นยิ้ม ทันทีที่เห็นน้ำตาของณิรินไหลออกมาทางหางตา เธอก็สัญญากับตัวเอง จากนี้ไปเธอจะเป็นกำลังใจและคอยอยู่ใกล้ๆ ณิริน จนกว่าเธอจะกลับมาเป็นคนเดิม
ณิรินเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่ง
คงเพราะเธอต้องพึ่งพาคนอื่นมาตั้งแต่เด็ก ณิรินเจียมต
