ทานตะวันเป็นคนเก่ง เพียงแต่ที่ผ่านมาไว้ใจคนผิด ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ม่านไม้ขาดสภาพคล่องจนต้องยืมมือของติณ แต่ก็ไปไม่รอด เพราะสภาพง่อนแง่นนั่นต้องให้ทุนทรัพย์มหาศาล โชคดีที่ไนน์เอดเข้ามาทันกาล
ด้วยฝีมือและประสบการณ์ของคาลวิน ทานตะวันคงไม่ต้องเหนื่อยคนเดียว
“หิว!!” คาลวินทรงตัวยืน เขาพึมพำพอให้ณิรินได้ยินแค่คนเดียว
ณิรินยังคงก้มหน้าอยู่เช่นเดิม คาลวินเลยขยับเข้าไปใกล้ “ฉันบอกว่าหิวไม่ได้ยินหรือไง”
เพราะเสียงของเขาอยู่ใกล้เกินไป ณิรินเลยเอียงคอมอง พอเธอเงยหน้าเลยเพิ่งรู้ว่า คาลวินขยับมาเกือบชิดตัวเอง เธอเลยขยับถอยหลัง และนั่นทำให้ต่อมโมโหคาลวินทำงาน เขาเม้มปาก กัดฟันกรอดๆ ตอกที่ตะคอกใส่ณิริน “รังเกียจฉันขนาดนี้เชียวเหรอ?”
เพราะเสียงของเขาไม่ได้ยินแค่เธอคนเดียว คนที่อยู่ใกล้ๆ กันหันมาสนใจ ณิรินถอนใจแรงๆ “วัยทองเหรอคะ ทำไมฉุนเฉียวง่ายจัง”
คาลวินยกมือปลดกระดุมสูท แล้วก็ปัดไปทางด้า
