Wish Upon The Star

Four

“Hey, Reagan! Ano yung nabalitaan namin na may issue daw kanina? Balita namin nilapitan ka ni Jake at inaya mag lunch?” tanong ni Emcee sa akin, habang nag lalakad kami palabas ng school.

“Oo nga, hindi ba at girlfriend niya si Therese?” tanong ni Mark habang kumakain ng ice cream sa tabi ko.

Uwian na namin, at may trabaho pa ko na kailangan puntahan, medyo napagod ako ngayon dahil marami kaming ginawa ngayon, malapit na kasi ang examination week, kaya marami na kaming mg activities na kailangan habulin, ang hirap din.

“Hindi ko rin alam, baka naman nang aasar lang siya, at ako ang napili niya ng araw na ito,” paliwanag ko habang naglalakad kami.

Wala sa pag nonobyo ang isip ko. Marami pa akong kailangan gawin, wala na akong magulang, wala na rin akong kahit sino na pwedeng maasahan para pag aralain ko.

Matapos mamatay ng mga magulang ko dahil sa isang shootout, pinagpasa-pasahan ako ng mga kamag-anak namin, hanggang sa ang ilan sa kanila ay kinuha ang lahat ng savings na inipon ng mga magulang ko para sana sa pag aaral ko.

Pinalayas na nila ako matapos noon, sa edad na labing apat, natuto akong tumayo sa sarili kong mga paa, buhayin ang sarili ko, pakainin at pag-aralin.

Kinaya ko lahat, dahil wala naman akong choice, kung hindi ang gawin ang mga bagay na ito, dahil gusto kong mabuhay.

“Mag-iingat ka dyan kay Therese, Reagan. Alam mo naman na baliw na baliw iyang babae na iyan kay Jake. Bata pa lang sila, magkasama na yan.” Paalala ni Emcee sa akin.

Alam ko naman iyon. Alam nang buong Campus ang bagay na iyon. Galing sa mayaman na pamilya si Therese, kilala sila sa buong paaralan, bilang mag boyfriend at girlfriend. At wala naman akong interes doon.

“Right, lumayo ka dyan sa lalaki na iyan.” Sabi ni Mark, “Masyadong baliw si Therese para palagpasin ang ginawa ng fake boyfriend niya kanina. Alam mo naman, makitid ang utak niya. Feeling nanaman, nilandi mo iyon, at ikaw ang may kasalanan.”

Tama siya, dahil naranasan na ng ibang estudyante iyon. Ang iba ay napatalsik sa paaralan na ito, ang iba ay umalis dahil sa kahihiyan na dinala sa kanila ni Therese, at may isang babae ang nagpakamatay dahil sa sobrang pangbu-bully na natamo niya.

“Wala naman talaga akong balak makipag usap sa lalaki na iyon, wala akong interes sa kaniya, alam ninyo naman na marami akong kailangan gawin.”

Tumango sila parehas, mga kaibigan ko sila simula nang mamatay ang mga magulang ko, sila na ang nakasama ko, at hindi nila ako iniwan kahit kailan.

“Ah, whatever.” Sabi ni Emcee kaya natawa ako, naiinis na siya pag ganiyan ang sinabi niya.

“Mauuna na ko, kailagan ko pa pumasok sa par-time job ko, hindi ako pwede ma-late baka makaltasan pa ko sa sweldo ko, malapit na aako mag bayad ng tuition fee.”

Tumango naman sila parehas at nagpaalam na sa akin, mabilis akong naglakad papunta sa sakayan papunta sa trabaho ko.

Pagdating ko ay pumasok agada ko sa staff room at nag suot ng uniform, at dumiretso sa counter. Kinuha ko ang rug at pinunasan ang mga table na pwedeng gamitin ng mga costumer na mag di-dine in dito.

Matapos nito ay kinuha ko ang cart, at dumiretso sa mga estante pata i-check ang mga stocks namin na malapit na mag-expired at expired na ngayong araw. Matapos nito ay dinala ko ito sa stock room, kumuha ako ng panibagong cart at kumuha ng pamalit sa mga inalis ko.

Halos labing limang minuro rin ang itinagal ng pag re-restock ko. Nang marinig ko ang wind chimes, inidikasyon na may pumasok, pumunta agada ko ng counter at inayos ang ilang gamit doon. Hanggang mamayang alas onse ang duty ko.

Kinuha ko ang cup ko at isinuot ito, sakto naman na inilapag ng costumer ang binili niyang dalawang bottled water at dalawang sandwich na kakalagay ko lang sa estante.

Kinuha ko iyon at itinapat sa scanner, “That would be two hundred sixty eight—” napatigil ako nang makilala kung sino ang nasa harapan ko.

“Here.” Nag abot siya ng limang daang piso, kinuha ko iyon at binuksan ang lagayan ng pera, para suklian siya. Inilagay ko rin sa paperbag ang binili niya, “Oh, huwag mon ang ibalot, dito ko kakainin yan.” Tumango lang ako at inalis sa paperbag ang mga pagkain, at inilagay sa tray na nasa tabi ko.

“Thank you for purchasing.”inabot niya iyon at ngumiti, subalit kumunot ang noo ko nang ibinaba niya iyon sa harapan ko, kinuha niya ang isang bottled water at isang sandwich, at inaabot sa akin,. “Here, this was for you.”

Umiling lang ako at itiniklop ang paperbag na dapat pag lalagyan ko ng mga binili niya, saying din kasi, “No, thank you. Ikaw ang bumili niyan kaya ikaw ang kumain.”sagot ko.

“Come on, Reagan.” Tumigil ako sa ginagawa ko at kunot noo na tinignan siya. “Hindi kita nakita kaninang lunch. Hinintay kita sa cafeteria.”

“Hindi naman ako pumayag sa sinabi mo, at hindi moa ko pag-aari para sabihin kung ano ang dapat kong gawin.” Diretsong sabi ko sa kaniya.

Mukhang hindi niya inasahan ang sinabi ko dahil sandali siyang napahinto, pero ngumiti lang siya, an amused smile. “I’m sorry, if you misunderstood me. Hindi naman iyon ang ibig kong sabihin.”

Tumaas ang kilay ko dahil sa sinabi niya, hindi ko maintindihan kung bakit kailangan pa niyang pumunta dito para lang sabihin iyon.

“I like you, Reagan.” I rolled my eyes when I heard him said that for the second time.

“And I don’t, get lost.” Sabi ko at kumuha ulit ng maliit na cart para tignan ulit ang mga stocks, dahil baka may hindi ako nakuha, na dapat ay wala na sa estante. Naramdaman ko naman na nakasunod siya sa likuran ko.

“You’re funny.” Hindi ko pinansin ang sinabi niya at nagpatuloy lang sa ginagawa ko. “I like you even more.”  Nakita ko na ibinaba niya ang bote at sandwich sa table na malapit sa kinatatayuan ko. “Eat this. Alam ko na hindi ka nag-lunch kanina.” Iyon lang ang sinabi niya bago umalis.

I don’t know why, pero may hindi tamas a nangyayari ngayon. At hanggat maaari, gusto kong umiwas sa kahit anong gulo. Scholar ako sa paaralan na pinapasukan ko, at wala akong balak sirain iyon, para lang sa isang lalaki.

                                                N O A H   A R D E N

“Come on dude, sumama ka na sa reunion ng barkada.” Kanina pa ko pinipilit ni Jo na sumama sa reunion na gaganapin bukas ng gabi. “It’s been five years, magpakuta ka naman kaya sa aming lahat.”

Tumawa lang ako habang hinahalo ang alak na tinimpla ko para sa kaniya, nang matapos ay marahan ko itong itinulak sa harap niya.

“You know that I don’t want, Jo. Wag mon a akong pilitin pumayag.” Isinalin ko na rin sa baso ang huling tinimpla ko na Martinez, at umupo sa harap niya.

“Dude, hanggang ngayon ba iyan pa rin ang sagot mo? Ang tagal na simula nang mangyari-“

“Get out, now.” Malamig na sabi ko. “Ayoko na may nag sasabi niyan sa akin,” tinignan ko siya ng masama, “Hindi ninyo alam ang pakiramdam na mawalan ng nanay nang dahil sa kagagawan ninyo.”

I heard him sighed, “Okay, don’t let anger come in your way.” Ito ang huli niyang sinabi bago tuluyang lumabas ng bar.

Magipit na napahawak ako sa basong nasa harapan ko.

Five years, it’s been five years since my mom died because of me. And my family, act as if I was not in fault of what happen, I know they are just hiding it, but deep down their hearts, I know. Sinisisi nila ako sa nangyari sa Ina namin.

I became an owner of a bar in Flovence, a successful one, I never played piano again, I resented that object, it was the main reason why my Mom is not here anymore.

I came back from my reverie, when I heard the glass door opened. Pumasok ang isang matandang babae, she doesn’t look like she came from this city, dahil kilala ko ang mga nagpupunta dito, nevertheless, everyone who will come in, I will serve.

“Hmm, Magandang gabi, Noah.” Bati ng matanda sa akin, kaya kumunot ang noo ko.

She dressed like a successful city woman, but her smile brought warmth to my heart, and I don’t why why.

“Pleasant evening, what can I get you, madame?”

“No. I just came here to see you.”  What an odd lady we got here?