Chapter 03/1 : จูบ

1064 Words

เดี๋ยวกลับไปนอนต่อดีกว่า… ขณะที่สิกำลังจะเดินกลับเข้าห้องก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อต้องเจอกับคนที่เขาไม่อยากจะเจอมากที่สุดในตอนนี้ เมื่อชายหนุ่มต้องเจอรูมเมทขี้เมาที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี “อรุณสวัสดิ์” อิทเอ่ยขึ้นเบาๆ “อืม” สิตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องของตัวเองไป แต่ก่อนที่สิจะปิดประตูอิทก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น “คือ...เมื่อคืนใครพาฉันมาส่งงั้นเหรอ?” เพียงแค่แวบเดียวที่อิทมองเห็นความไม่พอใจจากใบหน้ารูมเมทของเขา แค่ชั่วครู่ความไม่พอใจนั้นก็หายไปในพริบตา “เพื่อนของนายโทรเรียกให้ฉันไปรับนายกลับมาน่ะ” สิตอบกลับด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “เพื่อน?” อิทเอียงคออย่างสงสัย ก่อนจะพยายามเค้นสมองนึกออกว่าเป็นเพื่อนคนไหน เพราะในสมองของเขาในตอนนี้จำได้แต่เรื่องบัดซบที่ไม่ควรจำ ใครวะ? ติน ยูกิ ยูริ? “ผู้หญิงแฝดน่ารักๆ 2 คนน่ะ” สิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางนึกจนแทบหัวจะระเบิด “อ๋อ...ยูกิกับยูริ” อิทนึกขึ้นได้ในทันทีว่าเมื่อคืนเขาดื่มกับสองแฝดนรก โดยไอ้ตินได้ขอกลับไปก่อน “งั้นฉันขอเข้าห้องก่อนแล้วกันนะ” “ดะ...เดี๋ยว” อิทค่อยๆ รวบรวมความกล้าเรียกอีกฝ่ายให้หยุด “มีอะไร?” “คือ...ขอบคุณนะ” ชายหนุ่มเกาแก้มช้าๆ อย่างเขินอาย ทว่าเจ้าตัวต้องนิ่วหน้าเพราะเผลอไปเกาแก้มข้างที่โดนคนตรงหน้าเขาต่อยเมื่อคืน “โอ๊ย!” “เจ็บมากไหม?” เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่วหน้าเจ็บ สิรภพก็รีบถามด้วยความรู้สึกผิด เพราะเมื่อคืนเขาจำได้ว่าต่อยไปที่แก้มของอิทแรงไปหน่อย “ก็นิดหน่อย” อิทยิ้มแหยๆ เพราะเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าโดนต่อยไปตอนไหน “ไม่รู้ว่าโดนต่อยตอนไหน เจ็บชิบหาย” ช่วยไม่ได้ใครบอกให้นายมาจูบฉันก่อนเอง สิคิดในใจ “รอแปปนะ” สิรภพพูดพลางเดินเข้าไปในห้องและหยิบยาแก้ฟกช้ำในตู้ยามาหนึ่งหลอด “เอาไปทาเถอะ นวดเบาๆ ยาจะได้ซึมทำให้รอยช้ำหายเร็ว” สิพูดแล้วยื่นหลอดยาให้อิท “ขอบคุณนะ” “ไม่เป็นไร...งั้นฉันเข้าห้องล่ะ” สิรภพพูดพลางเอื้อมมือไปที่ประตูห้องหมายจะปิด “เอ่อ...ฉัน...” “มีอะไร?” “ปะเปล่า...” เมื่อเห็นว่าทางของอีกฝ่ายคล้ายจะเริ่มหงุดหงิด อิทจึงรีบกลืนคำพูดที่จะเอ่ยลงคอไป ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเขาอยากจะถามสิว่าเมื่อคืนพวกเราจูบกันจริงๆ ใช่ไหม? ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม? แอด…ตึง! ท่าทางจะโกรธเราจริงๆ ด้วยแฮะ “เช้านี้โดดไม่ได้ด้วยสิ เฮ้อ! ยุ่งยากชะมัด...” อิทบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเซ็งๆ ไม่อยากไปเล้ยยย! ให้ตายสิ แฮ้งค์ชะมัด ภายในห้องสิ ร้อนจัง... เสียงของความคิดในหัวของสิรภพวนเวียนอยู่แบบนั้นซ้ำๆ ไปมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจทราบได้ ดวงตาของเขาหนักอึ้งไม่ต่างกับหัวสมองที่มึนเบลอจนเกินกว่าจะคิดอะไรออก ชายหนุ่มขยับตัวช้าๆ ท่ามกลางกองผ้าห่มผืนหนา โดยที่ตัวของเขาเหนอะหนะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ “ทำไมถึงร้อนแบบนี้นะ” สิบ่นงึมงำกับตัวเองพลางผลักผ้าห่มผืนหนาออกให้พ้นตัวแล้วพยายามฝืนลุกจากที่นอนช้าๆ มือหนารีบคว้ายางรัดผมมามัดผมยาวๆ ของตนก่อนจะไม่ลืมหยิบรีโมทแอร์มาเปิดให้คลายร้อน ลมเย็นๆ ที่ออกมาจากเครื่องปรับอากาศทำให้เขาหายใจออกมาได้อย่างสะดวก “กี่โมงแล้วเนี่ย” สายตาของสิรภพเหลือบไปมองที่นาฬิกาบนฝาผนัง 14.30 น. “บ่ายสองครึ่งแล้วเหรอเนี่ย” จู่ๆ ท้องเจ้ากรรมก็รู้สึกหิวขึ้นมาซะงั้น “หาอะไรกินก่อนค่อยทำงานต่อก็แล้วกัน” สิกำหนดแผนการของตัวเองคราวๆ ก่อนจะนั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งเพื่อซึมซับเอาอากาศที่เย็นสบายแล้วตัดสินใจเปิดประตูเดินตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบนมขึ้นมาดื่มสักกล่อง จากนั้นร่างสูงก็เดินกลับมาที่ห้องนอนเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มทำงาน นมกล่องเดียวทำให้ท้องหายหิวไม่ได้เลยจริงๆ ขี้เกียจไปหาอะไรกินชะมัด เฮ้อ! เวลา 16.00 น. เสียงเคาะแป้นพิมพ์ของสิรภพดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและเป็นจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งรันโปรแกรมสำหรับการสร้างมินิเกมอีกหนึ่งโปรเจคเล็กๆ ที่ต้องส่งปลายภาคเรียนของอีกวิชาด้วยใบหน้าคิ้วขมวด เฮ้อ! แก้บัคเกมยังไงวะ ทำไมถึงไม่ผ่านสักที เซ็ง! “กำ” ชายหนุ่มนั่งมองตัวละครในเกมของตนเองที่กำลังวิ่งชนมอนสเตอร์แล้วตายด้วยความรู้สึกเซ็งมหาประลัยเซ็ง เขาจำได้ว่าตัวเองได้เขียนโปรแกรมให้มันชนมอนสเตอร์แล้วให้ค่า HP ลดลง 10 หน่วย แต่ทว่ามันกลับชนจนตายซะงั้น เทเลยดีไหมไอ้เกมเฮ็งซวย! สิคิดอย่างเซ็งๆ เพราะรอบๆ ตัวเขาในตอนนี้กองไปด้วยกล่องนมหลากหลายรสที่เขาขยันเดินไปหยิบมาดื่มแก้หิวราวๆ สิบกล่องได้ และตัวเขายังไม่ได้เก็บมันไปทิ้งลงถังขยะเลย “เฮ้อ!” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพลางกดเซฟงานไว้แล้วทิ้งตัวเองให้ไหลไปกับเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน หมดมาดคุณชายที่ใครต่อใครเห็นเวลาอยู่ข้างนอกหอโดยสิ้นเชิง “เฮ้อ!...ขี้เกียจชะมัด” สิรภพบ่นพึมพำเบาๆ พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเซไปนอนที่เตียงอีกรอบ เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ท่ามกลางสายลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ตาแทบจะปิดลงมาอีกครั้ง แกรก...แอด เสียงไขประตูห้องดังขึ้น ทำให้สิที่กำลังจะหลับลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ชายหนุ่มรีบหันไปที่ประตูห้องของตนช้าๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงนอนตามเดิมอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของรูมเมทตัวดีเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ข้างๆ ก๊อก...ก๊อก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more