เขาเอ่ยแล้วแกะมือเล็กของเธอออกจากแขน ทีแรกเธอตกใจนึกว่าเขาโกรธ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ใจเต้นแรงอีกแล้ว เพราะเขาเลื่อนมือใหญ่ลงมาจับมือเธอให้เดินตาม โดยที่ไม่พูดอะไรอีก
ฝ่ามือเขา มันเย็นเฉียบแต่กลับทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด ทางเดินที่มืดสลัว บันไดที่น่ากลัวในตอนแรก ถูกออร่าจากตัวเขาส่องประกายจนเธอลืมกลัวไปแล้ว ไม่พอยังทำเธอเผลอยิ้มอยู่คนเดียวตรงนี้
ก็เป็นเสียอย่างนี้ จะไม่ให้ป๊อปอยากเปย์พี่ได้ยังไง
คีตะเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องสามศูนย์หก ห้องพักของตัวเองที่เช่ามาตั้งแต่เข้าเรียนชั้นปีแรก โดยมีผู้หญิงที่เอ่ยปากแต่จะให้เงินเขาตามมาด้วย คนบ้าอะไรเอะอะจะจ่ายอยู่ท่าเดียว เงินมันไม่มีค่ากับเธอเลยหรือย่างไร เขาอยากรู้นัก
“เข้าไปได้ไหม” เธอถามเขาขณะที่มือยังจับกันไว้แน่น
คีตะไม่ได้ตอบคำถาม เขาไขกุญแจห้องแล้วพาเธอเข้ามาในห้องพักคับแคบขนาดสิบหกตารางเมตรของเขามีห้องน้ำแยกออกไปทางด้านหลังที่เป็นระ
