Kendi kendimi parçalayacak duruma geldiğimde önümde bir motosiklet durdu. Ona çatık kaşlarla bakarken kaskından dolayı yüzünü göremediğim kişi bana siyah bir kask uzattı.
"Ne istiyorsun?" diye öfkemi bastıramayarak yüksek sesle sorduğumda kaskının önünü açtı.
Kütüphanede resmimi çizen çocuktu.
"Acelen var sanırım, seni bırakabilirim."
"Hayır, kendim giderim."derken hala minibüs kesiyordum. Bir kişiyi daha olaya dahil etme gibi bir niyetim yoktu.
"İkinci öğretim ders çıkış saati. Dolu arabalar durmadan geçecek. Alt duraktan binseydin bir şansın olabilirdi."
Ona bakarken oldukça ciddi ama aynı zamanda düşünceli olduğunu gördüm. Sadece yardım etmek istiyordu. Benim de acelem vardı. Sokağın başında inmem yeterliydi. Böylece olaya dahil olamazdı. Çünkü eve gidince kıyamet kopacağı kesindi
