“ท่านแม่ทัพปล่อยข้านะ ปล่อยข้าลง!”
“ปล่อยให้เจ้าลงไปหาไอ้หน้าจืดนั่นหรือ ฝันไปเถอะ!”
“พูดอะไรของท่าน ข้าไม่เข้าใจ”
“หึ ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ คงจะมีความสุขมากเลยใช่หรือไม่ ที่ถูกมันมองด้วยสายตาหวานเชื่อมเยี่ยงนั้น”
“นี่ท่าน!”
“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ว่าเจ้าเป็นของข้า”
ไป๋ฟางเซียนยังไม่ทันจะพูดอันใดต่อก็ต้องนั่งตัวเกร็ง เมื่อถูกคนตัวโตนั่งซ้อนหลังโอบกอดเอวคอดกิ่วของนางไว้แน่น นางได้ยินเสียงเขาหัวเราะหยันในลำคอด้วย จะค้านก็เกรงว่าเขาจะทำอะไรน่าอายมากกว่านี้ เพราะตั้งแต่ออกจากร้านงานฝีมือตระกูลฉิน เจ้าของวงแขนแกร่งก็ไม่ยอมปล่อยนางลงจากหลังม้าเลย ครั้นต่อว่าก็ยิ่งถูกเขาโอบกอดแน่นขึ้น เท่านั้นยังไม่พอ ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไรนางนักหนาถึงต้องโน้มหน้ามาพูดใกล้ใบหู ชาวบ้านที่เดินไปมาก็มองมาที่พวกนางด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้ บางคนถึงขั้นเอียงอาย
อายอันใดกัน! นางอึดอัดจะบ้าตายแล้ว!
ไม่รู้เขารู้ได
