บทนำ
1088 Words
ความรัญจวนใจแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์ทุกคราที่ท่อนลำแข็งแกร่งจ้วงแทงเข้าสู่กายสาว สองหนุ่มสาวดื่มด่ำและเก็บเกี่ยวความสุขตลอดชั่วราตรีจวบจนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าในยามรุ่งสาง..
ดวงตาคู่คมทอดมองเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่แม้เห็นเพียงรางๆ ก็สามารถตรึงสายตาไม่ให้ละไปไหน เจ้าหล่อนนอนหลับตาพริ้มคล้ายคนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของห้วงนิทรา เฉินหมิงโน้มตัวลงไปแล้วฝังจมูกโด่งรั้นคมสันของตนบนแก้มนวลของหญิงสาวนิรนาม เขาไม่เคยทำเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหน
น่าแปลก.. ที่หัวใจอ่อนไหวกับเธอคนนี้
“ถ้ามีโอกาส ผมคงได้พบคุณอีก”
เฉินหมิงหยิบสูทของตนที่วางอยู่บนเก้าอี้ปลายเตียงขึ้นมาพาดบ่า เขามองดวงหน้าหวานละมุนอีกครั้งก่อนจะหันหลังแล้วเดินตรงไปยังประตู แต่ทว่าเดินไปได้เพียงสองก้าว ชายหนุ่มก็หยุดชะงักเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
นามบัตรสีดำทองถูกนำออกมาจากกระเป๋า เขามองมันเพียงครู่ก่อนจะตัดสินใจใช้มือขยำทิ้งแล้วโยนลงถังขยะ ความสัมพันธ์เพียงชั่วคราวควรจบลงตรงนี้ เพียงชั่วราตรีเดียวก็เหลือเฟือแล้ว
เฉินหมิงเหลือบมองหญิงสาวนิรนามอีกครั้ง เขาหันหลังแล้วเดินตรงไปยังประตูอย่างไม่คิดที่จะหันกลับไปมองเจ้าหล่อนอีกเลย..
“ม่ายยย!” ปารวตีเห็นสภาพตัวเองแล้วกรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอก้มมองร่างกายเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์แล้วรู้ได้เลยว่าสิ่งที่เก็บรักษามาตลอดยี่สิบสองปีได้ถูกผู้ชายสารเลวย่ำยีจนป่นปี้ไม่เหลือสิ้นดีเสียแล้ว
หยาดน้ำใสไหลออกมาช้าๆ ในคราแรก ก่อนที่มันจะพรั่งพรูออกมาเมื่อสองตาไปกระทบร่องรอยที่ถูกใครบางคนทิ้งเอาไว้ ยิ่งมองนานเท่าไหร่ หัวใจดวงน้อยยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
“ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”
ปารวตีปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างนั้นจนมันเหือดแห้ง หญิงสาวจมจ่อมอยู่กับความทุกข์ใจอย่างไร้ซึ่งหนทางพาตัวเองออกมา ชีวิตเธอเวลานี้พบเจอแต่เรื่องหนักหนา เรื่องราวประเดประดังเข้ามาพร้อมๆ กันจนทำให้เจ้าหล่อนนั้นแทบรับมือไม่ไหว เสียตัวให้ผู้ชายใจร้ายที่จำไม่ได้แม้กระทั่งหน้า ต้องเลิกรากับชายคนรักเพราะว่าเขาไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอีกคนจนท้อง
บัดซบสิ้นดี!
สมาร์ตโฟนเครื่องบางสว่างวาบ ฉุดให้คนที่กำลังดำดิ่งอยู่ใต้หุบเหวของความทุกข์รู้สึกตัวขึ้นมา
Wirin : ทำอะไรอยู่คนสวย กินข้าวยังลูก วันนี้แม่ทำเมนูโปรดของหนูด้วยนะ คิดถึงหนูจังเลย ไว้หนูกลับบ้านจะทำให้กินนะจ๊ะ
“แม่..” สิ่งเดียวในตอนนี้ที่ทำให้ปารวตีสามารถลุกขึ้นสู้ได้อีกก็คือวีรินทร์ผู้เป็นแม่ เจ้าหล่อนมองรูปถ่ายอาหารที่ผู้เป็นมารดาส่งมาแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
“แม่จ๋า หนูจะสู้นะ” เธอเช็ดน้ำตาอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
อะไรที่มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว คิดไปก็ปวดหัวเสียเปล่า ปารวตีจึงพยายามทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อจะพาตัวเองก้าวไปยังข้างหน้า
“ถือว่าให้ทานหมามันกินก็แล้วกัน” อันที่จริงจะโทษผู้ชายคนนั้นฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก เธอเองก็มีส่วนผิดที่พาตัวเองไปยังสถานที่อโคจรแล้วดื่มจนไร้สติ แต่สาบานได้เลยว่าถ้ามีโอกาสเจอหน้าไอ้ผู้ชายบ้ากามคนนั้นอีกครั้ง เธอจะใส่ไม่ยั้งเลยคอยดู
PranG : คิดถึงแม่นะ
นิ้วเรียวพิมพ์ตอบมารดา ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขาเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบสกปรกบน ประมาณครึ่งชั่วโมงร่างกายของ ปารวตีก็กลับมาสะอาดหอมกรุ่นอีกครั้ง แต่สิ่งที่ยังติดค้างไม่มีอะไรสามารถชะล้างได้ นั่นก็คือเรื่องราวที่อยู่ภายในหัวใจ แม้ว่าจะพยายามลืมมันเพื่อเดินหน้าต่อไป แต่ถึงอย่างไรเธอก็อยากรู้ว่าใครกันที่เป็นคนแรกของตัวเอง
ปารวตีมองไปรอบห้องเพื่อหาว่ามีอะไรที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งให้ดูต่างหน้าบ้าง แต่ทว่ากลับไม่เห็นอะไรสักอย่างนอกจากซองถุงยางอนามัยที่ถูกฉีกมาใช้แล้วสี่ห้าซอง
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ” อารมณ์ที่พึ่งเย็นลง คุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบ “ถ้าฉันรู้ว่าแกเป็นใครนะ แม่จะเอากรรไกรตัดเล็บไปตัดจู๋แก”
แม้ว่ายังไม่เจออะไรที่น่าสงสัย แต่หญิงสาวก็พยายามหามันต่อไปเรื่อยๆ ตราบใดที่เธอยังไม่เจอหลักฐานที่สามารถนำไปสู่การสืบหาว่าชายหนุ่มที่เจ้าหล่อนมีความสัมพันธ์ด้วยเป็นใคร เธอจะไม่ยอมก้าวขาพาตัวเองเดินออกจากห้องนี้เด็ดขาด
“โอ๊ย!” ด้วยเพราะมัวแต่สอดส่องมองหาร่องรอยของชายหนุ่ม นิรนาม จึงทำให้พลาดเดินชนถังขยะเข้า “บ้าเอ๊ย อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย” ปารวตีนั่งลงอย่างตั้งใจว่าจะเก็บของที่เกลื่อนกระจายอยู่บนพื้นเข้าถังขยะ พลันดวงตาทั้งสองข้างก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง..
นามบัตรสีดำที่ถูกขยำด้วยน้ำมือของใครบางคน ปารวตีค่อยๆ คลี่มันออกช้าๆ เธอไล่สายตาอ่านข้อมูลที่อยู่บนบัตรทีละตัวอักษร หัวใจดวงน้อยสั่นไหวระรัวเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนนามบัตร
“เฉิน.. หมิง”
ปารวตีนั่งลงกับพื้น เธอใช้หลังพิงขอบเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรงที่จะพยุงร่างกายตัวเองไม่ให้ฟุบลงตรงนั้น เจ้าหล่อนเพ่งมองนามบัตรยับยู่ยี่ใบนั้นอีกครั้งแล้วตัดสินใจโยนมันลงถังขยะดังเดิม “รู้ไปแล้วทำอะไรได้ล่ะ โทรไปเรียกร้องให้เขารับผิดชอบงั้นเหรอ เฮอะ! บ้าบอ”
หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปคว้ากระเป๋า เจ้าหล่อนตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ในห้องนี้ ให้มันจบที่นี่ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ไม่มี..
- Writer
