ตลอดระยะทางจากสถานีตำรวจจนกระทั่งรถเลื่อนมาจอดเทียบบาทวิถีหน้าปากซอยทางเข้าอพาร์ตเมนต์ ปารวตีไม่ ปริปากพูดสักคำ เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งก้มหน้า
เฉินหมิงเอื้อมมือไปกอบกุมมือคนตัวเล็ก “มะปรางยังมีเฮีย ไม่ต้องกลัว” เจ้าของดวงตากลมโตหันมามองเขา หญิงสาวน้ำตารื้น “ไม่ต้องกลัว.. จะไม่มีใครทำอะไรมะปรางได้” เขาย้ำ นิ้วชี้เรียวยาวเกลี่ยน้ำตาให้เจ้าหล่อนอย่างเบามือ
ความคิดที่ว่าจะลองจีบปารวตีเล่นๆ พลันหายไปในพริบตา เมื่อเห็นดวงหน้าหวานมีหยาดน้ำใสไหลอาบ มันสะท้านไปทั้งอกเมื่อนึกภาพผู้หญิงตรงหน้าต้องมาร้องไห้เสียใจเพราะเขา ไม่ชอบเลยยามที่เห็นเธอเป็นเช่นนี้
ความสงสารก่อเกิดขึ้นกลางใจ รวบรวมจนกลายเป็นความรู้สึกอยากปกป้อง
หากวันนี้ไม่มีเฉินหมิง เรื่องราวเหตุการณ์เลวร้ายคงเกิดขึ้นกับเธอ ปารวตีโผเข้ากอดชายตรงหน้า “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ” สัมผัสอบอุ่นจากอ้อมกอดทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
หลากหลายอารมณ์ในไม่กี่นา
