“อเมริกาโน่เย็นหนึ่งแก้วค่ะ อืม.. แล้วก็เค้กหน้าไหม้หนึ่งชิ้น”
ปารวตีกดเมนูบนหน้าจอตามที่ลูกค้าสั่ง “รับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”
“ไม่แล้วค่ะ เท่าไหร่คะ”
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบบาทค่า” หญิงสาวยื่นบิลค่าขนมและเครื่องดื่มให้ลูกค้า “Time Café พึ่งต่อเติมชั้นสองเสร็จ วิวข้างบนสวยมากเลยนะคะคุณลูกค้า ถ้าอยากขึ้นไปนั่งชิลล์รับลมด้านบน สามารถขึ้นบันไดหลังร้านได้เลยนะคะ” เธอพูดพลางยิ้มหวานส่งให้ลูกค้าเจ้าประจำ
“เสร็จแล้วเหรอคะ ดีเลยค่ะ เดี๋ยวขึ้นไปนั่งรอดูพระอาทิตย์ตก”
“เหมาะเลยค่ะ วันนี้อากาศดี แสงสวยด้วย ถ้าเป็นคนชอบถ่ายรูปนี่คงถูกใจมากแน่ๆ ค่ะ”
ลูกค้าสาวเจ้าประจำหาได้สนใจเรื่องที่ปารวตีพูดไม่ เธอทำท่าเอียงอายก่อนจะเอ่ยปากถามถึงเรื่องอื่น “เออ.. แล้ววันนี้ลูกชายเจ้าของร้านมาหรือเปล่าคะ”
นับว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ปารวตีรู้สึกชาชินไปเสียแล้ว เพราะไม่ใช่แค่ลูกค้าสาวตรงหน้าที่มาสั่งอาหารเครื
